Μερικές σκέψεις ως ανασκόπηση του φετινού εκπληκτικού από κάθε άποψη Γύρου Γαλλίας. Η επική αναμέτρηση των Γιόνας Βίνγκεγκορντ και Ταντέι Πογκάτσαρ για 15 μέρες, το κυριαρχικό 24ωρο του Δανού που του χάρισε τη δεύτερη συνεχόμενη κίτρινη φανέλα στο Παρίσι, η Jumbo Visma και η UAE, τα συμπεράσματα από τους υπόλοιπους διεκδικητές της γενικής και οι πρωταγωνιστές της διοργάνωσης.
Ξεκινάω την ανασκόπηση του φετινού Γύρου Γαλλίας με ένα παράδοξο. Από τη μια, τον θεωρώ ως τον πιο θεαματικό που έχουμε παρακολουθήσει μέσα στον 21ο αιώνα. Από την άλλη, η διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου ήταν επτάμισι ολόκληρα λεπτά (η δεύτερη μεγαλύτερη των τελευταίων 25 χρόνων, πίσω μόνο από τα 7:39″ που χώρισαν τον Βιντσέντσο Νίμπαλι από τον Ζαν Κριστόφ Περό στο Tour του 2014). Πώς συμβιβάζονται λοιπόν αυτά τα δυο; Για όσους παρακολούθησαν τον φετινό αγώνα, είναι μάλλον απλό: δυο πρώτες εβδομάδες με μια συγκλονιστική μονομαχία ανάμεσα στον Βίνγκεγκορντ και τον Πογκάτσαρ και στη συνέχεια, ένα απόλυτα κυριαρχικό διήμερο του Δανού που ξεκαθάρισε μια και καλή το τοπίο.
Η ουσία είναι ότι ο φετινός Γύρος Γαλλίας κατάφερε να ξεπεράσει σε θέαμα και αγωνία, ακόμα και τον περσινό, για τον οποίο, αν θυμάστε, λέγαμε ότι ήταν μακράν ό,τι καλύτερο είχαμε παρακολουθήσει τα τελευταία πολλά χρόνια. Ήταν βλέπετε, εκείνο το 11ο ετάπ στο Γκρανόν, με το σεμινάριο ομαδικής τακτικής από την Jumbo Visma, που μας είχε “υποχρεώσει” να υποκλιθούμε στους “Ολλανδούς”, αλλά και οι συνεχόμενες επιθέσεις του Πογκάτσαρ από εκεί και μετά, μέχρι το τέλος της διοργάνωσης, που είχαν γεμίσει με θέαμα σχεδόν κάθε απόγευμα μέχρι το Παρίσι. Φέτος όμως, οι δυο μεγάλοι αντίπαλοι, μάς επιφύλαξαν ένα ακόμα μεγαλύτερο θρίλερ, από αυτά που σχεδόν είχαμε ξεχάσει στο Tour. Παρά τις – σημαντικές – διαφορές πάντως, τόσο ο περσινός όσο και ο φετινός Γύρος Γαλλίας, είχαν και αξιοπρόσεκτες ομοιότητες.
JUMBO & UAE ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΓΥΡΟ ΓΑΛΛΙΑΣ
Ας τις δούμε μία-μία, ξεκινώντας από την απουσία του Πρίμος Ρόγκλιτς, γεγονός που απέκλειε το περσινό σενάριο της ομαδικής τακτικής. Αυτό σήμαινε πως η Jumbo κατέβηκε στον φετινό αγώνα γνωρίζοντας πως πήγαινε σε μια σύγκρουση κορυφής με έναν αρχηγό, ο οποίος θα έδινε ολομέτωπο αγώνα με τον μεγάλο του αντίπαλο. Εσύ κι εγώ, χωρίς τίποτα και κανέναν άλλο στη μέση. Το ίδιο φυσικά συνέβαινε και από την άλλη πλευρά, αφού, παρά την αναγόρευση του Άνταμ Γέιτς σε υπαρχηγό της UAE, όλοι γνωρίζαμε πως ούτε ο Βρετανός από τη μια, ούτε ο Κέλντερμαν από την άλλη, μπορούσαν να παίξουν τον πειστικό ρόλο μιας εναλλακτικής λύσης που θα ήταν ικανή να απειλήσει είτε τον Βίνγκεγκορντ, είτε τον Πογκάτσαρ, όπως και αποδείχτηκε στη συνέχεια.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο ήταν η ενισχυμένη ομάδα των Εμιράτων – σε σχέση με πέρυσι – με αθλητές όπως ο Τρεντίν, ο Γκρόσαρτνερ και – κυρίως – ο Γέιτς, που εμφάνισε ένα τελείως διαφορετικό – προς το καλύτερο – πρόσωπο από ό,τι στην Ineos. Προσθέστε σε αυτό και το γεγονός ότι φέτος η UAE δεν είχε τις περσινές ατυχίες (απώλειες των Μπένετ, Λάνγκεν, Μάικα και Σολέρ), ολοκληρώνοντας τη διοργάνωση χωρίς καμία εγκατάλειψη. Από την άλλη, η Jumbo, με μοναδική απώλεια πριν το Tour εκείνη του Κράισβαϊκ (πτώση στο Dauphiné), κατέβασε και πάλι τη γνωστή υπερομάδα, με όλα τα δοκιμασμένα “γρανάζια”, πανέτοιμη να απαντήσει σε κάθε πρόκληση που θα εμφανιζόταν μπροστά της. Έτσι λοιπόν, οι δυο μεγάλοι διεκδικητές της κίτρινης φανέλας, Βίνγκεγκορντ και Πογκάτσαρ, έφτασαν “πάνοπλοι” στο Μπιλμπάο.
ΠΩΣ ΕΦΤΑΣΑΝ ΓΙΟΝΑΣ & ΤΑΝΤΕΪ ΣΤΟ TOUR
Πάνοπλοι λοιπόν σίγουρα, αφού αμφότεροι πλαισιώνονταν από τους καλύτερους βοηθούς. Πανέτοιμοι όμως; Και εδώ μπαίνει το πρώτο ερώτημα, που απασχόλησε τους πάντες από την αρχή μέχρι και το τέλος του Γύρου. Γιατί ναι μεν ο Δανός παρουσιάστηκε στη Χώρα των Βάσκων έχοντας κάνει ιδανική προετοιμασία, με ένα πρόγραμμα αγώνων μέσα στη σεζόν στοχευμένο 100% στο Tour, χωρίς αναποδιές και απρόοπτα, όμως δε συνέβη το ίδιο και με τον Σλοβένο. Ο Πογκάτσαρ, όχι μόνο έτρεξε σε πολλούς – κυρίως μονοήμερους – αγώνες που καμία σχέση δεν είχαν με την προετοιμασία του για τον Γύρο Γαλλίας, επιβαρύνοντας έτσι τον εαυτό του με επιπλέον κόπωση, αλλά είχε και την ατυχία της πτώσης στο Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ, που του απέφερε έναν σπασμένο καρπό και του στέρησε τις ιδανικές συνθήκες προπόνησης στο εξαιρετικά κρίσιμο δίμηνο πριν την έναρξη του Tour.
Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν, τόσο σχετικά με το αν ο Σλοβένος είχε ήδη κάψει κάποια από τα χαρτιά του λόγω ακριβώς της άκριτης (sic) υπερφόρτωσης που επέλεξε για το καλεντάρι του, όσο και με το αν ο τραυματισμός του, του στέρησε πολύτιμα προπονητικά και αγωνιστικά χιλιόμετρα στον δρόμο. Ξεκάθαρη απάντηση δεν πήραμε ποτέ από τους ανθρώπους της ομάδας του, ούτε και από τον ίδιο, οπότε το μόνο που μας απομένει, είναι να κάνουμε εικασίες. Οι οποίες – εκ του αποτελέσματος – μας οδηγούν στο συμπέρασμα, ότι ο Πογκάτσαρ πιθανόν να πλήρωσε και τα δυο, δηλαδή και το αγωνιστικό του πρόγραμμα και την πτώση του στο Βέλγιο. Όμως είναι τα πράγματα τόσο απλά; Μπορούμε να “δικαιολογήσουμε”, να εξηγήσουμε αν προτιμάτε, τη δεύτερη συνεχόμενη ήττα του Σλοβένου στον Γύρο Γαλλίας, μόνο και μόνο από τα δυο ανωτέρω;
2022 & 2023, ΕΞΙ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΑ ΜΟΤΙΒΑ
Αν το κάνουμε, νομίζω ότι θα πέσουμε σε μια εξαιρετικά άβολη παγίδα. Η απόδοση ενός αθλητή δεν μπορεί να “οριοθετείται” μόνο από το τί κάνει ο ίδιος, αλλά και από το τί πράττει ο αντίπαλός του. Εξετάσαμε ήδη τα προ του αγώνα δεδομένα, ας περάσουμε τώρα και στα όσα συνέβησαν στη διάρκεια του Γύρου Γαλλίας, που είναι πραγματικά τόσο ενδιαφέροντα όσο και αποκαλυπτικά. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά τις δυο τελευταίες διοργανώσεις (περσινή και φετινή), θα δούμε ότι υπάρχουν μοτίβα τα οποία επαναλαμβάνονται με εντυπωσιακή συνέπεια. Μοτίβα, τα οποία δεν ξέρω αν εξηγούν στο 100% τις δυο σερί νίκες του Δανού, σίγουρα όμως είναι άξια παρατήρησης και μελέτης. Ας τα δούμε όλα μαζί συγκεντρωτικά και στη συνέχεια θα τα εξετάσουμε ένα-ένα.
· Τα συνεχόμενα σπριντ του Πογκάτσαρ (κυρίως στην πρώτη εβδομάδα του αγώνα), ώστε να κερδίσει μπόνους δευτερόλεπτα.
· Οι αναρίθμητες επιθέσεις του Πογκάτσαρ στη διάρκεια και των δυο γύρων, με πενιχρά αποτελέσματα.
· Οι μόλις τέσσερις επιθέσεις του Βίνγκεγκορντ (δυο πέρυσι και δυο φέτος), με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
· Οι δυο κρίσεις του Πογκάτσαρ (μια πέρυσι και μια φέτος), καθοριστικές για το τελικό αποτέλεσμα.
· Η καθολική υπεροχή του Βίνγκεγκορντ στα βουνά και η αδυναμία του Πογκάτσαρ – ως all rounder – να εκμεταλλευτεί τα χρονόμετρα.
· Η καθοριστική παρουσία στη Jumbo των Σεπ Κους και Βάουτ Βαν Άερτ, σε αντίθεση με την UAE που δε διαθέτει τέτοιας ποιότητας βοηθούς.
Αυτά είναι τα έξι σημαντικότερα μοτίβα που είδαμε να επαναλαμβάνονται τόσο στο 2022 όσο και στο 2023 και περιγράφουν σε μεγάλο βαθμό τί παρακολουθήσαμε στους δυο τελευταίους Γύρους Γαλλίας. Ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά.
1. ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΜΠΟΝΟΥΣ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ
Διαπιστώσαμε όλοι ότι ο Πογκάτσαρ κυνήγησε κάθε ευκαιρία για μπόνους δευτερόλεπτα. Δεν είναι τυχαίο ότι πέρυσι ήταν δεύτερος στη σχετική λίστα (πίσω από τον Βαν Άερτ) με 40″, ενώ φέτος ήταν πρώτος με 51″ (αντίστοιχα ο Βίνγκεγκορντ μάζεψε 32″ πέρυσι και 29″ φέτος). Βλέποντάς τον πέρυσι, είχα σκεφτεί ότι αυτό είναι το στιλ του, ότι αρέσκεται στο να επιτίθεται στο τέλος και να διεκδικεί αυτά τα μπόνους. Φέτος όμως, παρακολουθώντας τον να επαναλαμβάνει ακριβώς το ίδιο και μάλιστα με μεγαλύτερη σπουδή, πιθανολόγησα (λέγοντάς το και στην περιγραφή στο Eurosport) πως ήθελε να φτιάξει ένα – έστω και μικρό – μαξιλαράκι ασφαλείας απέναντι στον Δανό, ακριβώς επειδή τον φοβόταν στα ετάπ των βουνών.
2. ΟΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ
Ο Πογκάτσαρ επιτέθηκε χωρίς έλεος στον Δανό σε κάθε ευκαιρία. Πέρυσι έκανε 14 επιθέσεις μετά το ετάπ του Γκρανόν, χωρίς να καταφέρει να κερδίσει ούτε ένα αγωνιστικό δευτερόλεπτο από τον Βίνγκεγκορντ. Φέτος μπορεί να τα πήγε λίγο καλύτερα, αλλά και πάλι η συγκομιδή του ήταν φτωχή: μόλις 36″ καθαρού αγωνιστικού χρόνου, μοιρασμένα στα ετάπ του Κοτρέ (24″), του Πουί ντε Ντομ (8″) και του Γκραν Κολομπιέ (4″). Αυτό σημαίνει ότι σε 14 ετάπ βουνών (2022 & 2023), ο Σλοβένος δεν κέρδισε απολύτως τίποτα πέρυσι (μιλάμε πάντα για καθαρό αγωνιστικό χρόνο), ενώ φέτος περιορίστηκε στα 36″. Σε όλα αυτά, προσθέστε και τα 13″ που κέρδισε πέρυσι στο ετάπ των παβέ.
3. Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΟΥ ΒΙΝΓΚΕΓΚΟΡΝΤ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ
Από τη μεριά του, ο Δανός αποδείχτηκε εντυπωσιακά ανώτερος τόσο στα βουνά, όσο και στα χρονικά κέρδη, με πολύ λιγότερες επιθετικές προσπάθειες. Του έφτασαν – και του περίσσεψαν – δυο επιθέσεις πέρυσι και άλλες τόσες φέτος. Πέρυσι κέρδισε τρία λεπτά στο Γκρανόν και ένα λεπτό στο Οτακάμ, ενώ φέτος πήρε ένα λεπτό στο Μαρί Μπλανκ και σχεδόν έξι λεπτά στο Κουρσεβέλ. Σε αντίθεση λοιπόν με τον Πογκάτσαρ που στις δυο αυτές χρονιές μάζεψε 49″ καθαρού αγωνιστικού χρόνου στα ετάπ μαζικής εκκίνησης, ο Βίνγκεγκορντ απάντησε το μεν 2022 με 3:55″, το δε 2023 με 6:49″, συνολικά δηλαδή με 10:44″ καθαρού αγωνιστικού χρόνου (δεν υπολογίζουμε τα χρονόμετρα). Αυτό μας λέει ότι στα δυο τελευταία Tour, ο Δανός κέρδισε 10 λεπτά παραπάνω χρόνο από τον Σλοβένο στα βουνά, με μόνο τέσσερις επιθέσεις (σε αντίθεση με τις πάνω από είκοσι του αντιπάλου του).
4. ΟΙ “ΚΡΙΣΕΙΣ” ΤΟΥ ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ
Ο Πογκάτσαρ, σε κάθε έναν από τους δυο τελευταίους Γύρους Γαλλίας, είχε από ένα καταστροφικό ετάπ. Αμφότερα οφείλονταν σε ισάριθμες “κρίσεις”. Τόσο στο Γκρανόν το 2022, όσο και στο Κουρσεβέλ φέτος, ο Σλοβένος “άδειασε”, “κάρφωσε”, πείτε το όπως θέλετε, έμεινε τελείως από δυνάμεις, με αποτέλεσμα να χάσει πολύ χρόνο και μαζί τις ελπίδες του για την κατάκτηση της κίτρινης φανέλας. Στο Γκρανόν “παρασύρθηκε” από τη στρατηγική της Jumbo, πέφτοντας σε διαδοχικά λάθη, κάτι που πλήρωσε ακριβά στην τελευταία ανηφόρα. Στο Κολ ντε λα Λοζ φέτος, τα πράγματα εξελίχθηκαν ακόμα χειρότερα, στην “πιο δύσκολη μέρα της ζωής του πάνω στο ποδήλατο”, όπως την περιέγραψε ο ίδιος. Το πρόβλημα για τον Πογκάτσαρ είναι διπλό. Πρώτον, δεν πρέπει να επιτρέψει να παγιωθεί αυτή η “μια κακή μέρα” τα επόμενα χρόνια (φαινόμενο που έχουμε δει να συμβαίνει σε πολλούς αθλητές της πρώτης γραμμής). Και το δεύτερο είναι ότι ο Δανός δεν έχει υποστεί μέχρι σήμερα καμία τέτοια κρίση, αντίθετα, έχει χτίσει τις δυο διαδοχικές νίκες του πάνω στις κρίσεις του αντιπάλου του.
5. ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΑ Ο ΓΙΟΝΑΣ
Για τα βουνά και την τεράστια διαφορά των δυο στους Γύρους Γαλλίας του 2022 και του 2023, τα είπαμε πιο πάνω. Ας περάσουμε τώρα στα χρονόμετρα. Ο Βίνγκεγκορντ είναι ένας κλασικός ανηφορίστας, αντίθετα ο Πογκάτσαρ είναι ένας all-rounder. Θα περιμέναμε λοιπόν από τον Σλοβένο να είναι καλύτερος του Δανού στην ατομική χρονομέτρηση. Προς το παρόν δεν μπορούμε να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο. Αντίθετα, ο Βίνγκεγκορντ έχει υπερισχύσει του αντιπάλου του και στα δυο μεγάλα χρονόμετρα, στο Ροκαμαντούρ πέρυσι (κέρδος 8″) και στο Κομπλού φέτος (κέρδος 1:38″). Και αν πέρυσι η διαφορά σε μια διαδρομή 40 χλμ ήταν οριακή, φέτος ο Δανός “άστραψε και βρόντηξε”, διαλύοντας τα χρονόμετρα, στη μεγαλύτερη εμφάνιση σε ΙΤΤ που έχουμε δει στον 21ο αιώνα και μια από τις κορυφαίες σε όλη την ιστορία του Tour de France. Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι το δείγμα είναι 100% δεσμευτικό (έτσι κι αλλιώς, πρόκειται μόνο για δυο χρονόμετρα), αυτή τη στιγμή ο Δανός παρουσιάζεται πιο δυνατός από τον Σλοβένο και σε αυτό το τερέν, κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει αρκετά τον Πογκάτσαρ.
6. ΒΑΝ ΑΕΡΤ & ΚΟΥΣ, ΤΑ “ΓΡΑΝΑΖΙΑ” ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑΣ
Το έκτο και τελευταίο μοτίβο έχει να κάνει με την τεράστια διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην ομάδα της Jumbo και σε εκείνη της UAE, σε ό,τι αφορά τα δυο σημαντικότερα “γρανάζια” της πρώτης, τον Βάουτ Βαν Άερτ και τον Σεπ Κους. Όσο και αν ενισχύθηκαν φέτος τα Εμιράτα, δε διαθέτουν στο ρόστερ τους αθλητές σαν τον Βέλγο και τον Αμερικανό. Τόσο πέρυσι, όσο και φέτος, αμφότεροι υπήρξαν παραπάνω από καθοριστικοί, ο μεν πρώτος σε όλα τα τερέν, ο δε δεύτερος στα βουνά. Χαρισματικοί, απίστευτα σταθεροί, συνεπείς και αποτελεσματικοί, είναι πάντα εκεί, όταν τους χρειάζεται ο αρχηγός τους, προσφέροντας σχεδόν πάντα την ιδανική λύση σε κάθε περίσταση και μαζί ένα διπλό “συν” στον Βίνγκεγκορντ, σε σχέση πάντα με τον αντίπαλό του.
ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΟΥ TDF
Είδαμε τα έξι σημαντικότερα – κατά τη γνώμη μου – επαναλαμβανόμενα μοτίβα των δυο τελευταίων χρόνων, ας περάσουμε τώρα στα του αγώνα και τις στιγμές εκείνες που καθόρισαν το τελικό αποτέλεσμα. Να ξεκινήσουμε λέγοντας ότι ο σχεδιασμός του φετινού Tour de France ήταν πραγματικά εκπληκτικός. Το Grand Départ στη Χώρα των Βάσκων, αλλά και η γενικότερη σχεδίαση της πρώτης εβδομάδας, άλλαξαν τελείως το “κλασικό” σκηνικό που είχαμε συνηθίσει στις προηγούμενες διοργανώσεις. Οι λόφοι γύρω από το Μπιλμπάο και το Σαν Σεμπαστιάν, έριξαν με το “καλημέρα” στα βαθιά τους διεκδικητές της γενικής, με τον Άνταμ Γέιτς να παίρνει τη νίκη στο πρώτο ετάπ και μαζί την κίτρινη φανέλα, την ίδια στιγμή που δυο μεγάλα ονόματα, ο Ενρίκ Μας (Movistar) και ο Ρίτσι Καραπάς (EF) υποχρεώθηκαν σε εγκατάλειψη μετά από πτώση. Εκείνο το πρώτο διήμερο, η UAE έδειξε να επιβάλλει τα “θέλω” της στον αγώνα, όμως ήταν μόνο η αρχή.
Μετά από δυο συνεχόμενα μαζικά σπριντ (3ο & 4ο ετάπ) με ισάριθμες νίκες του Γιάσπερ Φίλιπσεν (Alpecin Deceuninck), φτάσαμε στα Πυρηναία. Στο 5ο ετάπ και στην ανηφόρα του Μαρί Μπλανκ, η Jumbo πήρε την πρωτοβουλία στο πελοτόν με έναν πολύ δυνατό ρυθμό και ο Βίνγκεγκορντ επιτέθηκε αφήνοντας πίσω του τον Πογκάτσαρ, από τον οποίο κέρδισε 1:04″ στον τερματισμό. Ο Δανός βρέθηκε πάνω από τον Σλοβένο στη γενική (στα 53″), κάτι που δε θα άλλαζε μέχρι το τέλος της διοργάνωσης. Την ίδια μέρα, ο Τζάι Χίντλεϊ (Bora Hansgrohe) που είχε βρεθεί στο ξεκόλλημα, κέρδισε το ετάπ και φόρεσε την κίτρινη φανέλα. Μετά την ολοκλήρωση της πρώτης μάχης των Πυρηναίων, πολλοί θεώρησαν ότι ο Γύρος είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει και πως την επόμενη μέρα ο Δανός και η Jumbo θα προσπαθούσαν να αποτελειώσουν τον “ανέτοιμο” Πογκάτσαρ.
Πράγματι, στο 6ο ετάπ, με το Ασπάν, το Τουρμαλέ και το Κοτρέ, η Jumbo επέβαλλε έναν δαιμονισμένο ρυθμό από την πρώτη κιόλας ανηφόρα, ανεβάζοντάς τον ακόμα περισσότερο στο Τουρμαλέ. Ο Σλοβένος βρέθηκε πολύ κοντά στο να “λυγίσει” όταν επιτέθηκε ο Δανός, όμως το πείσμα και η αναμφισβήτητη κλάση του τον κράτησαν στη ρόδα του Βίνγκεγκορντ, ανεβάζοντας την ψυχολογία του στα ύψη, γεγονός που του επέτρεψε να κάνει το δικό του come-back στην ανηφόρα τερματισμού. Η επίθεσή του στο Κοτρέ, την οποία δεν μπόρεσε να ακολουθήσει ο Δανός, του απέφερε κέρδος 28″, μειώνοντας τη συνολική διαφορά στη γενική, στα 25″. Ήταν μια περίεργη μέρα για την Jumbo, που είδε μεν τον αρχηγό της να χάνει χρόνο, αλλά να ανεβαίνει στο βάθρο για να φορέσει την κίτρινη φανέλα, παίρνοντας κεφάλι στον αγώνα.
Μετά από δυο ετάπ (7ο & 8ο) που κατέληξαν επίσης σε μαζικά σπριντ στο Μπορντώ (Φίλιπσεν) και τη Λιμόζ (Πέντερσεν-Lidl Trek), εκεί όπου ο Μαρκ Κάβεντις (Astana) είχε πτώση και εγκατέλειψε, η πρώτη εβδομάδα ολοκληρώθηκε στο Μασίφ Σεντράλ, με την επιστροφή ύστερα από 35 χρόνια στο θρυλικό Πουί ντε Ντομ. Στα τελευταία πολύ δύσκολα χιλιόμετρα του ηφαιστείου, ο Πογκάτσαρ επιτέθηκε και πάλι, κερδίζοντας 8″ ακόμα δευτερόλεπτα από τον Δανό και κατεβάζοντας τη διαφορά τους στη γενική στα 17″. Μετά την πρώτη μέρα ξεκούρασης, σειρά είχε η νίκη του Πέγιο Μπιλμπάο (Bahrain Victorious) στο Ισουάρ, με την οποία έβαλε τέλος στο ισπανικό αρνητικό σερί πέντε ετών χωρίς νίκη σε ετάπ στο Tour! Αμέσως μετά, ο Φίλιπσεν πήρε την τέταρτη νίκη του στο Μουλάν, ενώ ο Γιόν Ιθαγκίρε πρόσθεσε έναν ακόμα ισπανικό-βασκικό θρίαμβο στο Μπελεβίλ αν Μποζολέ, αλλά και τη δεύτερη νίκη της Cofidis στη διοργάνωση (είχε προηγηθεί ο Βικτόρ Λαφέ στο Σαν Σεμπαστιάν), μετά από 15 χρόνια χωρίς ούτε ένα κερδισμένο ετάπ!
Σειρά είχε το πολύ δύσκολο τριήμερο στα βουνά, πρώτα με τον τερματισμό στο Γκραν Κολομπιέ, στην οροσειρά του Ιούρα, με την UAE να ελέγχει όλη την ημέρα τον ρυθμό στο πελοτόν, τον Πογκάτσαρ να επιτίθεται στο τέλος και να κερδίζει 8″ από τον Βίνγκεγκορντ, ψαλιδίζοντας ακόμα περισσότερο τη διαφορά τους στη γενική, στα μόλις 9″, πριν τις Άλπεις, ενώ η νίκη πήγε στον Μίχαλ Κβιατκόφσκι (Ineos). Το 14ο ετάπ, με τερματισμό στη Μορζίν, ξεκίνησε με μια μαζική πτώση, ουδετεροποίηση του αγώνα για 30 λεπτά και αρκετές εγκαταλείψεις. Στη συνέχεια η Jumbo επέβαλλε έναν εξοντωτικό ρυθμό, αλλά ήταν ο Πογκάτσαρ εκείνος που επιτέθηκε στο Ζου Πλαν, 4 χλμ πριν την κορυφή. Ο Βίνγκεγκορντ αντέδρασε, έφτασε τον Σλοβένο και πέρασαν μαζί τη γραμμή του τερματισμού, πίσω από τον εκπληκτικό Κάρλος Ροντρίγκεθ (Ineos) που πήρε τη νίκη και ανέβηκε στην 3η θέση της γενικής.
Αμφότεροι μάζεψαν μπόνους δευτερόλεπτα, τόσο στο bonus point όσο και στον τερματισμό, με τον Δανό να παίρνει συνολικά ένα περισσότερο και τη διαφορά στη γενική να “ανεβαίνει” στα 10″. Ακολούθησε το δεύτερο αλπικό ετάπ, με τερματισμό στο Σαν Ζερβέ. Η νίκη πήγε στο ξεκόλλημα και τον Βάουτ Πουλς (Bahrain Victorious), ενώ πίσω είχαμε “ισοπαλία”, με τα δυο μεγάλα φαβορί να περνούν τη γραμμή του τερματισμού ο ένας δίπλα στον άλλο. Η δεύτερη εβδομάδα είχε ολοκληρωθεί και η αγωνία είχε χτυπήσει κόκκινο, αφού οι δυο μονομάχοι είχαν τη δεύτερη μικρότερη διαφορά μετά τα πρώτα 15 ετάπ, στην ιστορία του Γύρου Γαλλίας. Όλοι περίμεναν μια τρίτη εβδομάδα αδυσώπητης μάχης και ένα Tour που θα κρινόταν στα δευτερόλεπτα. Ο μόνος που δε συμμεριζόταν αυτή την άποψη, δηλώνοντας δημόσια ότι η γενική θα κρινόταν με διαφορά που θα μετριόταν σε λεπτά, ήταν ο Βίνγκεγκορντ…
Και κάπως έτσι, μετά τη δεύτερη μέρα ξεκούρασης, φτάσαμε στο κρίσιμο διήμερο της τρίτης εβδομάδας, πρώτα με το χρονόμετρο και αμέσως μετά με το “βασιλικό” ετάπ. Στο Κομπλού, ο Βαν Άερτ βρέθηκε για πολλή ώρα στην hot-seat, μέχρι που πήραν εκκίνηση πρώτα ο Πογκάτσαρ και μετά ο Βίνγκεγκορντ. Οι προβλέψεις μιλούσαν για ένα τερέν που ευνοούσε περισσότερο τον Δανό, αλλά όλοι συμφωνούσαν πως οι διαφορές θα ήταν μικρές. Όταν πέρασαν τα δυο φαβορί από το πρώτο σημείο ελέγχου, ο Βίνγκεγκορντ κέρδιζε ήδη 16″, τα οποία διπλασίασε στο δεύτερο (31″). Εκεί, πριν αρχίσει η ανηφόρα του Ντομανσί, ο Σλοβένος άλλαξε ποδήλατο, όχι όμως και ο Δανός που συνέχισε το “σφυροκόπημα” με το “ταυράκι”: 1:05″ στο τρίτο σημείο ελέγχου και 1:38″ στον τερματισμό!
Ο Βαν Άερτ δεν πίστευε στα μάτια του, χαμογελώντας έβγαλε το καπέλο του υποκλινόμενος στον αρχηγό του, ενώ ο Πογκάτσαρ (που είχε βελτιώσει τον χρόνο του Βέλγου κατά 1:13″) έδειχνε τελείως άδειος, θυμίζοντας – τηρουμένων των αναλογιών – ένα αντεστραμμένο Λα Πλανς ντε Μπελ Φιγ του 2020. Το σοκ ήταν μεγάλο για τον Σλοβένο, ενώ τα λόγια για να περιγράψουν την επίδοση του Δανού, έμοιαζαν να έχουν στερέψει. Η διαφορά στη γενική, από τα 10″, είχε πάει στο 1:48″! Χωρίς χρόνο για πολλές αναλύσεις, ακολούθησε το “βασιλικό” ετάπ, με τον γίγαντα του Κολ ντε λα Λοζ να περιμένει το πελοτόν. Εκεί, η Jumbo, πιστή στο πλάνο της, μπήκε ξανά μπροστά, δίνοντας έναν δυνατό ρυθμό. Οι προβλέψεις ήθελαν αντεπίθεση του Πογκάτσαρ για να καλύψει το χαμένο έδαφος, όμως ο Σλοβένος, 7 χλμ πριν την κορυφή του Λα Λοζ, “κάρφωσε”, βιώνοντας τη χειρότερη κρίση της καριέρας του. Τα λόγια του στην ενδοσυνεννόηση προς το αυτοκίνητο της UAE, δεν άφηναν το παραμικρό περιθώριο παρερμηνείας: “I’m done, I’m dead”…
Ο Βίνγκεγκορντ έφυγε μπροστά, θέλοντας να “κλειδώσει” οριστικά τον Γύρο Γαλλίας. Ο Φέλιξ Γκαλ (AG2R) από το ξεκόλλημα, πήρε τη νίκη, ενώ ο Δανός τερμάτισε 4ος, κερδίζοντας 5:45 από τον μεγάλο του αντίπαλο, που έφτασε εξουθενωμένος στο αεροδρόμιο της Κουρσεβέλ με τη βοήθεια του Μαρκ Σολέρ. Ο Βίνγκεγκορντ, μέσα σε 24 ώρες, είχε πετύχει αυτό που φάνταζε ακατόρθωτο για δυο εβδομάδες και 15 ετάπ: πρώτα έφερε τον αντίπαλό του σε κατάσταση γκρόγκι με το χρονόμετρο και στη συνέχεια, στο “βασιλικό” ετάπ, τον έβγαλε νοκ-άουτ. Η διαφορά στη γενική μεταξύ τους ήταν πλέον στα 7:35″ και η UAE έριξε από εκεί και μετά την προσοχή της στο να εξασφαλίσει ο Άνταμ Γέιτς την τρίτη θέση του βάθρου. Τα δυο επόμενα ετάπ πήγαν στο ξεκόλλημα, το 18ο στον Κάσπερ Άσγκριν (Soudal Quickstep) και το 19ο στον Ματέι Μόχοριτς (Bahrain Victorious), για τις συγκλονιστικές δηλώσεις του οποίου, θα αναφερθούμε πιο μετά στο κείμενο.
Η επόμενη και τελευταία μάχη στα βουνά ήρθε στο 20ο ετάπ, στα Βόσγια όρη. Ο Πογκάτσαρ, έχοντας συμβιβαστεί πλέον με τη δεύτερη θέση, είχε καταστήσει σαφές ότι ήθελε να κερδίσει στο Μάρκσταϊν, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις της ήττας του, αλλά και για να δηλώσει ξανά “παρών” στο επίπεδο που τον είχαμε συνηθίσει. Αφού παρακολουθήσαμε την αποθέωση που επιφύλαξαν οι Γάλλοι στον Τιμπό Πινό στο Πετί Μπαλόν, στη συνέχεια έφτασαν μαζί στον τερματισμό ο Γκαλ, ο Βίνγκεγκορντ, ο Πογκάτσαρ και τα αδέρφια Γέιτς. Ο Δανός άνοιξε πρώτος το σπριντ, όμως ο Σλοβένος απάντησε και τελικά τήρησε τον λόγο του παίρνοντας τη νίκη στο ετάπ. Ο Τζούλιο Τσικόνε (Lidl Trek) εξασφάλισε την πουά φανέλα, ο Γιάσπερ Φίλιπσεν την πράσινη και το Παρίσι περίμενε τους 150 αθλητές που επιβίωσαν, για την “παρέλαση” της τελευταίας ημέρας.
Εκεί είδαμε όλο το “τελετουργικό”, με τις σαμπάνιες, τις φωτογραφίες, τα συγχαρητήρια στην Jumbo και τον Βίνγκεγκορντ από το πελοτόν, το αντίο του μεγάλου Πέτερ Σάγκαν στο Tour, την επίθεση – μια ακόμα – του Πογκάτσαρ μέσα στο σιρκουί της γαλλικής πρωτεύουσας και τον Ζόρντι Μέους (Bora) να παίρνει τη μεγαλύτερη νίκη της καριέρας του στο “παγκόσμιο πρωτάθλημα των σπρίντερ” στα Ηλύσια Πεδία. Ακολούθησαν οι απονομές με την κίτρινη στον Βίνγκεγκορντ, την πουά στον Τσικόνε, την πράσινη στον Φίλιπσεν και τη λευκή στον Πογκάτσαρ, που την φόρεσε για τελευταία φορά στην καριέρα του, έχοντας πετύχει πρώτα όμως το απόλυτο ρεκόρ με την κατάκτησή της για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά. Με αυτόν τον τρόπο ολοκληρώθηκε ο 110ος Γύρος Γαλλίας και το ραντεβού ανανεώθηκε για την 29η Ιουνίου 2024 στη Φλωρεντία, από όπου θα ξεκινήσει η 111η διοργάνωση, για πρώτη φορά στην ιστορία του Tour από ιταλικό έδαφος.
Ο ΨΥΧΡΟΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ ΓΙΟΝΑΣ ΒΙΝΓΚΕΓΚΟΡΝΤ
Θα συνεχίσουμε με κάποια συμπεράσματα από τον αγώνα, ξεκινώντας δικαιωματικά με τον νικητή του Γύρου Γαλλίας, Γιόνας Βίνγκεγκορντ. Ο Δανός ήρθε φέτος στο Tour αποφασισμένος να αποδείξει ότι η περσινή του νίκη δεν ήταν συγκυριακή. Ήταν η πρώτη φορά που τα γαλόνια του αρχηγού ήταν αποκλειστικά δικά του, το ίδιο και η ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα. Στη διάρκεια των τριών εβδομάδων ξεδίπλωσε όλες εκείνες τις αρετές που χαρακτηρίζουν έναν πρωταθλητή: συγκέντρωση, ψυχραιμία, σοβαρότητα, ταλέντο, ικανότητες, πείσμα, προσήλωση, ηρεμία, αγωνιστικότητα, αποτελεσματικότητα. Πέρα από τη σταθερότητα και την αγωνιστική συνέπεια, ο Βίνγκεγκορντ μπορεί πλέον να χαρακτηριστεί ο κορυφαίος ανηφορίστας του πελοτόν και οπωσδήποτε ένας από τους δυο-τρεις καλύτερους στην ατομική χρονομέτρηση. Διαχειρίζεται με τον πλέον ιδανικό τρόπο τον εαυτό του μέσα στον αγώνα, εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ομάδα του και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τόσο το 2022 όσο και φέτος, δεν είχε τη λεγόμενη “κακή μέρα”.
Αντίθετα, στις δύσκολες στιγμές, περιορίζει τις απώλειες στο ελάχιστο. Δεν σπαταλάει άσκοπα δυνάμεις, όταν όμως αποφασίζει να επιτεθεί, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να τον ακολουθήσει. Οι κινήσεις του είναι τόσο καλά υπολογισμένες, που κάλλιστα θα μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε “ψυχρό εκτελεστή”. Δεν γνωρίζω αν ισχύει το εντυπωσιακό VO2max 97 (ο DS της Jumbo, Μεράιν Ζέεμαν, υποστήριξε ότι πρόκειται απλά για φήμες), το σίγουρο είναι πως ο Δανός σχεδιάζει με τέτοιο τρόπο το καλεντάρι του, στοχευμένο 100% στον Γύρο Γαλλίας, ώστε να είναι την τελευταία διετία ο κορυφαίος και πλέον κυριαρχικός αθλητής τον Ιούλιο. Όλα αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι, μέχρι αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, είναι ο υπ’ αριθμόν ένα υποψήφιος για να κατακτήσει ακόμα περισσότερες κίτρινες φανέλες τα επόμενα χρόνια.
Ο ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ, ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ
Συνεχίζουμε με τον κορυφαίο ποδηλάτη της εποχής μας, τον Ταντέι Πογκάτσαρ. Για το πρόγραμμα που ακολούθησε από το ξεκίνημα της σεζόν, τα γράψαμε στην αρχή. Στην περίπτωση του Σλοβένου έχουμε ένα παράδοξο. Πολλοί άσκησαν κριτική για το βεβαρημένο καλεντάρι του, θεωρώντας ότι τον εμπόδισε να φτάσει φρέσκος στο Tour, με αποτέλεσμα να αντισταθεί μεν στον Βίνγεκγκορντ για δυο εβδομάδες, αλλά στη συνέχεια, μέσα σε ένα διήμερο, να υποστεί τη μεγαλύτερη σε χρονική διαφορά ήττα της καριέρας του. Είναι όμως οι ίδιοι, που στη διάρκεια της χρονιάς, τον αποθέωναν για την ικανότητά του να ξεχωρίζει σε κάθε είδους αγώνα (μονοήμερο ή εβδομαδιαίο), να είναι φαβορί σε οποιαδήποτε εκκίνηση βρεθεί και φυσικά να κατακτά τη μια νίκη μετά την άλλη. Αυτό λοιπόν το οξύμωρο, είναι ο ίδιος ο Πογκάτσαρ που θα πρέπει να το διαχειριστεί. Είναι σίγουρο ότι ο Σλοβένος εντυπωσιάζει με το θέαμα και την ουσία που προσφέρει από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Οκτώβριο, αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που θεωρείται – και είναι – ο νούμερο ένα ποδηλάτης αυτή τη στιγμή στον κόσμο.
Το “πρόβλημά” του όμως έγκειται στο γεγονός ότι είναι ο κορυφαίος σε όλη τη σεζόν εκτός του Ιουλίου. Η λύση, η ισορροπία δηλαδή, δεν είναι καθόλου εύκολη, ακόμα και για έναν πρωταθλητή του δικού του μεγέθους. Τόσο ο ίδιος, όσο και οι υπεύθυνοι της UAE, δήλωσαν μετά το τέλος του Γύρου Γαλλίας, ότι πήραν σημαντικά μαθήματα, τα οποία θα τους χρησιμεύσουν στο μέλλον. Μένει να δούμε με ποιο τρόπο. Όσο πάντως, ο Σλοβένος συνεχίσει να αγωνίζεται με αυτή τη λογική (που θα το επαναλάβω, είναι ό,τι καλύτερο για τους φίλους του αθλήματος), τότε – όπως χαρακτηριστικά έγραψε πριν λίγες μέρες στην ισπανική As ο αρχισυντάκτης ποδηλασίας, Χουάν Γκουτιέρεθ – θα πρέπει να συνειδητοποιήσει (και να αποδεχτεί) πως δε θα είναι αυτός το νούμερο ένα φαβορί στον Γύρο Γαλλίας. Απομένει λοιπόν να δούμε, πόσο ψηλά αξιολογεί ο ίδιος ο Πογκάτσαρ το Tour, κάτι που θα φανεί από το ξεκίνημα του 2024 και το αγωνιστικό πρόγραμμα που θα επιλέξει.
JUMBO VISMA vs UAE
Περνάμε τώρα στον απολογισμό των δυο κορυφαίων ομάδων του φετινού Γύρου Γαλλίας, την Jumbo Visma του Βίνγκεγκορντ και την UAE του Πογκάτσαρ. Η Jumbo μπορεί να μην επανέλαβε τα περσινά εντυπωσιακά αποτελέσματα (κίτρινη, πράσινη και πουά φανέλα συν 6 νίκες σε ετάπ), όμως για μια ακόμη χρονιά ήταν η πιο σταθερή και αποτελεσματική ομάδα του Tour. Για το ρόστερ της τα έχουμε πει πολλές φορές, δεν υπάρχει άλλο με τέτοιο βάθος και τέτοια ποιότητα. Ξεκινώντας από τους εκπληκτικούς Φαν Μπάαρλε, Σεπ Κους και Βαν Άερτ (παρά τα “παραστρατήματα” του τελευταίου κυρίως την πρώτη εβδομάδα για να κερδίσει πάση θυσία ένα ετάπ), μέχρι τους περισσότερο αθόρυβους αλλά υπερπολύτιμους Μπενού, Λαπόρτ, Κέλντερμαν και Βαν Χόιντονκ, κάθε ένας και όλοι μαζί πλαισίωσαν ιδανικά τον αρχηγό τους, δίνοντάς του πολύτιμες βοήθειες σε όλα τα τερέν. Το πλάνο φέτος – ελλείψει Ρόγκλιτς – ήταν διαφορετικό, ο στόχος ήταν να κουράσουν εξελικτικά τον Πογκάτσαρ μέχρι να τον εξαντλήσουν και παράλληλα, να ψάχνουν συνέχεια την ευκαιρία για επίθεση του Βίνγκεγκορντ. Πέτυχαν και στα δυο, ενώ οι δύσκολες στιγμές, από τη στιγμή που ο αρχηγός φόρεσε την κίτρινη φανέλα, ήταν ελάχιστες. Επιβραβεύτηκαν με την πρώτη θέση στην ομαδική κατάταξη.
Η UAE παρουσιάστηκε κατά πολύ βελτιωμένη σε σχέση με πέρυσι, τη βοήθησε και το γεγονός ότι φέτος δεν είχε καμία εγκατάλειψη. Παρόλα αυτά, συνεχίζει να βρίσκεται ένα σκαλοπάτι κάτω από την Jumbo για τους προφανείς λόγους που έχουμε παραθέσει κατ’ επανάληψη. Ο αθλητής αποκάλυψη ήταν ο Άνταμ Γέιτς, την παρουσία του οποίου θα μπορούσαμε να χωρίσουμε σε δυο μέρη. Στο πρώτο δεκαήμερο (όπου κέρδισε στο Μπιλμπάο και φόρεσε την κίτρινη φανέλα για τέσσερις ημέρες) έμοιαζε να τρέχει αποκλειστικά για τον εαυτό του, σαν να τον ένοιαζε μόνο το δικό του τελικό πλασάρισμα στη γενική και τίποτα άλλο. Στο δεύτερο μισό όμως του Γύρου, μεταμορφώθηκε και υπήρξε ένας πολύτιμος όσο και εντυπωσιακός βοηθός για τον Πογκάτσαρ. Συνολικά παρουσιάστηκε στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του, δεν είναι τυχαίο ότι ανέβηκε για πρώτη φορά σε βάθρο μεγάλου γύρου. Μπιέργκ, Λάνγκεν και Τρεντίν υπήρξαν ακούραστοι βοηθοί, ο Γκρόσαρτνερ πολύτιμη προσθήκη στα βουνά, ο Σολέρ παρουσίασε την καλύτερη εικόνα του από τότε που πήγε στα Εμιράτα και ο Μάικα ήταν μεν αξιοπρεπής, πεσμένος όμως σε σχέση με πέρυσι. Συνολικά μια δουλεμένη ομάδα, αξιόμαχη και συνεπής, που όμως της λείπει αυτό το κάτι παραπάνω για να κοντράρει στα ίσια τη Jumbo.
Η INEOS ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ DNA
Η πάλαι ποτέ απόλυτη κυρίαρχος στον Γύρο Γαλλίας, Sky/Ineos, δείχνει να αρκείται πλέον σε κάποιο καλό πλασάρισμα στη γενική και νίκες σε ετάπ. Πέρυσι πήρε την τρίτη θέση με τον Τόμας και τη νίκη στο Αλπ ντ’ Ουέζ με τον Πίντκοκ. Φέτος ήρθε στο Μπιλμπάο με δυο αρχηγούς (Ροντρίγκεθ & Πίντκοκ) και έναν υπαρχηγό (Μαρτίνες). Ο τελευταίος εξαφανίστηκε πολύ γρήγορα από το κάδρο της γενικής, ο Πίντκοκ άντεξε μέχρι το 14ο ετάπ, όταν βρέθηκε 14 λεπτά πίσω από τον Βίνγκεγκορντ και ο μόνος που πάλεψε για το βάθρο ήταν ο Ισπανός που στο ντεμπούτο του στο Tour έδειξε πολύ καλά στοιχεία και εκτός από την 5η θέση στην τελική γενική κατάταξη, κέρδισε και το ετάπ στην Μορζίν. Ο Ροντρίγκεθ ήταν τόσο καλός, που η Ineos σκέφτεται πολύ σοβαρά να προσπαθήσει να τον κρατήσει στο ρόστερ της. Βέβαια ο “Καρλίτος” έχει υπογράψει ήδη διετές συμβόλαιο με τη Movistar και αν οι Βρετανοί θελήσουν να το σπάσουν, θα πρέπει να αποζημιώσουν τον Ουνθουέ με κάποια εκατομμύρια!
Μια ακόμα από τις πολλές ακατανόητες αποφάσεις της βρετανικής ομάδας τα τελευταία χρόνια, αφού δεν φρόντισε να του ανανεώσει έγκαιρα το συμβόλαιο που έληγε φέτος. Ο Πίντκοκ, που δοκίμασε για πρώτη φορά τις δυνάμεις του στη γενική, έδειξε κάποια καλά στοιχεία, αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα για να γίνει ένας αξιόπιστος διεκδικητής μεγάλων γύρων. Αρκετά καλοί οι Φράιλε και Καστροβιέχο, τεράστια νίκη από το ξεκόλλημα για τον Κβιατκόφσκι στο Γκραν Κολομπιέ. Άφησα τελευταίο τον Έγαν Μπερνάλ στην επιστροφή του στον Γύρο Γαλλίας μετά από τρία χρόνια (και ενάμισι χρόνο μετά τον σοβαρό τραυματισμό του). Ο Κολομβιανός μπορεί να τερμάτισε δυόμισι ώρες πίσω από τον Βίνγκεγκορντ, όμως η παρουσία του και μόνο στον αγώνα, ήταν ένα τεράστιο βήμα για τον ίδιο προς τα μπροστά, στην τιτάνια προσπάθεια που καταβάλλει για το δικό του come-back στην κορυφή. Αν και δε θα είναι καθόλου εύκολο έργο, όλοι ευχόμαστε και ελπίζουμε να τα καταφέρει.
Σ. ΓΕΪΤΣ, ΧΙΝΤΛΕΪ, ΜΠΙΛΜΠΑΟ & ΓΚΑΛ
Σειρά έχουν τέσσερις ακόμα αθλητές από την πρώτη δεκάδα της γενικής, που άφησαν θετικές εντυπώσεις με την γενικότερη παρουσία τους στο Tour. Ξεκινάμε από τον αναγεννημένο Σάιμον Γέιτς (Jayco AlUla) που ήρθε τέταρτος, χάνοντας το βάθρο από τον δίδυμο αδερφό του. Ο Σάιμον ήταν πολύ καλός στα βουνά, καταπληκτικός για τα δεδομένα του στο χρονόμετρο (5ος), ενώ πάλεψε πολύ για μια νίκη σε ετάπ, τερματίζοντας δυο φορές στη 2η θεση (Μπιλμπάο & Κουρσεβέλ). Ως επιβράβευση ήρθε το καλύτερο πλασάρισμα της καριέρας του στον Γύρο Γαλλίας. Περνάμε στον Τζάι Χίντλεϊ (Bora Hansgrohe), έναν ακόμα αθλητή που έκανε ντεμπούτο στο Tour και άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Με τη μεγάλη νίκη του στο Λαράνς (5ο ετάπ), φόρεσε την κίτρινη φανέλα και παρά το γεγονός ότι την έχασε την επόμενη μέρα από τον Βίνγκεγκορντ, έδειξε ότι ήταν το φαβορί για την κατάκτηση της 3ης θέσης στο τελικό βάθρο. Στάθηκε άτυχος όμως στο 14ο ετάπ, με την πτώση που είχε και από εκεί και μετά, άρχισε να χάνει θέσεις για να καταλήξει τελικά στην 7η της γενικής. Ο Αυστραλός, νικητής ήδη του Γύρου Ιταλίας (2022), είναι σίγουρο ότι θα επανέλθει ακόμα πιο δυνατός και ικανός να φτάσει ακόμα πιο ψηλά. Πολύ καλός στα βουνά, χρειάζεται βελτίωση στο χρονόμετρο.
Μια από τις μεγάλες εκπλήξεις του φετινού Γύρου Γαλλίας ήταν και ο Πέγιο Μπιλμπάο (Bahrain Victorious). Ο Βάσκος, στα 33 του χρόνια, κέρδισε το 10ο ετάπ στο Ισουάρ, ανεβαίνοντας στην 5η θέση της γενικής. Στη συνέχεια έπεσε μέχρι και την 7η θέση, αλλά τελικά τερμάτισε 6ος που είναι και το καλύτερο πλασάρισμα της καριέρας του στο Tour. Έδωσε μεγάλες μάχες στα βουνά για να κρατηθεί με τους καλύτερους και ήταν αυτός που διέκοψε το αρνητικό σερί των Ισπανών μετά από πέντε χρόνια χωρίς νίκη σε ετάπ. Και κλείνουμε αυτή την ενότητα με τον Φέλιξ Γκαλ (AG2R), έναν ακόμα αθλητή που έκανε ντεμπούτο στον Γύρο Γαλλίας. Μετά την αποτυχία του Μπεν Ο’ Κόνορ στη μάχη της γενικής, ο Αυστριακός πήρε τα γαλόνια του αρχηγού και τα τίμησε με τον καλύτερο τρόπο, αφού όχι μόνο ολοκλήρωσε τον αγώνα στην 8η θέση της γενικής, αλλά κέρδισε και το “βασιλικό” ετάπ της διοργάνωσης με μια μεγαλειώδη εμφάνιση στο Κουρσεβέλ. Στα 25 του χρόνια, άφησε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, είναι πολύ δυνατός στα βουνά και αξιοπρεπής στο χρονόμετρο.
Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ “ADIEU” ΣΤΟΝ ΤΙΜΠΟ ΠΙΝΟ
Πέρυσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα πήγαν λίγο καλύτερα, αφού στη γενική είχαν 4ο τον Γκοντί, 6ο τον Μπαρντέ και 10ο τον Μαντουάς. Φέτος “ίδρωσαν” για να πάρουν τις δυο τελευταίες θέσεις της πρώτης δεκάδας με τον Νταβίντ Γκοντί (Groupama FDJ) και τον Γκιγιόμ Μαρτάν (Cofidis), με τον τελευταίο να μπαίνει σε αυτήν μόνο εξαιτίας της πτώσης του Σεπ Κους στο 20ο ετάπ. Οι Γάλλοι έχασαν τον Μπαρντέ στο 14ο ετάπ (πτώση) και γενικά δε φάνηκαν στο φετινό Tour. Πέρυσι χρειάστηκε να περιμένουν μέχρι το 19ο ετάπ για να διαφυλάξουν το σερί τους σε νίκες ετάπ (Κριστόφ Λαπόρτ), φέτος τα κατάφεραν ήδη από το 2ο, στο Σαν Σεμπαστιάν με τον Βικτόρτ Λαφέ (Cofidis), όμως από εκεί και πέρα είχαν μόνο τη 2η θέση του Πιέρ Λατούρ (TotalEnergies) στο Πουί ντε Ντομ και τα δυο πλασαρίσματα στην πρώτη τριάδα του Ματιέ Μπουργκοντό (TotalEnergies) στο 12ο (2ος) και στο 15ο ετάπ (3ος). Σε ό,τι αφορά τις γαλλικές ομάδες, η μεν Cofidis πήρε δυο νίκες (μετά από 15 ολόκληρα χρόνια), η δε AG2R τα πήγε μια χαρά με τον Φέλιξ Γκαλ, όπως ήδη γράψαμε στην προηγούμενη ενότητα. Οι υπόλοιπες τρεις, Groupama FDJ, Arkea Samsic και TotalEnergies, το προσπάθησαν είναι η αλήθεια, κυρίως η τελευταία, αλλά χωρίς κάποια σημαντική επιτυχία.
Το απόλυτο όμως highlight ήταν το αντίο των Γάλλων στον Τιμπό Πινό (Groupama FDJ), που φέτος έτρεξε το τελευταίο του Tour de France. Ίσως ο πιο αγαπημένος ποδηλάτης στη Γαλλία τα τελευταία 15 χρόνια, ο Πινό γνώρισε την αποθέωση σε κάθε ετάπ της φετινής διοργάνωσης. Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τα όσα συνέβησαν στο 20ο ετάπ, στην περιοχή που μεγάλωσε και εκεί όπου ο ίδιος θέλησε να δώσει την τελευταία του παράσταση. Όντας μέσα στο ξεκόλλημα, επιτέθηκε και ανέβηκε μόνος του το Πετί Μπαλόν, μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες Γάλλων που παραληρούσαν φωνάζοντας το όνομά του. Όταν μάλιστα έφτασε στο “Virage Pinot”, στη γωνία όπου είχαν συγκεντρωθεί οι πλέον σκληροπυρηνικοί φαν του, το ντελίριο ξεπέρασε κάθε προηγούμενο! Μπορεί στη συνέχεια να πιάστηκε και να μην κέρδισε το ετάπ, όμως, όπως είπε και ο ίδιος στον τερματισμό (δίπλα στον Μαρκ Μαντιό που αδυνατούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του από τη συγκίνηση), οι στιγμές αυτές ισοδυναμούσαν με θρίαμβο. Όπως και να έχει, ήταν το τέλος που ταίριαζε σε έναν μεγάλο αθλητή, έναν από τους κορυφαίους της εποχής του.
ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ!
Μπορεί οι 30άρηδες να έχουν τεθεί πλέον στο περιθώριο σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση της νίκης στον Γύρο Γαλλίας, όμως όπως έδειξαν και στη φετινή διοργάνωση, αντέχουν ακόμα και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία στο να παίρνουν νίκες σε ετάπ. Η εμπειρία, η μαχητικότητα, η εξυπνάδα και οι ικανότητές τους παραμένουν σε τόσο υψηλό επίπεδο, που τους επιτρέπουν να πρωταγωνιστούν και να παραμένουν πολύτιμοι για τις ομάδες τους. Πέντε τέτοιοι αθλητές πέρασαν φέτος πρώτοι τη γραμμή του τερματισμού, σε πείσμα της ηλικίας τους και της κυριαρχίας της νεότερης γενιάς. Πρώτος και καλύτερος ο Μάικλ Γουντς (Israel) στα 36 του, νικητής στο Πουί ντε Ντομ. Μετά, ο Βάουτ Πουλς (Bahrain) στα 35 του, στο Σαν Ζερβέ Μον Μπλαν. Ο Γιόν Ιθαγκίρε (Cofidis) στα 34 του, στην Μπελεβίλ αν Μποζολέ. Ο Πέγιο Μπιλμπάο (Bahrain) στα 33 του, στο Ισουάρ. Και τέλος, ο Μίχαλ Κβιατκόφσκι (Ineos) στα 33 του, στο Γκραν Κολομπιέ. Όπως θα έλεγαν και οι Jethro Tull, “Too old to rock ‘n roll, too young to die”!
ΤΑ ΣΠΡΙΝΤ, Ο ΦΙΛΙΠΣΕΝ, Ο MVDP, Ο ΚΑΒ & Ο ΣΑΓΚΑΝ
Μεγάλος πρωταγωνιστής στην ταχύτητα, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, ήταν ο Γιάσπερ Φίλιπσεν (Alpecin Deceuninck), που πήρε τέσσερις νίκες στα συνολικά έξι μαζικά σπριντ που είδαμε στον φετινό Γύρο Γαλλίας (στα δυο που έχασε από τον Πέντερσεν στη Λιμόζ και τον Μέους στα Ηλύσια Πεδία, ήρθε δεύτερος). Έχοντας στις υπηρεσίες του τον κορυφαίο – με τεράστια διαφορά – lead out man της διοργάνωσης, τον Ματιέ Φαν Ντερ Πουλ (σε έναν καινούργιο ρόλο που δεν τον είχαμε συνηθίσει), ο Φίλιπσεν σάρωσε τα πάντα, μαζί και την πράσινη φανέλα, επίσης με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο της βαθμολογίας των πόντων, Πέντερσεν (+119 βαθμοί). Μοναδική σκιά, η απαράδεκτη συμπεριφορά του στο 18ο ετάπ, απέναντι στον Πασκάλ Ένκχορν (Lotto Dstny), όταν ο τελευταίος θέλησε να φύγει από το πελοτόν για να μπει στο ξεκόλλημα και ο Βέλγος σπρίντερ του έκλεισε προκλητικά τρεις φορές τον δρόμο. Κατανοούμε την ένταση μέσα στον αγώνα, αλλά μια δημόσια συγνώμη θα ήταν το λιγότερο.
Περνάμε τώρα σε δυο μύθους του Γύρου Γαλλίας. Ο Μαρκ Κάβεντις (Astana), ο κορυφαίος σπρίντερ όλων των εποχών, πήγε στο Tour με έναν στόχο, να πετύχει την 35η νίκη του και να μείνει πρώτος στην κορυφή ενός ρεκόρ που μοιράζεται από το 2021 με τον Έντι Μερξ. Ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά είχε μαζί του μόνο τον Μπολ και από την άλλη, έπεσε πάνω στο κυριαρχικό δίδυμο της Alpecin. Παρόλα αυτά, έφτασε πολύ κοντά στον θρίαμβο στο 7ο ετάπ στο Μπορντώ, όπου ήρθε 2ος, πίσω από τον Φίλιπσεν. Όμως την επόμενη μέρα, στη διάρκεια του 8ου ετάπ, σε μια ανύποπτη στιγμή βρέθηκε στο οδόστρωμα με σπασμένη κλείδα και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα μέσα σε ασθενοφόρο. Αμέσως ξεκίνησε η συζήτηση για το αν θα έπρεπε να συνεχίσει για έναν χρόνο ακόμα, ο Βινοκούροφ έσπευσε να του προσφέρει ανανέωση συμβολαίου και δεν είναι καθόλου απίθανο να δούμε του χρόνου τον Manxman να επιστρέφει για μια τελευταία προσπάθεια. Κλείνουμε με τον Πέτερ Σάγκαν (TotalEnergies), ο οποίος έτρεξε τον τελευταίο του Γύρο Γαλλίας, περνώντας σχεδόν απαρατήρητος. Ο θρύλος της πράσινης φανέλας (απόλυτο ρεκόρ με 7 κατακτήσεις), αλλά και τρεις σερί φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, έδειξε στα Ηλύσια Πεδία περισσότερο ανακουφισμένος παρά συγκινημένος. Ο άλλοτε σούπερ-σταρ του αθλήματος είχε χάσει το οποιοδήποτε κίνητρο για κάτι καλό και η απόφαση να ολοκληρώσει στο τέλος της σεζόν την αγωνιστική του καριέρα στην ποδηλασία δρόμου, ήταν απόλυτα σωστή. Το σίγουρο είναι ότι θα μας λείψει.
ΜΕΡΙΚΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Κλείνοντας αυτή την ανασκόπηση, να προσθέσουμε μερικές γραμμές ακόμα, ξεκινώντας από τους δυο άτυχους του 1ου ετάπ, Ενρίκ Μας (Movistar) και Ρίτσι Καραπάς (EF), που υποχρεώθηκαν σε εγκατάλειψη με το που ξεκίνησε ο αγώνας. Η Movistar δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει, πέρα από μερικές καλές προσπάθειες του Ματέο Γιόργκενσον, το ίδιο και η EF που ναι μεν προσπάθησε περισσότερο, αλλά και αυτή χωρίς αποτέλεσμα. Μέτρια, με γνώμονα όσα μας είχε συνηθίσει, ήταν η εμφάνιση της Soudal Quickstep. Ο Γιάκομπσεν στάθηκε άτυχος, είχε πτώση νωρίς στον αγώνα και δεν μπόρεσε να διεκδικήσει κάτι καλό στα σπριντ (εγκατέλειψε στο 12ο ετάπ), ο Αλαφιλίπ είχε όρεξη και βρέθηκε πολλές φορές στην επίθεση, χωρίς όμως κάποια επιτυχία και τελικά ήταν ο Άσγκριν εκείνος που με τη νίκη του στο 18ο ετάπ, έσωσε την τιμή της “αγέλης”. Πολύ κατώτεροι των προσδοκιών οι Μίκελ Λάντα και Τζακ Χέιγκ (Bahrain), όμως η ομάδα πήρε τρεις νίκες και τις αφιέρωσε στον αδικοχαμένο Τζίνο Μέντερ.
Η Lidl Trek τα πήγε μια χαρά με το ετάπ του Πέντερσεν και την πουά φανέλα του Τζούλιο Τσικόνε. Η Intermarché κινήθηκε σε μέτρια επίπεδα, έχασε νωρίς τον Μέιντγες, ο Γκιρμάι δεν τράβηξε και η καλύτερη στιγμή της ήταν η 2η θέση του Τσίμερμαν στο 10ο ετάπ. Η Israel έφυγε ικανοποιημένη από τον αγώνα με τη νίκη του Γουντς στο Πουί ντε Ντομ, η Jayco δεν έκανε νίκη, αλλά είχε την 4η θέση του Σάιμον Γέιτς στη γενική. Λίγα πράγματα από την Arkéa, με τον Μπαργκίλ να προσπαθεί αρκετά, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, αρκετά δραστήρια η Lotto στα ξεκολλήματα, με τον Βίκτορ Κάμπεναρτς να ανακηρύσσεται ως ο πιο επιθετικός αθλητής της διοργάνωσης. Σχεδόν τίποτα από την Astana ύστερα από την εγκατάλειψη του Κάβεντις, προσπάθησε ο Λουτσένκο, αλλά μέχρι εκεί. Τα ίδια και για την DSM που εξαφανίστηκε από τον χάρτη μετά την εγκατάλειψη του Μπαρντέ. Τέλος, αξιοπρόσεκτη, όσο και αξιοπρεπέστατη παρουσία για την Uno-X, που τίμησε την wild card της ASO, σχεδόν σε όλα τα ετάπ.
Ο ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΜΑΤΕΪ ΜΟΧΟΡΙΤΣ
Άφησα για το τέλος την κορυφαία – κατά τη γνώμη μου – εξωαγωνιστική στιγμή του φετινού Γύρου Γαλλίας. Ήταν το 19ο ετάπ με τερματισμό στο Πολινί, από το ξεκόλλημα είχαν ξεχωρίσει οι Μπεν Ο’ Κόνορ, Κάσπερ Άσγκριν και Ματέι Μόχοριτς, το πελοτόν από πίσω ερχόταν με χίλια, η τριάδα βρισκόταν στο τελευταίο χιλιόμετρο και ο Σλοβένος πήρε τη νίκη στο σπριντ από τον Δανό για μόλις 5,5 πόντους! Ο Μόχοριτς, συγκινησιακά φορτισμένος στον υπερθετικό βαθμό, μίλησε στους δημοσιογράφους και κατόπιν στην καθιερωμένη συνέντευξη του νικητή του ετάπ, κλείνοντας μέσα σε λίγες μόνο φράσεις τα πάντα: το τί σημαίνει πραγματικά να είναι κανείς επαγγελματίας ποδηλάτης, τις θυσίες που υπομένει όλο το πελοτόν, τον πόνο για τον χαμό του Τζίνο, την “υποχρέωση” για τη νίκη που ισοδυναμεί με “προδοσία” απέναντι στους αντιπάλους αλλά ταυτόχρονα και συναδέλφους, τις ατελείωτες ώρες προπόνησης και προετοιμασίας μακριά από τα αγαπημένα πρόσωπα για ολόκληρους μήνες, τις σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους οι αθλητές, τα χιλιοστά που μπορούν να χωρίσουν την επιτυχία από την αποτυχία, την ψυχολογική φθορά που σημαίνουν όλα αυτά. Ο Ματέι ήταν πραγματικά συγκλονιστικός, η κατάθεση ψυχής του μίλησε κατευθείαν στις καρδιές όσων τον είδαν και τον άκουσαν, τα δάκρυά του και οι συσπάσεις στο πρόσωπό του όσο βρισκόταν μπροστά στα μικρόφωνα, έδειξαν σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια όχι το μέγεθος του αθλητή, αλλά το μεγαλείο του ανθρώπου. Μια πραγματική υπόκλιση στον Σλοβένο.
Αυτά τα ολίγα λοιπόν για την 110η διοργάνωση του Γύρου Γαλλίας, που μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, μας χάρισε 23 ημέρες γεμάτες δράση και θέαμα σε όλα τα επίπεδα και άνετα θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε ως την κορυφαία του 21ου αιώνα. Επόμενο ραντεβού την 29η Ιουνίου του 2024, με το Gránd Depart στη Φλωρεντία και την Ιταλία, εκεί όπου θα διεξαχθούν τα τρία πρώτα ετάπ, πριν ο αγώνας περάσει τα σύνορα για να συνεχιστεί σε γαλλικό έδαφος. Μέχρι τότε, μια είναι η σκέψη: Vive le Tour!
* Κεντρική φωτογραφία: Ο Γιόνας Βίνγκεγκορντ πανηγυρίζει τη δεύτερη συνεχόμενη νίκη του στο Tour de France (Παρίσι, 23/7/2023). Photo credits: Pauline Ballet (mediacontent.aso.fr)
Κείμενο: Θανάσης ΚρεκούκιαςΦωτογραφίες: letour.fr (mediacontent.aso.fr)Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου του άρθρου ή των φωτογραφιών.
Share story
Λόγια και εικόνες από την ποδηλασία εντός και εκτός Ελλάδας
