Όταν ανακοινώθηκε το πρόγραμμα των brevet για το 2017 εντυπωσιάστηκα διαβάζοντας για το χωμάτινο (gravel) της Χαλκίδας και σίγουρα ήταν μια προσωπική πρόκληση για το 2017. Όμως το πιο κοντινό σε σχέση με τα gravel, ήταν ένας αγώνας cyclocross που είχα συμμετάσχει πέρσι, μικρές προπονήσεις/βόλτες, η εμπειρία μου σε αγώνες Ορεινής ποδηλασίας αλλά μέχρι εκεί.. Βέβαια, το μόνο ενθαρρυντικό ήταν ότι το ποδήλατο μου ήταν ικανό να κάνει αυτή την διαδρομή!
Αναμφισβήτητα, ένα σωστά στημένο ποδήλατο είναι σημαντικός παράγοντας ώστε να μην έχεις προβλήματα και φυσικά να ευχαριστηθείς ένα τέτοια brevet. Φαρδιά ελαστικά tubeless με χαμηλές πιέσεις (55Psi), δισκόφρενα για τις λάσπες και άνετη γεωμετρία είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά που πρέπει να διαθέτει ένα ποδήλατο gravel.
Πρωινό ξεκίνημα και αναχώρηση από την Αθήνα με προορισμό την Χαλκίδα και, όπως σε κάθε brevet, οι καλημέρες και τα πειράγματα με παλιούς φίλους, ξεφόρτωμα ποδήλατου, το απαραίτητο σφράγισμα της κάρτας και αναχώρηση για το πρώτο χωμάτινο brevet!
Τα πρώτα χιλιόμετρα προσφέρονται για ζέσταμα και συζήτηση γενικού ενδιαφέροντος (μπλα μπλα) μεχρι να συναντήσουμε τον πρώτο μας χωματόδρομο.
Η πρώτη επαφή με το χώμα είναι σχετικά εύκολη και η Βοιωτία μας υποδέχεται με όμορφα τοπία, σαν αυτά που βλέπουμε στον διάσημο αγώνα της Τοσκάνης, το Strade Bianche. Αμπελώνες και χωράφια με σιτηρά έως εκεί που βλέπει το μάτι σου και ανάμεσα στους δρόμους πολύχρωμοι ποδηλάτες, σίγουρα ένα πολύ διαφορετικό τοπίο!
Κάπου εκεί έρχεται και το 1ο control στο 38ο χιλιόμετρο, με τον διοργανωτή και φίλο Παύλο να μας υποδέχεται. Σφράγισμα καρτών και ακολουθούμε για 50 συνεχόμενα χωμάτινα χιλιόμετρα το κανάλι του Μόρνου σε έναν εύκολο και γρήγορο χωματόδρομο. Καθώς περνούν τα χιλιόμετρα έχω αρχίσει να συνηθίζω την οδήγηση στο χώμα, και το πιο σημαντικό, χωρίς καμία σωματική ενόχληση. Αυτό ήταν! Οι χωματόδρομοι με τις πρόσφατες βροχές όμως κρύβουν και διαφορές εκπλήξεις, όπως λούμπες με νερό και λάσπες που σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορείς να τις αποφύγεις οπότε περνάς από μέσα. Στην αρχή ακούγεται γκρίνια (&^%$#@@) από τους πίσω αναβάτες, βέβαια μετά συνηθίζεται και γίνεται μέρος της ευχαρίστησης!
Η Αλίαρτος έφτασε και ώρα για το 2ο control με κοντρολιέρη τον Γιώργο Κονδυλίδη που είναι και εμπνευστής της διαδρομής. Απαραίτητη ενυδάτωση και τροφοδοσία στο control μιας και στο κανάλι του Μόρνου δεν είχαμε λάβει υδροδοσία. Κατηφορίζουμε πια, με επόμενη στάση τον Ορχομενό και το 3ο control σε ένα φιλικό για ποδηλάτες ταχυφαγείο.
Ο Παύλος εκπλήσσεται που μας βλέπει τόσο γρήγορα εκεί και μας ομολογεί ότι θα μας περιμένει στο κρυφό control. Αναπληρώνουμε ενεργειακά και αναχωρούμε με κατεύθυνση την λίμνη Υλίκη αφού πρώτα διασχίσουμε την αποξηραμένη λίμνη της Κωπαΐδας.
Ήδη είναι μεσημέρι αλλά δεν επικρατεί αφόρητη ζέστη ώστε να μας επηρεάσει σημαντικά. Ο δρόμος προς την λίμνη στην αρχή είναι σχετικά περίεργος και περιπετειώδης με έντονη βλάστηση λες και είμαστε σε σαφάρι! Φήμες έλεγαν ότι εδώ θα ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής με πολλή λάσπη από τις δυνατές βροχές των τελευταίων ημερών, αλλά ευτυχώς το έδαφος είχε στεγνώσει και περάσαμε σχετικά εύκολα, εκτός από μια περίεργη διέλευση διπλά από ένα χωράφι που εκείνη τη στιγμή ποτιζόταν. Βαλτώσαμε κανονικά, αλλά ευτυχώς βγάλαμε τις ρόδες και καθαρίσαμε έγκαιρα τις λάσπες από τα δύσκολα σημεία χωρίς κάποιο πρόβλημα.
Το “τρένο″ μας διασχίζει και άλλους χωματόδρομους και ξαφνικά στο δρόμο μας συναντούμε την όμορφη λίμνη Υλίκη. Ένας μικρός παράδεισος με λίγο πιο δύσκολο δρόμο από ότι είχαμε συνηθίσει αλλά το γαλήνιο τοπίο σε ανταμείβει. Μικρές περιπέτειες με κάποιες αγελάδες που συναντάμε στους έρημους δρόμους και μικρολαθάκια στην πλοήγηση είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Κάπου στο 170ο χιλιόμετρο ξανασυναντάμε τον Παύλο στο κρυφό control, μας σφραγίζει τις κάρτες και μας δείχνει την μικρή του έκπληξη! Ένα χωμάτινο “τοίχο” με κλίση 18% που έπρεπε να ανέβουμε. Αρχικά μου φάνηκε για αστείο, τελικά μας κόπηκαν τα γέλια και το ανεβήκαμε…
Ο Νίκος θυμάται ότι στο επόμενο χωριό, το Ύπατο, υπάρχει μια βρύση (!) στην πλατεία και ότι είναι καλή ευκαιρία για να δροσιστούμε. Φυσικά και το επισκεφτήκαμε και αναζωογονηθήκαμε με το δροσερό νερό. Είμαστε λιγότερα από 20χλμ. από την Χαλκίδα και μένουν πια μόνο ασφαλτινα χιλιόμετρα και η ανάβαση της Ριτσώνας εμπρός μας. Μπορώ να ομολογήσω ότι μου είχε λείψει λίγο η άσφαλτος μετά από τόσους χωματόδρομους!
Παιχνίδια στην κατηφόρα της Ριτσώνας με τις ανοιχτές στροφές και μπροστά μας η Χαλκίδα. Περνάμε την παλιά γέφυρα και κατευθυνόμαστε στον τερματισμό. Μια πολύ όμορφη περιπέτεια με καλή παρέα μόλις είχε τελειώσει! Απέναντι ακριβώς από τον τερματισμό ήταν μια μικρή ταβέρνα και όπως ήταν αναμενόμενο δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στην πρόκληση, βλέποντας παράλληλα και την ανάβαση της Oropa στον 100ο γύρο της Ιταλίας! Ένας ιδανικός τρόπος να κλείσει αυτό το brevet!
