Με τον Μίλτο Γιαννούτσο να αποσπάται και να τερματίζει μόνος στους Δελφούς και τον Γιάννη Ηλιάδη να ξεφεύγει στα τελευταία μέτρα από τους Γκαζώνη (μικτή ΠΟ Βόλος)-Παπαγιαννάκη (ΑΟ Θησέας), η ομάδα του Αιόλου πήρε την πρώτη της νίκη στο νεοσύστατο θεσμό της Λίγκας Δρόμου Ελίτ.
Η εκκίνηση στον αγώνα των 127 χιλιομέτρων δόθηκε στις 10.30 της Κυριακής 4 Ιουλίου. Πρόκειται για τον δεύτερο αγώνα της “Λίγκας”, ενός θεσμού που γεννήθηκε από τη νέα διοίκηση της ΕΟΠ με σκοπό να αναβαθμίσει τους αγώνες που θα δίνουν πρόκριση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Δρόμου Ανδρών.
Για το 2021, η Λίγκα δεν είχε τελικά αυτή την ισχύ λόγω της πανδημίας, που έβαλε μέχρι το Μάιο λουκέτο σχεδόν σε όλες της αθλητικές διοργανώσεις.
Από τους περίπου 70 αθλητές που βρέθηκαν στον πρώτο αγώνα της Λίγκας (Κάτω Αχαΐα-Αρχαία Ολυμπία), 50 βρέθηκαν στην εκκίνηση των Δελφών, με πολλές μικτές ομάδες και διασωματειακές συνεργασίες ώστε να συμπληρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός αθλητών ανά ομάδα.
Κάπως έτσι βρεθήκαμε και εγώ με τον Γιώργο Μπουτόπουλο (Πρωταθλητή Ελλάδας 2021, δες εδώ πώς) στην ομάδα του Π.Ο.Βόλου, μαζί με τον Θανάση Μαλούση και τον Γιώργο Παπαδογιωργή.
Αφού δώσαμε τον καθιερωμένο όρκο του αγώνα μπροστά στο άγαλμα του Προμηθέα Δεσμώτη, κουμπώσαμε πετάλια και προσπεράσαμε το Μουσείο των Δελφών σε μορφή προεκκίνησης.
Μόλις 500 μέτρα παρακάτω δόθηκε το ελεύθερο από τον αλυτάρχη και μαζί η πρώτη επίθεση από εμένα, με τον Αριστείδη Ντότσικα (Α.Ο. Θησέας-Μικτή) να ακολουθεί. Συνεργαζόμενοι, κρατήσαμε ρυθμό για σχεδόν μια ώρα, σε όλη την ανάβαση και μέχρι την κατάβαση από το Λιβάδι Παρνασσού προς τη Λιλαία.
Πίσω μας η διαφορά κυμαινόταν από 25″ έως 45″ με τον επανεμφανιζόμενο Γιώργο Νείλα και τον Γιάννη Ηλιάδη (Αίολος Αθηνών) να αναλαμβάνουν να την κρατήσουν χαμηλά.
Παρά τον δυνατό ρυθμό στην πρώτη ώρα αγώνα, το τοπίο του Παρνασσού και η διαδρομή, που για περίπου 15 χιλιόμετρα κινείται πάνω από το υψόμετρο των 1000 μέτρων, βρίσκονταν σε πρώτο πλάνο. Αν μη τι άλλο, στα δικά μου μάτια ο Ομφάλιος αποτελεί τον απαιτητικότερο και πλέον εντυπωσιακό αγώνα του Ελληνικού ποδηλατικού ημερολογίου.
Είχαμε κλείσει 45 χιλιόμετρα αγώνα αγώνα και για τα επόμενα 45 έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την ατελείωτη ευθεία από τη Λιλαία έως το Πολύδροσο, την Κάτω Τιθορέα και τελικά τη Δαύλεια.
Λιγότεροι από 40 αναβάτες είχαν μείνει στο κυρίως γκρουπ και αυτό έκανε δύσκολα τα πράγματα για την ευθεία. Ποιος θα μπει να τραβήξει, ποιος θα επιτεθεί από τόσο νωρίς, ποιος θα κυνηγήσει τις επιθέσεις; Ήταν μια κακή στιγμή για την ελληνική ποδηλασία, που έβλεπε έναν αγώνα Ανδρών να κινείται για αρκετά λεπτά σε ρυθμούς χαλαρώματος.
Τα χιλιόμετρα περνούσαν και οι επιτιθέμενοι δεν έμπαιναν καν στον κόπο να κάνουν ντεμαράζ. Απλώς περνούσαν στην κορυφή του γκρουπ και με ταχύτητα 2-3 χλμ. μεγαλύτερη από το πελοτόν, έκαναν μια μικρή διαφορά, έως ότου κάποιος κάνει ένα μικρό άνοιγμα και φέρει όλο το γκρουπ ξανά στο “ξεκόλλημα”.
Το μόνο πραγματικό ξεκόλλημα σε αυτό το σκέλος του αγώνα, έγινε όταν από την τρίτη θέση έκοψα ελαφρώς τον ρυθμό μου και άφησα τον Γιώργο Νείλα και τον Γιώργο Παπαδογιωργή να απομακρυνθούν. Ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Παπαδογιωργή, που φέτος ταλαιπωρήθηκε από ένα τραυματισμό, να μετρήσει τις δυνάμεις του.
Ο Γιάννης Πανηγυράκης (Π.Ο.Χ. Τάλως) ακολούθησε τους δύο και σύντομα είχαμε ένα επικίνδυνο τρίο στην επίθεση. Στη συνέχεια προστέθηκε στους τρεις και ο Γιάννης Κυριακίδης του ΠΣ Κρόνος Νίκαιας και λίγο μετά ένας ακόμα αθλητής της ομάδας των Χανίων, ο Σαρρής, δίνοντας στον Τάλω μια εικονική υπέροχη.
Ομάδες που είχαν χάσει αυτή την κίνηση, δεν έκαναν καμία προσπάθεια να ακολουθήσουν, περιμένοντας τη βαρύτητα να κάνει τη δική της φυσική επιλογή κατά την είσοδο στη θρυλική πλέον Δαύλεια, με τις διψήφιες κλίσεις.
Έτσι και έγινε. Το κυρίως γκρουπ μπήκε στην ανηφόρα με διαφορά μεγαλύτερη των τριών λεπτών και τον Αίολο να κοντρολάρει τον ρυθμό.
Όταν ήρθε η πληροφορία από το αυτοκίνητο συνοδείας του Αιόλου πως ο Νείλας είχε “σπάσει”, το σκηνικό άλλαξε, ο ρυθμός ανέβηκε και το γκρουπ άρχισε να σπάει δραματικά. Ένας-ένας, αναχαιτίστηκαν όλοι οι ξεκολλημένοι.
Ο Μίλτος Γιαννούτσος πήρε κεφάλι στο πιο ευνοϊκό για αυτόν τερέν, για να δεχτεί σύντομα αντεπίθεση από τον Παπαγιαννάκη του Θησέα. Οι δυο τους απομακρύνθηκαν με ένα μικρό γκρουπ (Ηλιάδης, Καλονιάτης, Κόρδας, Γκαζώνης) να ακολουθεί.
Η συνεργασία δεν ήταν ειδυλλιακή, με τους Κόρδα (Π.Ο.Πατρών) και Ηλιάδη – ο δεύτερος δικαιολογημένα – να μην συμβάλλουν στον ρυθμό, με αποτέλεσμα λίγο πριν την Εθνική Οδό Λιβαδειάς-Άμφισσας να προσχωρήσουν επιπλέον αθλητές στο γκρουπ των τεσσάρων.
Με τη συνεργασία και τη συνοχή στο γκρουπ να πάσχει, αναγκάστηκα να επιτεθώ ξανά σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κλείσω τη διαφορά από το γκρουπ των Παπαγιαννάκη-Γιαννούτσου.
Σύντομα ο Ηλιάδης ήταν στη ρόδα μου, με το υπόλοιπο γκρουπ να χάνει έδαφος και έτσι κινηθήκαμε μέχρι το Ζεμενό Αράχωβας, όπου αρχίσαμε να βλέπουμε στο βάθος μπροστά μας τον Παπαγιαννάκη. Ο έφηβος, δεύτερος στο Πρωτάθλημα Δρόμου ένα μήνα νωρίτερα στο Συκάμινο (δες εδώ σχετικά), είχε μείνει υπό την πίεση του ρυθμού του Γιαννούτσου και έχανε συνεχώς έδαφος.
Τον πιάσαμε στο ξεκόρφισμα της Αράχωβας και οι τρεις κατηφορίσαμε για Δελφούς, με τον Γιαννούτσο να έχει χτίσει διαφορά ασφάλειας πλέον μπροστά μας και να παίρνει τη νίκη.
Μπροστά στο μουσείο των Δελφών παίχτηκε η τελική πράξη του δράματος για τη δική μας τριάδα, με τον Γιάννη Ηλιάδη να καταφέρνει να αποσπαστεί για να κάνει το 1-2 για την ομάδα της Αθήνας. Το βάθρο κατάφερα να ολοκληρώσω εγώ, για την ομάδα του Ποδηλατικού Ομίλου Βόλου, ενώ ο Παπαγιαννάκης ολοκλήρωσε την κούρσα του στην τέταρτη θέση γενικής και πρώτη θέση εφήβων.
Μια μέρα που είχε ξεκινήσει με υποφερτές για την εποχή θερμοκρασίες, ολοκληρώθηκε με αρκετές κράμπες, ως αποτέλεσμα της ζέστης, αλλά και της έντασης που απαιτεί το τρίτο και τελευταίο σκέλος της διαδρομής.
Η ομάδα του Αιόλου, εκτός από το 1-2 στο βάθρο της ελίτ, αναδείχθηκε και καλύτερη ομάδα του αγώνα.
Στο Granfondo που πραγματοποιήθηκε νωρίτερα, ο Λουκάς Καταπόδης του Πήγασου Κυψέλης, επιστρέφοντας στις μεγάλες επιδόσεις, αναδείχθηκε νικητής της γενικής κατάταξης.
