Μερικές σκέψεις ως ανασκόπηση του φετινού καθηλωτικού Γύρου Γαλλίας. Η απόλυτη κυριαρχία της Jumbo Visma, η επική αναμέτρηση των Γιόνας Βίνγκεγκορντ και Ταντέι Πογκάτσαρ, ο εκπληκτικός Γκέρεντ Τόμας, η νέα γενιά που μονοπωλεί πλέον την κορυφή, τα συμπεράσματα από τους υπόλοιπους διεκδικητές της γενικής και οι πρωταγωνιστές της διοργάνωσης.
Ξεκινώντας με τα πιο απλά λόγια που θα μπορούσα να σκεφτώ, ο φετινός Γύρος Γαλλίας ήταν μια αγωνιστική αποκάλυψη για όσους τον παρακολούθησαν. Μακριά από το λίγο-πολύ γνωστό μοτίβο των αρκετών τελευταίων χρόνων (με ελάχιστες εξαιρέσεις), το φετινό Tour κατάφερε δυο πράγματα που σχεδόν είχαμε ξεχάσει. Πρώτον, την αδυσώπητη και χωρίς έλεος μάχη ανάμεσα στους δυο πρώτους της γενικής από την πρώτη μέχρι και την προτελευταία μέρα και δεύτερον, την εφαρμογή της ομαδικής τακτικής στον υπερθετικό βαθμό, όχι όμως στο κυριαρχικό “μοντέλο” της Sky την περασμένη δεκαετία, όπου η αναμφισβήτητη υπεροχή του ρόστερ της έπαιζε ουσιαστικά μια εντυπωσιακή μεν, στο τελικό της όμως αποτέλεσμα “βαρετή” άμυνα απέναντι σε όλους τους αντιπάλους της, εξοντώνοντας κάθε πιθανή σκέψη επίθεσης στα βουνά, αλλά σε ένα τελείως διαφορετικό σενάριο, αυτό της πλήρους επιθετικής ανάπτυξης, που σκοπό είχε να παρασύρει στην παγίδα της τον αντίπαλο, να τον εξουθενώσει και τελικά να τον λυγίσει, σε ένα συγκλονιστικό ετάπ που πλέον αποτελεί δικαιωματικά μέρος της ανθολογίας του Tour.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι περιμέναμε μια μονομαχία ανάμεσα στους δυο Σλοβένους, έχοντας βέβαια στο πίσω μέρος του μυαλού μας και τον περσινό, δεύτερο στη γενική, Δανό. Ήταν η από πολύ νωρίς άσχημη πτώση του – για δεύτερη σερί χρονιά – άτυχου Ρόγκλιτς, εκείνη που έφερε τελικά στο προσκήνιο τον Βίνγκεγκορντ, ο οποίος μπορεί να παρουσιαζόταν επίσης ως ένα από τα φαβορί πριν το ξεκίνημα του Γύρου, όμως κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος αν θα κατάφερνε να επωμιστεί επάξια το βάρος του αρχηγού της μακράν πιο δυνατής ομάδας του αγώνα. Έτσι λοιπόν, από το μοιραίο για τον Ρόγκλιτς, 5ο ετάπ, ξεκίνησε ουσιαστικά η μεγάλη αναμέτρηση ανάμεσα στον Πογκάτσαρ από τη μία, νικητή των δυο προηγούμενων διοργανώσεων και την Jumbo Visma από την άλλη, που δυο διαδοχικές χρονιές είχε περιοριστεί στο δεύτερο σκαλί του βάθρου.
Η ΠΡΩΤΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΛΙΣ 39″ ΔΙΑΦΟΡΑΣ
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο για την πρώτη εβδομάδα του αγώνα, μας λέει ότι ο Πογκάτσαρ πήρε χρόνο έναντι του Βίνγκεκγκορντ σε πέντε διαφορετικά ετάπ: στο χρονόμετρο της Κοπεγχάγης (8″), στα παβέ του Άρενμπεργκ (13″), στον τερματισμό του Λονγουί (10″), στην κορυφή του Λα Πλανς ντε Μπελ Φιγ (4″) και στη Λωζάννη (4″). Παρά το γεγονός όμως ότι ο Σλοβένος βρισκόταν συνεχώς μπροστά από τον Δανό, όταν αμφότεροι έφτασαν στη δεύτερη ημέρα ξεκούρασης (αμέσως δηλαδή μετά το 9ο ετάπ), τα κέρδη του αρχηγού των Εμιράτων – που ήδη φορούσε την κίτρινη φανέλα – ήταν μόλις 39″. Έναν χρόνο νωρίτερα, στο ίδιο χρονικό σημείο του αγώνα, δηλαδή μετά την ολοκλήρωση του 9ου ετάπ και με τον Ρόγκλιτς να έχει ήδη εγκαταλείψει, ο Βίνγκεγκορντ ήταν 4ος στη γενική, στα 5’32” από τον Πογκάτσαρ.
Είμαι σίγουρος ότι κατά τη διάρκεια της δεύτερης ημέρας ξεκούρασης στην Μορζίν, όταν οι άνθρωποι της UAE ανέλυσαν τα μέχρι τότε δεδομένα του αγώνα, και προβληματίστηκαν και ανησύχησαν. Και αυτό, επειδή, παρά την “επιφανειακή” υπεροχή του αρχηγού τους, έβλεπαν ότι συνέβαιναν παράλληλα δυο πράγματα: πρώτον, ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Δανός ήταν συνεχώς μαζί με τον Πογκάτσαρ σε κάθε ανηφόρα (Λονγουί, Μπελ Φιγ, Λωζάννη, Σατέλ), χάνοντας μόνο μπόνους δευτερόλεπτα στους τερματισμούς και δεύτερον, ότι ο Σλοβένος σπαταλούσε συνεχώς ενέργεια και δυνάμεις για να τερματίζει στην πρώτη τριάδα και να κερδίζει αυτά τα μπόνους. Ο Πογκάτσαρ μπορεί να φαινόταν τότε άνετος και χαμογελαστός, αλλά στην ουσία δεν είχε καταφέρει ούτε μια φορά να φέρει σε δύσκολη θέση τον βασικό του αντίπαλο.
ΤΑ ΠΑΒΕ ΚΑΙ Ο “ΣΩΤΗΡΑΣ” ΒΑΝ ΑΕΡΤ
Ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, το είχε πετύχει στο 5ο ετάπ, εκείνο των παβέ, όταν είχε επιτεθεί μαζί με τον Στούιβεν, δείχνοντας πως ήταν έτοιμος να καταφέρει ένα καθοριστικό χτύπημα στους υπόλοιπους διεκδικητές, του Βίνγκεγκορντ συμπεριλαμβανομένου. Τότε όμως, “μίλησε” το βάθος και η ποιότητα της Jumbo Visma. Μετά την απίστευτη ασυνεννοησία των πέντε Jumbo που προσπαθούσαν να δώσουν ποδήλατο στον Δανό, σκηνή που κάλλιστα θα μπορούσε να έχει βγει από ταινία των Monty Python, ανέλαβε δράση ο τεράστιος Βάουτ Βαν Άερτ, ο πολυτιμότερος αθλητής όχι μόνο της ομάδας του, αλλά ολόκληρου του Tour. Ο Βέλγος – με τη βοήθεια του Λαπόρτ – όχι μόνο επέστρεψε τον αρχηγό του στο γκρουπ των υπόλοιπων φαβορί, αλλά κατάφερε να εξαφανίσει στο μεγαλύτερο μέρος του το πλεονέκτημα του ενός λεπτού που είχε πάρει ο Πογκάτσαρ, περιορίζοντάς το στα μόλις 13″ στον τερματισμό του Άρενμπεργκ.
Ο Βαν Άερτ, τον οποίο πολλοί κατηγόρησαν την πρώτη εβδομάδα του Γύρου ότι έκανε “παλαβομάρες”, αφήνοντας αιχμές ότι έτρεχε περισσότερο για “πάρτη του” παρά για τον αρχηγό του, έδειξε στην ίσως πιο κρίσιμη στιγμή του αγώνα την αξία του, κρατώντας ολοζώντανο τον Βίνγκεγκορντ στη διεκδίκηση της κίτρινης φανέλας. Σίγουρα, τόσο ο Βέλγος σούπερ-σταρ, όσο και η Jumbo, έδειξαν τις πρώτες μέρες του αγώνα μια έλλειψη τακτικής συνοχής, προκαλώντας εύλογες απορίες για τη σκοπιμότητα κάποιων κινήσεών τους, αλλά και αμφιβολίες για το τρίπτυχο των στόχων τους στο Tour, δηλαδή την κατάκτηση της κίτρινης και της πράσινης φανέλας, αλλά και ενός σημαντικού αριθμού νικών σε ετάπ. Όμως στη συνέχεια επιβεβαίωσαν με τον πλέον πειστικό τρόπο την ανωτερότητά τους σε όλα ανεξαιρέτως τα επίπεδα.
Η ΣΑΦΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ JUMBO VISMA
Η Jumbo Visma δεν είναι απλά μια πολύ καλή ομάδα, χαρακτηρισμό που τουλάχιστον στο θεωρητικό επίπεδο δίναμε πριν το ξεκίνημα του Tour, τόσο στην UAE όσο και στην Ineos. Οι Ολλανδοί, σε αντίθεση με τα Εμιράτα και τους Βρετανούς, έχουν χτίσει με προσοχή το ρόστερ τους, κρατώντας ανέπαφο τον βασικό κορμό τα τελευταία χρόνια και φροντίζοντας να τον εμπλουτίζουν με τα απαραίτητα κομμάτια, ώστε να συμπληρωθεί με τον πλέον ιδανικό τρόπο το απαραίτητο παζλ. Επίσης, σε αντίθεση για παράδειγμα με την Ineos, δεν έχουν αφήσει τον αγώνα να αποφασίζει ποιος θα είναι ο αρχηγός τους. Πρόπερσι οι ρόλοι ήταν ξεκάθαροι, αρχηγός ο Ρόγκλιτς και οι Ντιμουλάν και Κράισβαϊκ βοηθοί. Πέρυσι το ίδιο, αρχηγός ο Σλοβένος και εναλλακτική λύση ο Δανός.
Αυτή η σαφής ιεραρχία, σε συνδυασμό με την τρομερή τους ποιότητα, αποδείχτηκε με τον πιο περίτρανο τρόπο στην περσινή διοργάνωση. Εκεί όπου όλες οι ισχυρές ομάδες διαλύονται όταν χάνουν τον αρχηγό τους (ανάμεσά τους και η πάλαι ποτέ παντοδύναμη Ineos), η Jumbo Visma όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε από το προσκήνιο, αλλά ανέβασε τον Βίνγκεγκορντ στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, παίρνοντας και τέσσερις νίκες σε ετάπ. Φέτος ήταν και πάλι ξεκάθαροι στο θέμα της ιεραρχίας και ας κατέβαιναν με δυο αρχηγούς. Αυτό φάνηκε όταν ο Ρόγκλιτς έχασε χρόνο και δε δίστασε ούτε μια στιγμή να τεθεί 100% στην υπηρεσία του Δανού συναθλητή του, προσφέροντας πολυτιμότατη όσο και εξόχως καθοριστική βοήθεια στο ετάπ της ολικής ανατροπής, στην ανηφόρα του Γκρανόν. Ο πανηγυρισμός του Ρόγκλιτς και το χαμόγελό του, όταν τερμάτισε 11,5 λεπτά μετά τον Βίνγκεγκορντ, αποδεικνύουν το άριστο κλίμα που επικρατεί στους κόλπους της Jumbo.
13 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022, ΤΟ ΕΤΑΠ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ
Ας επιστρέψουμε όμως στα του αγώνα. Στο ξεκίνημα της δεύτερης εβδομάδας, με τη διαφορά ανάμεσα στους δυο πρώτους της γενικής να βρίσκεται μόλις στα 39″, είδαμε για μια ακόμα μέρα τον Πογκάτσαρ να σπριντάρει στον διάδρομο της Μεζέβ (10ο ετάπ) χωρίς κανένα λόγο, συνεχίζοντας το σερί της αχρείαστης σπατάλης δυνάμεων και δίνοντας την εντύπωση ότι το Tour ήταν για αυτόν περισσότερο ένα παιχνίδι, παρά ένας αγώνας. Ο Σλοβένος έδειχνε να ξεχνάει ότι δεν απολάμβανε τις μεγάλες διαφορές του 2021 και πως απέναντί του είχε έναν αθλητή και μια ομάδα που δεν είχαν πάει στη Γαλλία για να παίξουν, αλλά για να κερδίσουν. Στο σημείο αυτό να υπενθυμίσουμε ότι ο Πογκάτσαρ είχε ήδη χάσει δυο σημαντικούς βοηθούς του, τους Λάνγκεν και Μπένετ (αμφότερους λόγο κόβιντ), άρα ετοιμαζόταν να αντιμετωπίσει τα δυο πολύ δύσκολα αλπικά ετάπ με την ομάδα του “λαβωμένη”.
Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο 11ο ετάπ, αυτό από την Αλμπερβίλ στο Κολ ντι Γκρανόν, με ενδιάμεσα εμπόδια το Τελεγκράφ (12 χλμ στο 7,1%) και το Γκαλιμπιέ (18 χλμ στο 6,9%). Η ανηφόρα τερματισμού ήταν μια από τις πιο δύσκολες ανηφόρες της φετινής διοργάνωσης (11.3 χλμ στο 9,2%), με τα τελευταία έξι χιλιόμετρα να έχουν μέση κλίση πάνω από το 10%. Με το που ξεκίνησε το ετάπ, ο Βαν Άερτ ξεχύθηκε στην επίθεση και 20 χιλιόμετρα μετά, σχηματίστηκε το 20μελές “ξεκόλλημα”, μέσα στο οποίο βρίσκονταν δυο αθλητές της Jumbo (Βαν Άερτ & Λαπόρτ), αλλά κανένας των Εμιράτων (πρώτο λάθος των UAE). Ήταν φανερό ότι η ομάδα του Βίνγκεγκορντ κάτι ετοίμαζε. Μετά από 70 χλμ διαδρομής, το πελοτόν έφτασε στους πρόποδες του Τελεγκράφ (7’30” μετά τους αποσπασμένους).
Εκεί η Jumbo, μας έδωσε ένα πρώτο δείγμα αυτού που θα κατέληγε σε ένα “αριστούργημα τακτικής” (όπως το χαρακτήρισε ο Μπράντλεϊ Γουίγκινς), σε μια πραγματική ποδηλατική παράσταση, σε ένα “σόου” επιθετικού κρεσέντο. Τελείως ξαφνικά και απρόσμενα, ο Τιχ Μπενού επιτάχυνε και πίσω του ο Ρόγκλιτς επιτέθηκε, αναγκάζοντας τους UAE να κλείσουν την “τρύπα”. Οι βοηθοί του Πογκάτσαρ μπήκαν μπροστά για να ηρεμήσουν τα πράγματα, όμως πολύ γρήγορα πήρε τη θέση τους ο Μπενού, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο τον ρυθμό μέχρι την κορυφή. Στη μικρή κατηφόρα που ακολούθησε, οι Βίνγκεγκορντ, Ρόγκλιτς και Μπενού βρήκαν τον Λαπόρτ από το ξεκόλλημα, με τους Πογκάτσαρ και Τόμας να συμπληρώνουν το σεξτέτο.
Η Jumbo δεν καθυστέρησε καθόλου και στα εύκολα πρώτα χιλιόμετρα της ανάβασης στο Γκαλιμπιέ έθεσε σε πλήρη εφαρμογή το σχέδιό της, με συνεχόμενες επιθέσεις των Ρόγκλιτς και Βίνγκεγκορντ που διαδέχονταν η μια την άλλη, υποχρεώνοντας (και “χρεώνοντας”) τον Πογκάτσαρ να κλείνει όλα τα κενά, αλλά και να βγαίνει μπροστά οδηγώντας το μικρό γκρουπ, χωρίς να τον απασχολούν οι δυνάμεις που σπαταλούσε αφειδώς (δεύτερο λάθος). Η Jumbo παραχώρησε μια προσωρινή ανακωχή, οι Σολέρ και ΜακΝάλτι επέστρεψαν, όχι όμως και ο Μάικα, που είχε χάσει επαφή. Στα 6 χλμ από την κορυφή, η Jumbo ξανάρχισε τις εχθροπραξίες: ο Μπενού αύξησε εκ νέου τον ρυθμό και ακολούθησαν επιθέσεις από τους Ρόγκλιτς και Βίνγκεγκορντ. Όταν ολοκληρώθηκε και αυτό το “κύμα” επιθέσεων, στο γκρουπ της κίτρινης φανέλας, εκτός από τον Πογκάτσαρ, βρίσκονταν τέσσερις Jumbo, συν τους Τόμας, Μπαρντέ και Κιντάνα.
Αμέσως μετά έχασε επαφή ο Ρόγκλιτς και τότε ο Πογκάτσαρ μπήκε μπροστά και αύξησε ακόμα περισσότερο τον ρυθμό για να βγάλει εντελώς εκτός μάχης τον συμπατριώτη του (τρίτο λάθος). Όταν η διαφορά του Ρόγκλιτς μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, ο Πογκάτσαρ συνέχισε να δουλεύει μόνος μπροστά, διαλύοντας ό,τι είχε απομείνει από το γκρουπ, εκτός του Βίνγκεγκαρντ που έδειχνε ότι δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα να ακολουθεί τη ρόδα του αντιπάλου του. Ο αρχηγός των Εμιράτων απαντούσε σε κάθε πιθανή επίθεση, ακόμα και σε εκείνες αντιπάλων που δεν θα έπρεπε να τον απασχολούν (Μπαρντέ), κάνοντας πλέον το ένα λάθος μετά το άλλο. Στο μεταξύ, ο Βαν Άερτ έφτασε στην κορυφή του Γκαλιμπιέ, πήρε πολύτιμες ανάσες και περίμενε οδηγίες από τους DS της ομάδας για το πώς έπρεπε να δράσει στη συνέχεια.
Ο Βέλγος άφησε το γκρουπ της κίτρινης φανέλας να περάσει και ανέλαβε να επαναφέρει σε αυτό, το γκρουπ στο οποίο βρισκόταν ο Ρόγκλιτς, περίπου 50″ πιο πίσω. Οι αθλητές της Jumbo μπροστά (Βίνγκεγκορντ, Κράισβαϊκ και Κους) μείωσαν τον ρυθμό ώστε να διευκολύνουν το έργο του Βαν Άερτ, γιατί ήθελαν να χρησιμοποιήσουν οπωσδήποτε μια τελευταία φορά το “χαρτί” του Ρόγκλιτς, αδιαφορώντας για το ότι μαζί του θα επέστρεφε και ο Μάικα. Πράγματι, μετά από λίγο τα δυο γκρουπ ενώθηκαν, έχοντας πλέον να αντιμετωπίσουν την ανηφόρα τερματισμού. Στην αρχή της ανάβασης έμεινε ο Βαν Άερτ, αμέσως μετά ο Ρόγκλιτς και στη συνέχεια οι Κους και Κράισβαϊκ, αφήνοντας μόνο του τον αρχηγό τους, απέναντι στον Πογκάτσαρ και τον Μάικα, που είχε βγει μπροστά και οδηγούσε τον Σλοβένο και τον Δανό.
Η κατάσταση έμοιαζε να έχει αντιστραφεί υπέρ των Εμιράτων, όσοι παρακολουθούσαν το ετάπ πιθανότατα σκέφτηκαν ότι η τακτική της Jumbo είχε αποτύχει, όμως οι ατελείωτες παγίδες που είχε στήσει η ομάδα του Βίνγκεγκορντ και τα συνεχόμενα λάθη του Πογκάτσαρ σε όλη τη διαδρομή, θα έγερναν πολύ σύντομα τη ζυγαριά μια και καλή υπέρ του Δανού, αλλάζοντας τις πρόσκαιρες εντυπώσεις που είχαν δημιουργηθεί. Στο μεταξύ, ο Κιντάνα είχε επιτεθεί και προσπερνώντας τον συναθλητή του, Μπαργκίλ, οδηγούσε πλέον τον αγώνα. Ενάμισι λεπτό πίσω από τον Κολομβιανό, ακολουθούσαν οι Μάικα, Πογκάτσαρ, Βίνγκεγκορντ, Τόμας, Γέιτς και Μπαρντέ. Ο Γάλλος εξαπέλυσε τη δική του επίθεση και λίγο μετά, ακολούθησε ο αρχηγός της Jumbo. Ο Μάικα έδειξε να κλείνει χωρίς δυσκολία το κενό, όμως ο Πογκάτσαρ έχασε αμέσως επαφή, αναγκάζοντας τον Πολωνό να τον περιμένει.
Ήταν η πρώτη φορά που ο Σλοβένος έδειχνε ξεκάθαρη αδυναμία, βλέποντας τον μεγάλο του αντίπαλο να απομακρύνεται στο βάθος και να μεγαλώνει τη διαφορά. Ο επόμενος που άφησε πίσω του τον Πογκάτσαρ, ήταν ο Τόμας. Μπροστά, ο Βίνγκεγκορντ έπιασε τον Κιντάνα και τον προσπέρασε, καλπάζοντας προς τη νίκη. Όταν απέμεναν 3 χιλιόμετρα για την κορυφή, η διαφορά του Δανού από τον Πογκάτσαρ είχε ήδη φτάσει τα 40″, κάτι που σήμαινε ότι ο αρχηγός της Jumbo ήταν πλέον εικονική κίτρινη φανέλα. Τη στιγμή που οι Γκοντί και Γέιτς έφτασαν τον Σλοβένο και τον άφησαν πίσω τους με χαρακτηριστική ευκολία, έγινε σαφές ότι ο Πογκάτσαρ βρισκόταν σε μια κρίση τόσο μεγάλη, που θα μπορούσε πιθανότατα να του στοιχίσει ολόκληρο το Tour. Η επιβεβαίωση ήρθε στον τερματισμό.
Ο Δανός πήρε την πρώτη του νίκη στον Γύρο Γαλλίας, το πιο σημαντικό όμως τόσο για τον ίδιο, όσο και για την ομάδα του, ήταν ότι κέρδισε τρία λεπτά από τον Σλοβένο, από τον οποίο είχε πλέον ένα σοβαρότατο πλεονέκτημα της τάξης των 2’22” στη γενική. Η Jumbo είχε ρισκάρει τα πάντα, από την πιθανή διεκδίκηση της τρίτης θέσης του βάθρου με τον Ρόγκλιτς, μέχρι την ολοκληρωτική απαξίωση της τακτικής της, αν αυτή τελικά δεν έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Θα αναρωτιέστε, φαντάζομαι, γιατί μπήκα στον κόπο να παραθέσω τόσο αναλυτικά το τί συνέβη στο συγκεκριμένο ετάπ. Η απάντηση είναι απλή. Το έκανα, επειδή αυτό που είδαμε στις 13 Ιουλίου, ήταν το μεγαλύτερο ποδηλατικό σεμινάριο που θα μπορούσε να παρακολουθήσει κάποιος και μάλιστα δωρεάν.
Το 11ο ετάπ του φετινού Γύρου Γαλλίας ήταν η ίδια η φύση της ποδηλασίας που τόσο μας είχε λείψει τα τελευταία χρόνια, ήταν το θέαμα, το ρίσκο, η δράση, η ανατροπή, ένα ποίημα ομαδικότητας, ένα έπος αποφασιστικότητας και αφοσίωσης, βγαλμένο από άλλες εποχές, τότε που η τόλμη, το ένστικτο και η φαντασία ήταν ο κανόνας στους μεγάλους Γύρους, έναν κανόνα που κοντεύαμε να ξεχάσουμε, αλλά μας τον θύμισε με τον πιο όμορφο τρόπο η Jumbo Visma, προσφέροντάς μας μια ασύγκριτη τακτική επίδειξη που θα κοσμεί για πάντα την ιστορία του Tour de France. Ακόμα και αν είχε αποτύχει (κάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να έχει συμβεί), θα ήταν άδικο να μην είχε αντιμετωπιστεί ως κάτι θαυμαστό και σπάνιο, ως ένα καθηλωτικό τετράωρο, ως μια κορυφαία στιγμή του αγώνα, ως αυτό ακριβώς που ζητάει κάθε φίλαθλος από έναν μεγάλο Γύρο.
Η ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ
Σταθήκαμε πολύ τυχεροί λοιπόν που παρακολουθήσαμε αυτή την ποδηλατική πανδαισία στον δρόμο προς το Γκρανόν, όμως η τύχη μας ήταν ακόμα μεγαλύτερη, γιατί η εξέλιξη του αγώνα εκείνη την ημέρα, έφερε τον Σλοβένο στη θέση του “κυνηγού”. Αυτό από μόνο του σήμαινε ότι για το επόμενο δεκαήμερο, είχαμε εγγυημένη τη συνέχιση της αγωνίας και της δράσης, ακριβώς επειδή, ο αθλητής που πλέον είχε χάσει την κίτρινη φανέλα, δε θα συμβιβαζόταν σε καμία περίπτωση με μια δεύτερη θέση στο βάθρο, αλλά θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για να επαναλάβει τους θριάμβους του 2020 και του 2021, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο, πέραν της τελικής νίκης. Το υποσχέθηκε μπροστά στις κάμερες αμέσως μετά την ήττα στο Γκρανόν, το εφάρμοσε κατευθείαν από την επόμενη μέρα, στο βασιλικό ετάπ, με τον τερματισμό στο Αλπ ντ’Ουέζ.
Σε εκείνο το 12ο ετάπ, που σηματοδότησε την αγωνιστική “ανάσταση” του Κρις Φρουμ, “επανεμφανίστηκε” στον αγώνα ο Σεπ Κους, σε μια καθοριστική συγκυρία του αγώνα. Ο Αμερικανός βοήθησε τον αρχηγό του να περάσει χωρίς προβλήματα τόσο το Γκαλιμπιέ, όσο και το Κρουά ντε Φερ, ενώ μπροστά, ήδη στην ανηφόρα τερματισμού, ο Πίντκοκ επιτέθηκε στους υπόλοιπους αποσπασμένους και συνέχισε μόνος του, έχοντας πίσω του τους Μέιντγες και Φρουμ. Ο Πογκάτσαρ τήρησε την υπόσχεσή του και στα τέσσερα τελευταία χιλιόμετρα της ανάβασης στο Αλπ ντ’Ουέζ, έκανε τρεις προσπάθειες να φύγει, όμως ο Βίνγκεγκορντ απάντησε σε όλες χωρίς πρόβλημα. Οι Άλπεις είχαν ολοκληρωθεί και ο Δανός έδειχνε να έχει το πάνω χέρι και τον πρώτο λόγο για τη νίκη στο Παρίσι, όμως ο Σλοβένος παρέμενε η μεγαλύτερη απειλή.
Δυο μέρες αργότερα, στα πρώτα χιλιόμετρα του 14ου ετάπ, ο Πογκάτσαρ προσπάθησε να αιφνιδιάσει τον Βίνγκεγκορντ φεύγοντας μπροστά, σε μια στιγμή που στο πελοτόν επικρατούσε αναρχία, όμως ο Δανός με ένα δυνατό ντεμαράζ τον έπιασε. Στην τελευταία πολύ δύσκολη ανηφόρα, το Κρουά Νεφ, λίγο πριν την κορυφή, ο Σλοβένος εξαπέλυσε μια ακόμα επίθεση, αλλά ο Βίνγκεγκορντ κόλλησε και πάλι πίσω από τη ρόδα του και έφτασαν μαζί στη γραμμή του τερματισμού στο αεροδρόμιο της Μοντ. Απέμενε ένα ακόμα ετάπ για να ολοκληρωθεί η δεύτερη εβδομάδα, από τα λεγόμενα “μεταβατικά”, όμως εκείνη την ημέρα, οι ατυχίες χτύπησαν μαζικά την Jumbo. Μετά από κοινή απόφαση της ομάδας και του Ρόγκλιτς, ο Σλοβένος δε βρέθηκε στην εκκίνηση της Ροντέζ, επειδή συνέχιζε να υποφέρει στην πλάτη από την πτώση του στο 5ο ετάπ.
Ενώ απέμεναν 64 χιλιόμετρα για τον τερματισμό, Βαν Άερτ και Κράισβαϊκ είχαν πτώση. Ο Βέλγος συνέχισε χωρίς προβλήματα, όμως ο Ολλανδός, με εξάρθρωση ώμου, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει. Μέσα σε ελάχιστες ώρες, ο Βίνγκεγκορντ είχε χάσει δυο πολύτιμους βοηθούς στα βουνά, μαζί και το αριθμητικό πλεονέκτημα έναντι των Εμιράτων. Λίγα λεπτά μετά, ήταν η σειρά του Μπενού και της ίδιας της κίτρινης φανέλας να βρεθούν στο οδόστρωμα, στάθηκαν πάντως τυχεροί, αφού κανείς τους δεν είχε κάποιο σοβαρό τραυματισμό. Πηγαίνοντας στην τελευταία ημέρα ξεκούρασης, δυο ήταν τα βασικά συμπεράσματα. Ένα, ότι οι επιθέσεις του Πογκάτσαρ μετά το 11ο ετάπ, δεν ήταν ιδιαίτερα πειστικές, με την έννοια ότι δεν είχαν τη δύναμη και – κυρίως – τη διάρκεια, στις οποίες μας είχε συνηθίσει ο Σλοβένος και δύο, ότι ο Βίνγκεγκορντ δεν είχε δείξει την παραμικρή δυσκολία στο να τις απαντήσει όλες.
ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ ΤΩΝ ΠΥΡΗΝΑΙΩΝ
Όταν ο αγώνας ξανάρχισε, ο Πογκάτσαρ είχε μπροστά του το τριήμερο των Πυρηναίων, την τελευταία του δηλαδή ευκαιρία, για να μειώσει τη διαφορά του από τον Δανό, ενόψει του μεγάλου χρονομέτρου στο 20ο ετάπ. Ο Σλοβένος το προσπάθησε στην προτελευταία ανηφόρα, το Πορ ντε Λερ, με δυο επιθέσεις λίγο πριν την κορυφή και μια ακόμα μόλις ξεκίνησε η κατηφόρα, σε καμία όμως από αυτές δεν προβλημάτισε τον Βίνγκεγκορντ. Ο Πογκάτσαρ συνέχισε το σερί των “άχρωμων” επιθέσεων, ήταν φανερό ότι η κρίση στο Γκρανόν τον είχε επηρεάσει τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, αλλά ήταν επίσης ολοφάνερο ότι δεν σκόπευε να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Στην τελευταία ανηφόρα, το Μιρ ντε Πεγκέρ, ο Μάικα επέβαλλε έναν πολύ δυνατό ρυθμό, αλλά έσπασε η αλυσίδα του και αναγκάστηκε να σταματήσει. Ο Κους ανέλαβε στη συνέχεια και τα δυο φαβορί τερμάτισαν χωρίς άλλες εχθροπραξίες.
Ήταν όμως η σειρά της UAE να μετρήσει απώλειες, αφού ο Σολέρ τερμάτισε εκτός ορίου χρόνου και ο Μάικα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τραυματισμένος. Αυτό σήμαινε ότι ο Πογκάτσαρ για τα δυο πολύ δύσκολα ετάπ των Πυρηναίων που ακολουθούσαν, αμφότερα με ανηφορικούς τερματισμούς, θα είχε στη διάθεσή του μόλις τρεις βοηθούς, τους Χίρσι, Μπιέργκ και ΜακΝάλτι. Οι δυο τελευταίοι μετατράπηκαν τελικά σε μεγάλους πρωταγωνιστές. Ο Μπιέργκ οδήγησε το γκρουπ της κίτρινης φανέλας για αμέτρητα χιλιόμετρα με έναν εντυπωσιακά δυνατό ρυθμό, πρώτα στο Ασπάν και μετά στο Ουρκέτ ντ’Ανσιζάν, παραδίδοντας τη σκυτάλη όταν ξεκίνησε το Βαλ Λουρόν Αζέ, στον ΜακΝάλτι, ο οποίος αύξησε ακόμα περισσότερο την ταχύτητα. Λίγα μέτρα πριν την κορυφή, ο Πογκάτσαρ έκανε μια ακόμα επίθεση (επίσης καθόλου πειστική), την οποία απάντησε αμέσως και εύκολα ο Δανός.
Στη συνέχεια, στην ανηφόρα τερματισμού, ο ΜακΝάλτι διατήρησε τον εκπληκτικό ρυθμό του και ο Σλοβένος επιτέθηκε μέσα στο τελευταίο χιλιόμετρο, παίρνοντας την τρίτη του νίκη σε ετάπ στο αεροδρόμιο του Περαγκίντ, αλλά με τον Βίνγκεγκορντ κολλημένο πίσω του, από τον οποίο κέρδισε μόνο τα μπόνους 4″. Τα περιθώρια για τον Πογκάτσαρ ήταν πλέον ελάχιστα, του είχε απομείνει μόνο ένα “κανονάκι”, αυτό του 18ου ετάπ, με το Ομπίσκ, το Σποντέλ και τον τερματισμό στην κορυφή του Οτακάμ. Η εικόνα του όμως πάνω στα βουνά δεν ήταν ενθαρρυντική, γιατί μπορεί σε κάθε του επίθεση να άφηνε πίσω του όλα τα υπόλοιπα μεγάλα ονόματα, όχι όμως και τον Βίνγκεγκορντ, που ήταν ο μοναδικός στόχος. Σε αυτό το ετάπ, το τελευταίο των Πυρηναίων, είδαμε για μια ακόμα φορά τους ρόλους να αντιστρέφονται.
Ήταν η σειρά της Jumbo να εντυπωσιάσει ξανά με τη στρατηγική της, διαφορετική από εκείνη του 11ου ετάπ, αλλά το ίδιο αποτελεσματική. Στο πολυάριθμο γκρουπ που αποσπάστηκε, βρέθηκαν δυο συναθλητές του Δανού, οι Μπενού και Βαν Άερτ. Στη δεύτερη ανηφόρα της ημέρας, το Σποντέλ, ο Πογκάτσαρ επιτέθηκε για πρώτη φορά στα 6 χιλιόμετρα από την κορυφή, μετά στα 4 και μια τρίτη φορά στα 2, όμως η σέλα του Βίνγκεγκορντ έμοιαζε με το πίσω μέρος ενός tandem, στην μπροστινή θέση του οποίου καθόταν ο Σλοβένος. Μια τέταρτη επίθεση ακολούθησε στην κατηφόρα από τον Πογκάτσαρ, ο οποίος, παρά την προειδοποίηση από το radio tour για χαλίκια στις άκρες του οδοστρώματος, κατέβηκε “μαλλιά κουβάρια”, θέλοντας πιθανότατα να προκαλέσει κάποιο λάθος του Δανού.
Πράγματι, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, σε μια αριστερή στροφή, ο Βίνγκεγκορντ παρά λίγο να χάσει τον έλεγχο, όμως μπόρεσε να κρατήσει την ισορροπία του και το ποδήλατο όρθιο, κάτι που πάντως δεν απέφυγε ο Σλοβένος λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, σε μια άλλη αριστερή στροφή, πέφτοντας ο ίδιος στην παγίδα που ήθελε να στήσει στον αντίπαλό του. Ο Πογκάτσαρ βρέθηκε εκτός δρόμου, σηκώθηκε σαν ελατήριο, ανέβηκε στο ποδήλατο και συνέχισε, ενώ μπροστά ο Δανός τον περίμενε να επανέλθει. Ο Σλοβένος του έδωσε το χέρι ευχαριστώντας τον, σε μια πολύ όμορφη εικόνα fair-play και οι δυο τους συμφώνησαν σε μια μικρή ανακωχή για το υπόλοιπο της κατάβασης. Η δράση επανήλθε στο προσκήνιο όταν ξεκίνησε η ανηφόρα τερματισμού.
Ο εκπληκτικός για μια ακόμα μέρα, Κους, ανέβασε τον αρχηγό του (και τον Πογκάτσαρ) και στα 5,3 χλμ από την κορυφή συνάντησαν τον ξεκολλημένο και ανεξάντλητο Βαν Άερτ, ο οποίος πήρε τη σκυτάλη από τον Αμερικανό και ένα χιλιόμετρο μετά, έχοντας αυξήσει ακόμα περισσότερο τον ρυθμό, κατάφερε το δεύτερο και τελειωτικό πλήγμα στον Σλοβένο, που έχασε και πάλι επαφή. Λίγο μετά, ο Βίνγκεγκορντ άφησε τη ρόδα του Βέλγου και συνέχισε μόνος του, τερμάτισε πρώτος στο Οτακάμ (κερδίζοντας και την πουά φανέλα) και είδε τον μεγάλο του αντίπαλο να έρχεται δεύτερος στο 1’04”. Η διαφορά τους στη γενική ήταν πλέον 3’26” και στην πραγματικότητα η κίτρινη φανέλα είχε κριθεί. Από την ημέρα του Γκρανόν και μετά, ο Πογκάτσαρ επιτέθηκε 14 φορές στον Δανό (!), αλλά δεν κατάφερε να του κερδίσει ούτε ένα δευτερόλεπτο καθαρού αγωνιστικού χρόνου.
Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ JUMBO
Η Jumbo είχε σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά της, αλλά το φεστιβάλ της συνεχίστηκε και στο επόμενο διήμερο, ξεκινώντας από τον Κριστόφ Λαπόρτ, που με μια ευφυέστατη επίθεση στο τελευταίο χιλιόμετρο και μια παραδειγματική διαχείριση της θέσης του λίγο πριν τον τερματισμό, αιφνιδίασε τις ομάδες των σπρίντερ και πήρε τη δική του πρώτη νίκη στο Tour, δεύτερη συνεχόμενη και πέμπτη συνολικά για την ομάδα του. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τελευταίο ραντεβού της φετινής διοργάνωσης, το μεγάλο χρονόμετρο των 40,7 χιλιομέτρων στο Ροκαμαντούρ. Ο Γκάνα πραγματοποίησε τον πρώτο μεγάλο χρόνο (48’41”), αλλά ο Βαν Άερτ τον κονιορτοποίησε με το δικό του εντυπωσιακό 47’59” και κάθισε στην hot seat. Όλοι όμως περίμεναν την τελευταία πράξη του έργου, ανάμεσα στον Βίνγκεγκορντ και τον Πογκάτσαρ, για να δουν αν θα επαναλαμβανόταν το δράμα του 2020.
Ο Σλοβένος ξεκίνησε προτελευταίος και στο πρώτο σημείο ελέγχου βελτίωσε τον χρόνο του Βαν Άερτ κατά ένα δευτερόλεπτο. Αμέσως μετά, πέρασε από εκεί ο σεληνιασμένος Δανός, “ρίχνοντας” έξι δευτερόλεπτα στον Πογκάτσαρ. Ήταν φανερό ότι ο Βίνγκεγκορντ δεν θα “καθόταν στα αυγά του”, αποφεύγοντας τα ρίσκα, κάτι που του επέτρεπε η μεγάλη του διαφορά στη γενική, αντίθετα, είχε βάλει στόχο να κάνει καλύτερο χρόνο από τον Σλοβένο στον τερματισμό, για να αποδείξει ότι αυτός ήταν ο κορυφαίος της φετινής διοργάνωσης σε όλα τα τερέν. Ο Δανός βελτίωσε και στα τρία σημεία ελέγχου τα περάσματα του Βαν Άερτ (ο Πογκάτσαρ έχανε πλέον χρόνο από τον Βέλγο) και μπήκε σα δαιμονισμένος στο τελευταίο, το πιο δύσκολο και τεχνικό κομμάτι της διαδρομής.
Ο Βαν Άερτ που παρακολουθούσε από το μόνιτορ την προσπάθεια του αρχηγού του, δεν ανησυχούσε τόσο για τη νίκη στο ετάπ, όσο για τα ρίσκα που έπαιρνε ο Βίνγκεγκορντ, κάνοντας χαρακτηριστικές κινήσεις με τα χέρια του (“ηρέμησε”, “ρίξε ταχύτητα”). Σε μια στροφή, σε ένα κατηφορικό τμήμα, ο Δανός έμεινε οριακά όρθιος, σε ένα σημείο, που αν είχε πτώση, θα είχε πέσει πάνω σε έναν βράχο με πιθανότατα ολέθρια αποτελέσματα. Η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο, αλλά από εκεί και μετά, ο πρωτοπόρος έκοψε και έφτασε με ασφάλεια στον τερματισμό, εκεί όπου τον περίμενε πρώτα ο Βαν Άερτ και αμέσως μετά η σύντροφός του, Τρίνε με την κορούλα τους, Φρίντα, για να τον αγκαλιάσουν και να πανηγυρίσουν μαζί την κατάκτηση του 109ου Γύρου Γαλλίας. Φυσικά η νίκη στο ετάπ πήγε στον Βαν Άερτ (3η δική του και 6η της Jumbo), με τον Βίνγκεγκορντ να παίρνει τη δεύτερη θέση (+19″) και τον Πογκάτσαρ την τρίτη (+27″).
Με αυτόν τον τρόπο εξελίχθηκε η μάχη ανάμεσα στον Δανό και τον Σλοβένο, με τον δεύτερο να παραχωρεί το στέμμα του στον πρώτο στο Παρίσι, μετά από δυο χρόνια “βασιλείας” στην Grand Boucle. Πέρα από το εκπληκτικό θέαμα που μας προσέφεραν, τόσο οι ίδιοι, όσο και οι ομάδες τους (κυρίως δε η Jumbo), το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι ο Βίνγκεγκορντ, σε αυτόν τον Γύρο Γαλλίας τουλάχιστον, παρουσιάστηκε πιο δυνατός από τον Πογκάτσαρ. Εξαιρώντας το 5ο ετάπ των παβέ, που ήταν το μοναδικό στο οποίο ο Σλοβένος πήρε χρόνο από τον αντίπαλό του, σε όλα τα υπόλοιπα τερέν, ο Δανός αποδείχτηκε αξεπέραστο εμπόδιο για τα Εμιράτα και τον αρχηγό τους. Στις αναβάσεις, στις κατηφόρες, στα επίπεδα χιλιόμετρα, στο χρονόμετρο, ο Βίνγκεγκορντ παρουσιάστηκε αλύγιστος, ψύχραιμος, ώριμος και τελικά, ανίκητος.
ΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΟΥ ΘΡΙΑΜΒΟΥ & Η ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΟΥ TOUR
Προφανώς τεράστιο ρόλο σε όλη αυτή τη μάχη έπαιξε η αναμφισβήτητη ανωτερότητα της Jumbo, η θαυμαστή της πληρότητα, η εκπληκτική της καθοδήγηση από τους DS στα θέματα της τακτικής, η ικανότητά της να αντιδρά με επιτυχία σε κάθε πρόκληση, σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε αναποδιά, αλλά και το απίστευτο αυτό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Βάουτ Βαν Άερτ. Ο Βέλγος, που ψηφίστηκε πιο επιθετικός αθλητής της διοργάνωσης, ήταν πολλά περισσότερα στον αγώνα: μια ανεξάντλητη μηχανή παραγωγής ενέργειας, ένας αδάμαστος γίγαντας πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, καθοριστικός παράγοντας είτε σε ατομικό, είτε σε ομαδικό επίπεδο, ένας πραγματικός σούπερ σταρ, το πολυτιμότερο κομμάτι στο παζλ της Jumbo, που πέρα από αυτόν και τον Δανό, είχε να επιδείξει έξι ακόμα κορυφαία “γρανάζια”: Μπενού, Βαν Χόιντονκ, Λαπόρτ, Κράισβαϊκ, Κους και φυσικά τον “πληγωμένο” αρχηγό Ρόγκλιτς, τον αθλητή, που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον μέσα στο πελοτόν, γνωρίζει πώς να αντιμετωπίζει την ήττα με αξιοπρέπεια και πώς να θέτει το συμφέρον της ομάδας πάνω από το δικό του.
Το πιο σημαντικό όμως στοιχείο που μας αφήνει ο φετινός Γύρος Γαλλίας, δεν είναι άλλο από την παρακαταθήκη του, τις “υποσχέσεις” για τις επικές μάχες που θα παρακολουθήσουμε στο μέλλον. Αμφότεροι είναι πολύ νέοι, ο Σλοβένος θα κλείσει τα 24 χρόνια του τον Σεπτέμβριο, ο Δανός τα 26 τον Δεκέμβριο, οπότε καταλαβαίνετε τί μας επιφυλάσσουν και οι δυο, όχι μόνο στο Tour, αλλά σε κάθε αγώνα που θα τίθενται αντιμέτωποι. Προσθέστε στην εξίσωση και τον Μπερνάλ (όλοι ευχόμαστε να επανέλθει ακόμα πιο δυνατός και ανταγωνιστικός) και το μείγμα δε θα είναι απλά εκρηκτικό, αλλά – επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω τη λέξη την οποία λατρεύουν οι Ισπανοί δημοσιογράφοι – στρατοσφαιρικό! Το σίγουρο είναι ότι βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας χρυσής εποχής για την ποδηλασία. Αν οι πρωταγωνιστές αποδειχτούν καθαροί και παραμείνουν υγιείς (που είναι οι δυο μεγάλες ευχές μας), τότε το θέαμα είναι δεδομένο για τα πολλά επόμενα χρόνια.
Η INEOS ΚΑΙ Ο ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΤΟΜΑΣ
Εδώ και περίπου 4.500 λέξεις, έχω ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μάχη της κορυφής, αυτήν ανάμεσα στον Βίνγκεγκορντ και τον Πογκάτσαρ. Τί έγινε όμως πίσω από αυτούς τους δυο στην υπόλοιπη μάχη της γενικής; Ας αφιερώσουμε μερικά λόγια στην Ineos και τον τρίτο του βάθρου, Γκέρεντ Τόμας. Η βρετανική ομάδα πήγε στην Κοπεγχάγη με το μοντέλο που έχει υιοθετήσει τα τελευταία δυο χρόνια στους μεγάλους Γύρους, δηλαδή αυτό των πολλών αρχηγών. Αυτή τη φορά τα “γαλόνια” φορούσαν οι Τόμας, Γέιτς και Μαρτίνες. Οι δε άνθρωποι της Ineos, μιλούσαν – για μια ακόμη φορά – για τη σύνθετη στρατηγική που θα εφάρμοζαν στον αγώνα και για τις εκπλήξεις που θα μας περίμεναν. Στη θεωρία, η σύνθεση με την οποία κατέβηκε η ομάδα στο Tour, την κατέτασσε αυτόματα ανάμεσα στις ισχυρότερες, μαζί με την Jumbo και την UAE.
Στην πραγματικότητα όμως, η σύνθετη στρατηγική ναυάγησε τελείως από πολύ νωρίς, αποδεικνύοντας ξεκάθαρα ότι οι δυο από τους τρεις αρχηγούς, δηλαδή ο Μαρτίνες και ο Γέιτς, δεν μπορούσαν να σταθούν ως τέτοιοι, οπωσδήποτε όχι στην ομάδα με το μεγαλύτερο μπάτζετ της κορυφαίας κατηγορίας (50 εκ. ευρώ), αλλά και εκείνη που κυριάρχησε στην προηγούμενη δεκαετία με επτά νίκες στον Γύρο Γαλλίας και μάλιστα με τέσσερις διαφορετικούς ποδηλάτες. Προφανώς και στάθηκε άτυχη η Ineos με τον σοβαρότατο τραυματισμό του Μπερνάλ, αν δεν είχε συμβεί αυτός, οι Βρετανοί θα είχαν αφήσει στην άκρη τις πολλαπλές αρχηγίες και θα είχαν κατέβει στον αγώνα με τον Κολομβιανό ως τον μοναδικό επικεφαλής στη μάχη της γενικής. Από τη στιγμή όμως που συνέβη, προτίμησαν να εμπιστευτούν τη συγκεκριμένη τριάδα, αντί να αλλάξουν τον σχεδιασμό του Καραπάς και αντί για το Giro, να τον στείλουν στο Tour.
Και το λέω αυτό, επειδή ο αθλητής από το Εκουαδόρ, έχει αποδειχτεί ο πιο σταθερός και αξιόπιστος αρχηγός της Ineos την τελευταία διετία (2ος στη Vuelta του 2020 και 3ος στο περσινό Tour). Επιστρέφοντας στο φετινό Tour, στο τέλος της πρώτης εβδομάδας, ο Μαρτίνες είχε ήδη βγει τελείως από την εξίσωση (έχανε 17 λεπτά στη γενική), ενώ ο Γέιτς βρισκόταν ενάμισι λεπτό πίσω από τον Πογκάτσαρ, τα οποία έγιναν τρία λεπτά αμέσως μετά το πρώτο αλπικό ετάπ και σχεδόν τέσσερα μετά το δεύτερο. Η – ευχάριστη – έκπληξη ήρθε από τον αθλητή, ο οποίος είχε ανανεώσει πριν ένα χρόνο με την ομάδα, για να τρέξει ως βοηθός του Μπερνάλ. Ο Γκέρεντ Τόμας, στα 36 του χρόνια (και μια τριετία μετά την τελευταία του παρουσία στο βάθρο του Tour), απέδειξε την αναμφισβήτητη αξία του, στηριγμένος κυρίως σε δυο στοιχεία: την αγωνιστική του εμπειρία και μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα.
Αποφεύγοντας τις παγίδες, δεν παρασύρθηκε από τους Βίνγκεγκορντ και Πογκάτσαρ, έτσι κι αλλιώς ο ίδιος είχε πει στη διάρκεια του αγώνα ότι “αυτοί οι δυο είναι από άλλο πλανήτη”, εμπιστεύτηκε τον δικό του ρυθμό, έκανε την καλύτερη διαχείριση δυνάμεων σε όλα τα τερέν από οποιονδήποτε άλλο αθλητή, ανέβηκε με εκπληκτικό τρόπο τα βουνά, έβγαλε νούμερα που πλησίασαν – και κάποιες φορές ξεπέρασαν – τα αντίστοιχα του 2018, όταν είχε κερδίσει το Tour και παρέδωσε ένα μάθημα ωριμότητας και σοβαρότητας, ανεβαίνοντας, με χαρακτηριστική ευκολία θα τολμούσα να πω, στο τρίτο σκαλί του βάθρου, αφού δε χρειάστηκε καν να περιμένει το μεγάλο χρονόμετρο για να “κλειδώσει” την παρουσία του στην πρώτη τριάδα.
Με αυτή την τρίτη θέση, η Ineos έσωσε για δεύτερη σερί χρονιά την αξιοπρέπειά της, ενώ κατάφερε να προσθέσει στον απολογισμό της την εντυπωσιακή νίκη του Πίντκοκ στο βασιλικό ετάπ, καθώς και την πρώτη θέση στην ομαδική γενική κατάταξη. Το ερώτημα είναι αν οι Βρετανοί μπορούν να είναι ικανοποιημένοι με το τελικό αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μου, το ποτήρι δεν είναι μισοάδειο, είναι μισογεμάτο, αλλά απέχει πολύ από τα ποτήρια που μέχρι πριν λίγα χρόνια ξεχείλιζαν. Η Ineos θα πρέπει να ψαχτεί αρκετά μέχρι να ξαναγίνει ανταγωνιστική απέναντι στα δυο “μεγαθήρια” της Jumbo και της UAE. Οι φετινοί αρχηγοί της – εξαιρώντας τον Τόμας – δύσκολα θα έβρισκαν έστω θέση βοηθού στα ρόστερ του Tour της Sky επί Φρουμ. Ακούγονται έντονες φήμες τις τελευταίες μέρες για το ενδιαφέρον της ομάδας να υπογράψει τον Ρόγκλιτς.
Δεν ξέρω πως θα καταλήξει, αλλά αν το πετύχουν, θα έχουν κάνει ένα σημαντικό βήμα για να επιστρέψουν στο προσκήνιο και τη μάχη της κορυφής. Αν δεν το καταφέρουν, θα πρέπει πιθανότατα να αναπροσαρμόσουν τις προτεραιότητες και τους στόχους τους, γιατί του χρόνου ο “G” θα είναι 37 και θα παλεύει ξανά για την τρίτη θέση, ενώ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το πόσο ανταγωνιστικός θα εμφανιστεί ο Μπερνάλ. Στην περίπτωση που ο Κολομβιανός δε βρεθεί μέσα στο 2023 στην προ του ατυχήματός του κατάσταση και δεν πραγματοποιηθεί τελικά η μεταγραφή του Ρόγκλιτς, τότε η Ineos θα έχει μια και μόνη επιλογή: να ρίξει όλο της το βάρος στην τετράδα των νεαρών της ποδηλατών, που με σωστό προγραμματισμό (και υπό προϋποθέσεις), θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια στους μεγάλους Γύρους, δηλαδή κατά δεύτερο λόγο στους Γκέιγκεν Χαρτ (27) και Σίβακοφ (25) και κατά πρώτο λόγο στους Πίντκοκ (23) και Ροντρίγκεθ (21).
ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ
Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά και στα υπόλοιπα μεγάλα ονόματα της γενικής, αφού πρώτα πούμε ότι ο αγώνας είχε μερικές σημαντικές απώλειες στην εξέλιξή του: Ο Τζακ Χέιγκ (Bahrain) εγκατέλειψε τραυματισμένος στο 5ο ετάπ, ενώ ο Γκιγιόμ Μαρτάν (Cofidis) υποχρεώθηκε να αποσυρθεί πριν το 10ο ετάπ λόγω κόβιντ (με την ευκαιρία να πούμε ότι 17 συνολικά ποδηλάτες εγκατέλειψαν τον αγώνα επειδή βρέθηκαν θετικοί στον ιό). Ο Νταβίντ Γκοντί (Groupama) τερμάτισε 4ος στη γενική και ήταν ο καλύτερος Γάλλος στη φετινή διοργάνωση, όμως η απόστασή του από τον Τόμας ήταν χαώδης (πάνω από 6 λεπτά πίσω από τον Ουαλό). Σίγουρα πρέπει να βρει σταθερότητα στην απόδοσή του και να βελτιωθεί πολύ στο χρονόμετρο αν θέλει κάποια στιγμή να διεκδικήσει θέση στο βάθρο.
Ο Αλεξάντερ Βλάσοφ (Bora) πήγε στο Tour με την ετικέτα του φαβορί για μια θέση στο βάθρο, όμως υπήρξε άτυχος τόσο με πτώση, όσο και με ασθένεια. Παρόλα αυτά, τερμάτισε στην αξιοπρεπέστατη 5η θέση και είναι σίγουρο ότι θα επανέλθει δριμύτερος. Από εκεί και κάτω, από την 6η μέχρι και τη 10η θέση, είχαμε πέντε αθλητές που εκπροσωπούν την “ενδιάμεση” γενιά, αυτή των 30άρηδων, που βρίσκονται ανάμεσα στους “παλιούς” (Τόμας, Ουράν, Φούγκλσανγκ κλπ) και τους τρομερούς πιτσιρικάδες (Βίνγκεγκορντ, Πογκάτσαρ, Μπερνάλ κλπ). Ο Νάιρο Κιντάνα (Arkéa), χωρίς την παραμικρή βοήθεια από την ομάδα του, κατάφερε να τερματίσει στην 6η θέση. Ο Κολομβιανός, στα 32 του πλέον, είχε μερικές πολύ καλές εμφανίσεις, κάποιες άλλες πιο μέτριες, έδειξε όμως ότι η “φλόγα” δεν έχει σβήσει, κάτι που πιθανότατα θα κάνει την Arkéa να του ανανεώσει το συμβόλαιο.
Στη συνέχεια βρίσκουμε τον 31χρονο Ρομέν Μπαρντέ, που μετά από μια δύσκολη τριετία, επέστρεψε στις καλές εμφανίσεις και τα μονοψήφια πλασαρίσματα της γενικής του Tour, σε μια 7η θέση που θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερη, αν δεν είχε ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ από τον καύσωνα, κυρίως στη δεύτερη εβδομάδα του αγώνα. Επόμενος, ο Λουίς Μέιντγες (Intermarché), ο αθλητής του Γιάννη Ταμουρίδη, που στα 30 του χρόνια και μετά από μια στείρα πενταετία, φέτος μπόρεσε να ισοφαρίσει το καλύτερο πλασάρισμά του στο Tour (8ος το 2016 και το 2017), τερματίζοντας στην 8η θέση. Ο Νοτιοαφρικανός έκανε αρκετές καλές εμφανίσεις και υπήρξε δραστήριος στα ξεκολλήματα (2ος στο βασιλικό ετάπ).
Στην 9η θέση βρέθηκε ο περσινός 7ος, Αλεξέι Λουτσένκο (Astana), με πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του και γενικότερα κάτω από το επίπεδο που τον περιμέναμε, όπως άλλωστε και την ομάδα του, που πέρασε τελείως απαρατήρητη από το φετινό Tour. Και τέλος, την πρώτη δεκάδα έκλεισε ο Άνταμ Γέιτς (Ineos), ο θεωρητικά δεύτερος αρχηγός της ομάδας του, που όμως τερμάτισε σχεδόν 25 λεπτά πίσω από τον Βίνγκεγκορντ (και 17,5 πίσω από τον Τόμας). Ο Βρετανός, όσο φιλότιμα και αν προσπάθησε, έδειξε ότι δεν έχει τα εφόδια για να ηγηθεί της Ineos, ο ρόλος του μπορεί να είναι μόνο υποστηρικτικός. Αυτή ήταν η πρώτη δεκάδα, με τεράστιες χρονικές διαφορές από τον πρώτο μέχρι τον δέκατο και ακόμα πιο χαώδεις, μετά την 10η θέση της γενικής.
ΜΕΡΙΚΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Κλείνοντας αυτή την ανασκόπηση, να προσθέσουμε μερικές γραμμές ακόμα, ξεκινώντας από τον Ενρίκ Μας (Movistar) που δεν τα κατάφερε καθόλου καλά, βρέθηκε πολύ μακριά από τον καλό του εαυτό, το προσπάθησε είναι η αλήθεια, αλλά δεν του βγήκε καθόλου. Ο Ισπανός εγκατέλειψε τελικά στο 19ο ετάπ λόγω κόβιντ. Από την παλιά φρουρά, οι Ριγκομπέρτο Ουράν (EF) και Γιάκομπ Φούγκλσανγκ (Israel) απογοήτευσαν τελείως, το ίδιο και ο Νταμιάνο Καρούζο (Bahrain). Ο Τιμπό Πινό (Groupama) το πάλεψε πολύ, έδειξε μερικές “πινελιές” του ταλέντου του, αλλά δεν έφτασε στον στόχο, που ήταν η νίκη σε ένα ετάπ. Μεγάλες νίκες αντίθετα, πέτυχαν ο Σάιμον Κλαρκ (Israel) στο Άρενμπεργκ και ο συναθλητής του, Ίγκο Ουλ στο Φουά, επίσης ο Μπομπ Γιούνγκελς (AG2R) στο Σατέλ, ο Μαντς Πέντερσεν (Trek) στο Σεντ Ετιέν και ο εντυπωσιακός Μάικλ Μάθιους (BikeExchange) με μια εκπληκτική συνολικά προσπάθεια στο αεροδρόμιο της Μοντ.
H Quickstep έκανε ένα τρομερό ξεκίνημα στον αγώνα με ισάριθμες νίκες στα πρώτα δυο ετάπ, πρώτα με τον Ιβ Λάμπαερτ στο χρονόμετρο και αμέσως μετά με τον Φάμπιο Γιάκομπσεν στο πρώτο μαζικό σπριντ, όμως στη συνέχεια εξαφανίστηκε τελείως από το προσκήνιο, αφού ο Ολλανδός δεν μπόρεσε να ξαναφανεί στα έτσι κι αλλιώς ελάχιστα μαζικά σπριντ της φετινής διοργάνωσης (4 συνολικά), επαναφέροντας στην επιφάνεια το ερώτημα που κυριαρχούσε πριν το Tour, αν δηλαδή ήταν σωστή η επιλογή του Λεφέβρ να αφήσει εκτός ομάδας τον Κάβεντις. Από τους υπόλοιπους σπρίντερ, μια νίκη πήρε ο Χρούνεβεχεν (BikeExchange) και δυο ο Γιάσπερ Φίλιπσεν (Alpecin), που αποδείχτηκε και ο πιο δυνατός στην ταχύτητα στη φετινή διοργάνωση. Απογοήτευση από τον Ματιέ Φαν ντερ Πουλ, που παρουσιάστηκε ως σκιά του εαυτού του και εγκατέλειψε στο 11ο ετάπ. Τέλος, ο απόλυτος σταρ στα ετάπ της Δανίας, Μάγκνους Κορτ Νίλσεν (EF), ολοκλήρωσε τις μεγάλες του εμφανίσεις με τη νίκη στο αεροδρόμιο της Μεζέβ.
Αυτά τα ολίγα λοιπόν για την 109η διοργάνωση του Γύρου Γαλλίας, που μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, μας χάρισε 24 ημέρες γεμάτες δράση και θέαμα σε όλα τα επίπεδα και άνετα θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως την κορυφαία του 21ου αιώνα. Επόμενο ραντεβού την 1η Ιουλίου του 2023, με το Gránd Depart στο Μπιλμπάο και τη Χώρα των Βάσκων, εκεί όπου θα διεξαχθούν τα τρία πρώτα ετάπ, πριν ο αγώνας περάσει τα σύνορα για να συνεχιστεί σε γαλλικό έδαφος. Μέχρι τότε, μια είναι η σκέψη: Vive le Tour!
* Κεντρική φωτογραφία: Πογκάτσαρ και Βίνγκεγκορντ στον τερματισμό του Περαγκίντ (17ο ετάπ). Photo credits: Pauline Ballet (mediacontent.aso.fr)
