Λίγα λόγια για το τί είδαμε φέτος στους τρεις μεγάλους ποδηλατικούς γύρους και μερικές σκέψεις για τη σεζόν που ολοκληρώθηκε πριν λίγες μέρες. Οι πρωταγωνιστές, τα πολλά ρεκόρ και η πεντάδα που ξεχώρισε.
Αν το 2023 ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας η χρονιά της Jumbo Visma, με την ίδια σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι το 2024 ήταν η χρονιά της UAE. Η ομάδα των Εμιράτων διέλυσε τον ανταγωνισμό σε κάθε πιθανό επίπεδο, πετυχαίνοντας εντυπωσιακά ρεκόρ με αιχμή του δόρατος φυσικά τον απόλυτο σταρ Ταντέι Πογκάτσαρ. Σε αυτή την τελευταία πρόταση, υπάρχουν οι δυο λέξεις «κλειδιά», που χαρακτήρισαν ολόκληρη τη φετινή σεζόν: ρεκόρ & Πογκάτσαρ. Από τη μια ο στρατοσφαιρικός Σλοβένος και από την άλλη, μια σειρά από εκπληκτικές επιδόσεις που έδωσαν μια τελείως ξεχωριστή ταυτότητα στο 2024 της επαγγελματικής ποδηλασίας δρόμου. Ας τα πάρουμε όμως ένα-ένα από την αρχή.
Ο ΣΤΡΑΤΟΣΦΑΙΡΙΚΟΣ ΤΑΝΤΕΪ ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ
Θα ξεκινήσουμε με τον αρχηγό των Εμιράτων, μια πραγματική «καταιγίδα» που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα της, καταγράφοντας επιτεύγματα που για να συγκριθούν, πρέπει να γυρίσουμε πολλές δεκαετίες πίσω. Ο Πόγκι πέτυχε το πρώτο “double” (Giro & Tour) μετά το 1998 και τον Παντάνι, καθώς και το πρώτο “triple crown” (Giro, Tour & Παγκόσμιο) μετά το 1987 και τον Στίβεν Ροτς, συνδυάζοντας τις δυο νίκες του στην Ιταλία και τη Γαλλία με 12 κερδισμένα ετάπ (έξι σε κάθε Γύρο). Σαν να μην ήταν όλα αυτά αρκετά, πρόσθεσε δέκα ακόμα νίκες στον προσωπικό του «λογαριασμό», ανάμεσα στις οποίες φιγουράρουν δυο «μνημεία» (Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ και Γύρος της Λομβαρδίας), το Strade Bianche, το Γκραν-Πρι του Μόντρεαλ και ο Γύρος της Καταλονίας!
Πήρε την πρώτη του νίκη στη σεζόν στις 2 Μαρτίου (Strade Bianche) και την τελευταία του, περισσότερους από επτά μήνες αργότερα, στις 12 Οκτωβρίου (Λομβαρδία). Αυτό που χαρακτήρισε περισσότερο από κάθε άλλη προηγούμενη χρονιά τις επιτυχίες του, ήταν οι επιθέσεις του από μακριά, από πολύ μακριά, τόσο μακριά που για να βρούμε αντίστοιχες εμφανίσεις, χρειάστηκε να πάμε πάνω από μισό αιώνα πριν, τότε που η ποδηλασία είχε τελείως διαφορετική αγωνιστική ταυτότητα. Τα νούμερα είναι τουλάχιστον εντυπωσιακά, όπως για παράδειγμα τα -81 χλμ στο Strade Bianche, τα -34 στο Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ, τα -20 στο 4ο ετάπ του Γύρου Γαλλίας, τα -23 στο Μόντρεαλ και βέβαια, το αποκορύφωμα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπου ο Σλοβένος άφησε πίσω του τα υπόλοιπα φαβορί 100 χλμ πριν τον τερματισμό, κάνοντας τελείως μόνος του τα τελευταία 50!
Μετά τον διπλό του θρίαμβο σε Giro και Tour, άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση, όχι μόνο από τους φίλους του αθλήματος, αλλά και από ανθρώπους της ποδηλασίας (προπονητές, πρώην αθλητές, δημοσιογράφους κλπ), για το αν ο Πογκάτσαρ θα έπρεπε να πάει και στη Vuelta, διεκδικώντας κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία, την κατάκτηση δηλαδή και των τριών μεγάλων γύρων από έναν ποδηλάτη μέσα στην ίδια χρονιά. Ήταν περισσότεροι εκείνοι που τον παρότρυναν να το κάνει, ευτυχώς όμως οι υπεύθυνοι της UAE (Τζανέτι και Ματσίν) είχαν διαφορετική άποψη. Θεώρησαν – και πολύ σωστά κατά την ταπεινή μου γνώμη – ότι αν ο Σλοβένος πήγαινε στην Ισπανία, η συσσωρευμένη κούραση από τη συμμετοχή του και στα τρία Grand Tours, θα άφηνε σημάδια που πιθανότατα θα επηρέαζαν την απόδοσή του την επόμενη χρονιά.
Ο ίδιος είχε δηλώσει λίγο μετά την ολοκλήρωση του Γύρου Γαλλίας στην Gazzetta dello Sport, ότι σκεφτόταν πολύ σοβαρά τη συμμετοχή του στη Vuelta, λίγες όμως εβδομάδες αργότερα παραδέχτηκε πως αμέσως μετά το Tour ένιωθε διαλυμένος, απίστευτα εξαντλημένος, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Νομίζω ότι η απόφαση των Εμιράτων να μην τον στείλει στη Λισαβόνα, ήταν η ενδεδειγμένη, όχι μόνο για τους λόγους που επικαλέστηκε η ομάδα του, αλλά και γιατί αν τελικά έτρεχε στην Ισπανία, οι υποψίες θα τον ακολουθούσαν σε κάθε του πεταλιά (για να το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ). Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στα περίπου 90 χρόνια που συνυπάρχουν οι τρεις μεγάλοι Γύροι, κανένας αθλητής δεν προσπάθησε να διεκδικήσει μέσα στην ίδια σεζόν τις τρεις φανέλες της γενικής. Και όσο και αν λέμε ότι η ποδηλασία έχει αλλάξει και εξελιχθεί – που ισχύει – υπάρχουν κάποια όρια, κυρίως ανθρώπινα, που θα πρέπει να τα «σέβονται» όλοι.
ΟΙ ΣΥΓΚΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΦΕΤΙΝΟΥ DOUBLE
Κάτι άλλο, πολύ βασικό, που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες επιτεύχθηκε το φετινό “double”. Για να προλάβω πιθανές «αντιδράσεις», να πω ότι σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύω να μειώσω την αξία του επιτεύγματος του Πογκάτσαρ, έτσι κι αλλιώς, το γεγονός ότι το έχουν πετύχει μόνο οκτώ αθλητές σε όλη την ιστορία της ποδηλασίας, αποδεικνύει το πόσο δύσκολο είναι. Όποιες και αν είναι οι παράμετροι σε κάθε μια από αυτές τις κατακτήσεις, το να κερδίσει κάποιος την ίδια χρονιά Giro και Tour, είναι χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση, άθλος. Όμως πάντοτε, κάποιες «λεπτομέρειες» μπορούν να καθορίσουν το τελικό αποτέλεσμα, όπως για παράδειγμα το “double” του 1998 από τον αξέχαστο Μάρκο Παντάνι, όταν στο Tour, λόγω του σκανδάλου της Festina, ο αγώνας ολοκληρώθηκε με μείον επτά ομάδες, δηλαδή μείον 63 ποδηλάτες.
Ας επιστρέψουμε όμως στον Πόγκι, ξεκινώντας από τον αρχικό προγραμματισμό του. Ήδη από τον Δεκέμβριο του 2023 γνωρίζαμε ότι η UAE είχε αποφασίσει να στείλει τον Σλοβένο στο Giro. Όταν πάρθηκε αυτή η απόφαση, ο στόχος δεν ήταν το “double”, αλλά μια νίκη σε μεγάλο Γύρο, κάτι που η ομάδα των Εμιράτων είχε στερηθεί τις δυο προηγούμενες χρονιές, «σκοντάφτοντας» πάνω στην ανωτερότητα της Jumbo Visma και τον ψυχρό εκτελεστή Γιόνας Βίνγκεγκορντ. Οι δυο συνεχόμενες νίκες του Δανού (το 2022 και κυρίως το 2023), είχαν προβληματίσει σε τεράστιο βαθμό την UAE, που έβλεπε το μεγάλο της αστέρι να κυριαρχεί όλη τη χρονιά σε μονοήμερους αγώνες και εβδομαδιαίους Γύρους, εκτός από τον Ιούλιο και τον μεγαλύτερο στόχο, που δεν ήταν άλλος από το Tour.
Συνυπολογίστε και το γεγονός ότι ήδη από πέρυσι, τα Εμιράτα έγιναν η ομάδα με το μεγαλύτερο μπάτζετ στο World Tour (60 εκατομμύρια ευρώ), προσπερνώντας την Ineos (55 εκ. ευρώ), οπότε γίνεται εύκολα κατανοητό ότι ο χορηγός πίεζε για αποτελέσματα. Θα ήταν σχεδόν καταστροφικό να κυλήσει μια ακόμη – η τρίτη – χρονιά χωρίς έναν – οποιονδήποτε – μεγάλο Γύρο. Πολύ σωστά λοιπόν η UAE έθεσε ως πρωταρχικό στόχο την κατάκτηση του Giro, σκεπτόμενη πως αν ο Πογκάτσαρ κέρδιζε τη ροζ φανέλα, θα απελευθέρωνε όλη την ομάδα από το συσσωρευμένο άγχος και την πίεση του χορηγού, πηγαίνοντας στη συνέχεια στο Tour με τη σιγουριά ότι στο τέλος της σεζόν το ταμείο δεν θα ήταν «μείον». Με μια νίκη στην Ιταλία, οτιδήποτε ερχόταν στη συνέχεια, θα ήταν – επιπλέον – κέρδος.
Ο Σλοβένος βρέθηκε στο Πιεμόντε, έχοντας ήδη κερδίσει το Strade Bianche, την Καταλονία και το Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ. Είχε να αντιμετωπίσει έναν από τους πιο εύκολους Γύρους Ιταλίας των τελευταίων χρόνων (αν όχι τον πιο εύκολο), με μόλις 44.000 υψομετρικά (6.000 λιγότερα από το Tour και 14.000 λιγότερα από τη Vuelta) και 72 χλμ ατομικής χρονομέτρησης, ενώ στην startlist δεν υπήρχε ούτε ένας από τους πρωτοκλασάτους αντιπάλους του. Ο Μάουρο Βένι, αφεντικό της RCS, διοργανώτριας του αγώνα, είχε φροντίσει – με απώτερο στόχο την παρουσία του Σλοβένου στην εκκίνηση – να σχεδιάσει έναν Γύρο, στον οποίο δύσκολα θα μπορούσε να πει «όχι» η UAE. Και πάλι προσοχή. Δεν κατηγορώ τον Βένι για αυτό, τη δουλειά του έκανε και μάλιστα πολύ καλά. Την οποία δεν είναι καθόλου απίθανο να επαναλάβει και του χρόνου, με σκοπό να δελεάσει αυτή τη φορά τον Βίνγκεγκορντ.
Έτσι λοιπόν, το Giro κύλησε φυσιολογικά και χωρίς απρόοπτα για τον Πόγκι, που φόρεσε τη ροζ φανέλα τη δεύτερη μέρα του αγώνα και την κράτησε στην κατοχή του μέχρι το τέλος στη Ρώμη, παίρνοντας παράλληλα νίκες σε έξι ετάπ, συν τη βαθμολογία των βουνών. Η τελική γενική κατάταξη νομίζω ότι μιλάει από μόνη της για το πόσο κυριαρχικός παρουσιάστηκε ο Σλοβένος, πραγματοποιώντας έναν «ξεκούραστο περίπατο» επί τρεις εβδομάδες, κάτι που τον βοήθησε να προετοιμαστεί με τον καλύτερο τρόπο και να χτίσει την ιδανική φόρμα για το Tour. Στα 10 λεπτά πίσω του βρέθηκαν ο δεύτερος Ντάνι Μαρτίνες (Bora) και ο τρίτος Γκέρεντ Τόμας (Ineos). Μπορούμε να συγκρίνουμε τη φετινή, άνετη νίκη του Πογκάτσαρ, με τους δυο άλλους αθλητές που προσπάθησαν να πετύχουν το “double” μέσα στον 21ο αιώνα.
Ο Αλμπέρτο Κονταδόρ το επιχείρησε το 2015 και στο Giro αντιμετώπισε μια πανίσχυρη Astana, η οποία τον υποχρέωσε να βγάλει από τη φαρέτρα του εμφανίσεις όπως εκείνη στο Μορτιρόλο, με συνέπεια μια μεγάλη καταπόνηση και σπατάλη δυνάμεων, που με τη σειρά τους φάνηκαν στο Tour, όπου τελικά τερμάτισε στην 5η θέση της γενικής. Ο πιο πρόσφατος, ο Κρις Φρουμ, το προσπάθησε το 2018, έχοντας απέναντί του στο Giro πρώτα τον Σάιμον Γέιτς και κατόπιν τον Τομ Ντιμουλάν. Και ο Βρετανός χρειάστηκε να καταφύγει στο έπος της Μπαρντονέκια για να μπορέσει να κατακτήσει τη ροζ φανέλα με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Ο Φρουμ «έσκασε» τελικά στο Tour, τερματίζοντας στην 3η θέση. Ενδεικτικές στη σύγκριση με το Giro του Πόγκι, είναι και οι χρονικές διαφορές με τις οποίες Κονταδόρ και Φρουμ έφτασαν στην τελική νίκη: 1’53” ο Ισπανός απέναντι στον Άρου, 46” ο Βρετανός απέναντι στον Ντιμουλάν.
ITZULIA, 4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024
Έτσι λοιπόν, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ο Σλοβένος είχε μια απείρως πιο εύκολη αποστολή στην Ιταλία από τους προηγούμενους διεκδικητές του “double”. Θα μπορούσαμε να τη συγκρίνουμε – πάντα εκ του αποτελέσματος – με τους δυο σερί Γύρους Ιταλίας που κέρδισε το 1992 και το 1993 ο Μιγκέλ Ιντουράιν, «χρησιμοποιώντας» αυτές τις δυο διοργανώσεις ως προετοιμασία για το Tour (πετυχαίνοντας δυο σερί “double”). Πέρα όμως από την ευκολία με την οποία ο Πογκάτσαρ κέρδισε τον Γύρο Ιταλίας, ήταν ένα άλλο γεγονός, εκείνο που καθόρισε σε τεράστιο βαθμό τις ισορροπίες στον Γύρο Γαλλίας. Αναφέρομαι φυσικά στο 4ο ετάπ του Γύρου της Χώρας των Βάσκων και εκείνη τη δεξιά κατηφορική στροφή, στην οποία είχαν πτώση – ανάμεσα σε άλλους – οι Γιόνας Βίνγκεγκορντ, Ρέμκο Έβενπουλ, Πρίμος Ρόγκλιτς και Τζέι Βάιν.
Ο Πογκάτσαρ είναι ένας τεράστιος πρωταθλητής, σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να φτάσει στη Φλωρεντία με ένα πλεονέκτημα που δημιουργήθηκε από μια μαζική πτώση, όμως η πραγματικότητα είναι πως η ατυχία των υπόλοιπων μεγάλων φαβορί του Γύρου Γαλλίας στην Itzulia και ειδικότερα ο σοβαρός τραυματισμός του Δανού, διαμόρφωσαν συγκεκριμένες συνθήκες, οι οποίες με τη σειρά τους έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο Tour. Πριν καν ξεκινήσει ο Γύρος Ιταλίας, ο Πόγκι ήταν ο μοναδικός από τους “fantastic four” που θα έφτανε στην εκκίνηση της Φλωρεντίας χωρίς το παραμικρό απρόοπτο. Όταν έγινε γνωστό ότι η συμμετοχή του Βίνγκεγκορντ δεν ήταν σε καμία περίπτωση σίγουρη και θα αποφασιζόταν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, προφανώς με «μισή» προετοιμασία, οι πιθανότητες της επίτευξης του “double” από τον Σλοβένο ανέβηκαν κατακόρυφα.
Κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα στη διάρκεια του Γύρου Γαλλίας. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε ή να υποτιμήσουμε το γεγονός ότι ο Πογκάτσαρ μέσα στο 2024 άλλαξε προπονητή, ακολουθώντας διαφορετική προετοιμασία, κατανομή δυνάμεων μέσα στο καλεντάρι και συνολική προσέγγιση στον αγωνιστικό τομέα. Όλα αυτά φάνηκαν στα εντυπωσιακά νούμερα του Σλοβένου στο Tour – και όχι μόνο. Από την άλλη, και ο Δανός, παρά την ελλιπή προετοιμασία του, παρουσίασε επίσης αξιομνημόνευτη βελτίωση, πετυχαίνοντας και ο ίδιος επιδόσεις που «ζαλίζουν». Όμως ήταν φανερό ότι του έλειψαν τα αγωνιστικά χιλιόμετρα (δεν έτρεξε καθόλου από την Itzulia μέχρι και το Tour) και ακόμα περισσότερο το «βάθος», κυρίως στα ετάπ των βουνών, εκεί δηλαδή που ο Πογκάτσαρ πήρε τις σημαντικές χρονικές διαφορές.
Στη διάρκεια του Γύρου Γαλλίας, είδαμε και κάτι ακόμα. Τον Σλοβένο να μην αρκείται σε καμία στιγμή στα ήδη «κεκτημένα», αλλά να εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία είτε για να μεγαλώσει τη διαφορά του από τον Βίνγκεγκορντ, είτε για να κερδίσει ακόμα περισσότερα ετάπ. Αρκετές στιγμές μου έδωσε την αίσθηση ότι ήθελε με αυτόν τον τρόπο να πάρει «ρεβάνς» από τον μεγάλο του αντίπαλο και την Visma (μετά από αρκετή σκέψη προτίμησα τη λέξη ρεβάνς από τη φράση «να ταπεινώσει»), να αποτινάξει από πάνω του τις εντυπώσεις που είχαν αφήσει πίσω τους οι δυο συνεχόμενες νίκες του Δανού και να καταστήσει σαφές ότι ο ίδιος είναι ο καλύτερος, ο κορυφαίος ακόμα και στον μήνα Ιούλιο, εκεί όπου πέρυσι και πρόπερσι τα είχε βρει μπαστούνια, είτε απέναντι στη σεμιναριακή ομαδική στρατηγική της Jumbo το 2022, είτε απέναντι στην αναμφισβήτητη ανωτερότητα του Βίνγκεγκορντ το 2023.
Ο ΑΤΡΩΤΟΣ ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ ΣΤΟ ΦΕΤΙΝΟ TOUR
Καταλήγοντας σε ό,τι αφορά το “double”, ο Πογκάτσαρ έφτασε σε έναν απόλυτα δίκαιο θρίαμβο, εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δυο βασικές συγκυρίες που του παρουσιάστηκαν (εύκολο Giro & έναν Βίνγκεγκορντ όχι στο 100%) και απέδειξε ότι η πρωτιά σε Ιταλία και Γαλλία την ίδια χρονιά είναι κάτι εφικτό, διαψεύδοντας αυτό που είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε τα τελευταία – αρκετά – χρόνια, ότι δηλαδή κάτι τέτοιο με τον τρόπο που έχει διαμορφωθεί η σύγχρονη αγωνιστική ποδηλασία, είναι ανέφικτο. Όμως ο Σλοβένος φρόντισε να διαψεύσει κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό. Σχεδόν όλοι οι ειδικοί (προπονητές, δημοσιογράφοι, πρώην και νυν αθλητές), είχαν προβλέψει ότι η κούραση από το Giro, θα φαινόταν στο δεύτερο μισό του Tour. Η γενική αίσθηση ήταν ότι εκεί ο Πογκάτσαρ θα άρχιζε να κάνει «κοιλιά», ενώ παράλληλα ο Βίνγκεγκορντ θα ανέβαζε στροφές.
Τελικά τίποτα από τα δυο δεν συνέβη. Ο μεν Δανός μπόρεσε να σταθεί με αξιοπρέπεια απέναντι στον «οδοστρωτήρα» Πόγκι, χωρίς όμως να τον προβληματίσει σε κανένα τερέν (ούτε στα χρονόμετρα, ούτε στα βουνά), ο δε Σλοβένος δεν έδειξε την παραμικρή αδυναμία όσο εξελισσόταν ο αγώνας, κερδίζοντας μάλιστα τα τρία τελευταία – δύσκολα – ετάπ, στο Ιζολά 2000, στο Κιγιόλ και το χρονόμετρο στη Νίκαια! Το μοναδικό που δεν μπόρεσε να πετύχει ο Πόγκι, παρά το γεγονός ότι το προσπάθησε λυσσαλέα, ήταν να κερδίσει τη γενική με μεγαλύτερη χρονική διαφορά από εκείνη που είχε χάσει πέρυσι (6’17” έναντι 7’29”). Κλείνοντας το κεφάλαιο “double”, δεν μπορούμε παρά να ανοίξουμε ένα άλλο, αυτό της κορυφαίας ομάδας για το 2024, της εντυπωσιακής από κάθε άποψη UAE.
UAE, Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ 2024
Τα Εμιράτα, αν θυμάστε, είχαν πάρει και πέρυσι την πρώτη θέση στη βαθμολογία της UCI, λόγω του αστείου τρόπου με τον οποίο αξιολογεί η Παγκόσμια Ομοσπονδία τους διάφορους αγώνες μέσα στο καλεντάρι. Φέτος όμως, βρίσκονται στην κορυφή 100% δικαιωματικά, αφού και ως ομάδα διέλυσαν τον ανταγωνισμό, φτάνοντας συνολικά τις 81 νίκες (3η κορυφαία επίδοση όλων των εποχών) και ίσως ακόμα πιο σημαντικό, με 20 διαφορετικούς αθλητές! Πρώτος φυσικά ο Πογκάτσαρ με 25, ενώ στο άτυπο βάθρο τον πλαισίωσαν με 9 έκαστος, οι Μαρκ Χίρσι και Μπράντον ΜακΝάλτι. Η UAE, μέσα στο 2024, πέτυχε σχεδόν διπλάσιες νίκες από τη δεύτερη Lidl Trek (42), ενώ στη βαθμολογία της UCI, έφτασε τους 36.831 βαθμούς, και εδώ σχεδόν διπλάσιους από τους 20.385 της δεύτερης στην κατάταξη Visma Lease a Bike.
Η παρουσία των Εμιράτων ήταν εντυπωσιακή στη διάρκεια όλης της σεζόν, εκεί όμως που έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ, ήταν στον Γύρο Γαλλίας. Οι έξι αθλητές – εξαιρώ τον Αγιούσο για διάφορους λόγους – που βρέθηκαν στο Tour μαζί με τον Πόγκι, παρουσίασαν τον καλύτερο εαυτό τους, προστατεύοντας τον αρχηγό τους, προετοιμάζοντας τις επιθέσεις του και επιβάλλοντας την ανωτερότητά τους σε όλα τα τερέν, ειδικά στη δεύτερη και τρίτη εβδομάδα του αγώνα (στο ξεκίνημα υπέπεσαν σε κάποια τακτικά λάθη, όμως στη συνέχεια ήταν όλοι τους σχεδόν αλάνθαστοι). Ο Αλμέιντα και ο Γέιτς, αμφότεροι καθοριστικοί στα βουνά, οι αναγεννημένοι Σίβακοφ και Σολέρ, οι πολύτιμοι Πόλιτ και Βέλενς, όλοι τους «ταγμένοι» στο πλευρό του Σλοβένου, πήραν τη σκυτάλη από την Jumbo Visma της προηγούμενης διετίας και μαζί τον τίτλο της κορυφαίας ομάδας φέτος στο Tour. Μοναδική εξαίρεση στην κυριαρχία των Εμιράτων ήταν η αποτυχημένη τους προσπάθεια να κατακτήσουν και τη Vuelta.
ΤΟ ΤΡΙΤΟ TRIPLE CROWN ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Μιλήσαμε για το “double”, μιλήσαμε για την UAE, όμως ο Πογκάτσαρ δεν «περιορίστηκε» στη ροζ και την κίτρινη φανέλα. Ένας από τους μεγαλύτερους στόχους του μέσα στο 2024 (ο ίδιος τον είχε χαρακτηρίσει ως τον υπ’ αριθμόν ένα), ήταν και η φανέλα με τα χρώματα της ίριδας. Το ότι έγινε ο 8ος ποδηλάτης στην ιστορία που κέρδισε Giro και Tour την ίδια χρονιά, δεν του ήταν αρκετό. Ήθελε να προσθέσει το όνομά του σε μια ακόμα μικρότερη λίστα, εκείνη των αθλητών που έχουν κατακτήσει το “triple crown”, εκείνων δηλαδή που εκτός από Ιταλία και Γαλλία, αναδείχθηκαν και παγκόσμιοι πρωταθλητές την ίδια σεζόν. Μόλις δυο το είχαν πετύχει, ο Έντι Μερξ το 1974 και ο Στίβεν Ροτς το 1987. Η διαδρομή της Ζυρίχης ήταν η απόλυτη πρόκληση για τον Σλοβένο.
Όλοι τον έδιναν ως το απόλυτο φαβορί και εκείνος φρόντισε να επιβεβαιώσει τα προγνωστικά. Ο τρόπος όμως, με τον οποίο κέρδισε τον αγώνα, αποδείχθηκε «μνημείο» από μόνος του. Εκατό χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό εξαπέλυσε μια τρομερή επίθεση, αφήνοντας πίσω του όλα τα υπόλοιπα φαβορί, έπιασε μπροστά τους αποσπασμένους, έμεινε για λίγο μαζί με τον Σίβακοφ και τελικά, ενώ απέμεναν ακόμα 51 χλμ, ξεφορτώθηκε και τον Γάλλο, «καλπάζοντας» μόνος του προς τον θρίαμβο. Ήταν μια ιστορική, μοναδική παράσταση από τον Σλοβένο, που «υποχρέωσε» τον Μερξ να δηλώσει ότι «εγώ ποτέ δεν είχα κάνει επίθεση με 100 χλμ να απομένουν, για να κερδίσω το παγκόσμιο, άρα είναι ανώτερος από εμένα!»
ΕΝΤΙ ΜΕΡΞ VS ΤΑΝΤΕΪ ΠΟΓΚΑΤΣΑΡ
Οι συγκρίσεις με τον «κανίβαλο» έχουν αρχίσει έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό, όμως μετά την κατάκτηση της «τριπλής κορώνας», εντάθηκαν ακόμα περισσότερο. Η συζήτηση – προς το παρόν τουλάχιστον – δείχνει να περιορίζεται στο ποια είναι η κορυφαία αγωνιστική χρονιά για έναν αθλητή στην ιστορία του αθλήματος. Οι περισσότεροι βάζουν στη ζυγαριά τη φετινή σεζόν του Πόγκι (Giro, Tour, Παγκόσμιο συν δυο «μνημεία», Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ & Λομβαρδία), με την αντίστοιχη του Μερξ όταν και εκείνος κέρδισε το “triple crown”, δηλαδή το 1974, θεωρώντας ότι το 2024 του Σλοβένου είναι ανώτερο από το 1974 του Βέλγου, λόγω των δυο επιπλέον «μνημείων» (τότε ο Μερξ δεν είχε κατακτήσει κάποιο «μνημείο»).
Παρά το γεγονός όμως ότι τέτοιου είδους συγκρίσεις είναι ανώφελες, ακριβώς επειδή μιλάμε για δυο αθλητές που τους χωρίζει μισός αιώνας (και πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι όποιες συγκρίσεις πρέπει να γίνονται όταν και οι δυο συγκρινόμενοι θα έχουν ολοκληρώσει την καριέρα τους και μόνο τότε), νομίζω ότι το πιο δίκαιο θα ήταν απέναντι στο 2024 του Πόγκι, να αντιπαρατεθεί το 1972 του Μερξ. Εκείνη τη χρονιά ο Βέλγος δεν κατέκτησε τον παγκόσμιο τίτλο, όμως εκτός από Giro (+ 4 ετάπ) και Tour (+ 6 ετάπ), νίκησε σε τρία «μνημεία» (Μιλάνο-Σαν Ρέμο, Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ & Λομβαρδία), πήρε επίσης το Fléche Wallonne, κατέρριψε το ρεκόρ της ώρας (ένα ρεκόρ που κράτησε 12 χρόνια) και έφτασε συνολικά τις 35 νίκες!
Και πάλι όμως, ούτε αυτή η σύγκριση λέει κάτι, αφού το μοναδικό συμπέρασμα που μπορεί να βγει, είναι ότι μιλάμε για δυο τεράστιους αθλητές. Ίσως, επιμένω ίσως, όταν σταματήσει ο Σλοβένος την αγωνιστική δράση, να μιλάμε για τους δυο κορυφαίους όλων των εποχών. Προς το παρόν, ο Πογκάτσαρ έχει μπροστά του αρκετό δρόμο, θα πρέπει να δούμε πώς θα εξελιχθεί η πορεία του, μια πορεία πάντως που ξεκίνησε το 2018 με τη νίκη του στο Tour de l’Avenir και ξεδιπλώθηκε στη συνέχεια με έναν άκρως εντυπωσιακό τρόπο, αφού στην εξαετία του στα Εμιράτα (2019-2024), έχει ήδη τρέξει επτά μεγάλους Γύρους κερδίζοντας τους τέσσερις (ανεβαίνοντας σε όλους στο τελικό βάθρο), έχει κατακτήσει 7 «μνημεία» και τον παγκόσμιο τίτλο στην αντοχή.
ΤΑΝΤΕΪ VS ΓΙΟΝΑΣ, Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ TOUR
Όλοι νομίζω ότι θα συμφωνήσουμε, πως πέρα και πάνω από οτιδήποτε άλλο στην επαγγελματική ποδηλασία, βρίσκεται ο Γύρος της Γαλλίας, το «ιερό δισκοπότηρο» του αθλήματος. Εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη πρόκληση για τον 26χρονο Σλοβένο, που πρώτα θα προσπαθήσει να ισοφαρίσει τις 4 νίκες του Φρουμ και στη συνέχεια να φτάσει τη θρυλική τετράδα των πέντε νικών, τους Ανκετίλ, Μερξ, Ινό και Ιντουράιν. Αν το πετύχει, τότε θα βάλει πλώρη για μια έκτη νίκη, έτσι ώστε να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος της κορυφής. Μια τεράστια πρόκληση που όμως έχει ένα εξίσου τεράστιο εμπόδιο μπροστά της, το οποίο ακούει στο όνομα Γιόνας Βίνγκεγκορντ. Ο Δανός έχει (απο)δείξει πως όταν βρίσκεται στο 100% της φόρμας του, είναι ανίκητος στον Γύρο Γαλλίας.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη τύχη που έχουμε όλοι εμείς οι φίλοι του αθλήματος. Γιατί όσο κυριαρχικός και αν είναι ο Σλοβένος – που είναι – σκεφτείτε πόσο βαρετό θα ήταν το Tour, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση της κίτρινης φανέλας, αν δεν υπήρχε απέναντι το τεράστιο αυτό αντίπαλο δέος. Οι δυο αυτοί υπεραθλητές θα συνεχίσουν το μπρα ντε φερ και τα επόμενα χρόνια, ο Βίνγκεγκορντ βρίσκεται άλλωστε στην καλύτερη ηλικία του (τον Δεκέμβριο θα κλείσει τα 28), τα νούμερα που έβγαλε φέτος στη Γαλλία ήταν επίσης «αστρονομικά» και παρά τον σοβαρότατο τραυματισμό του (κλείδα, πλευρά και πνευμοθώρακας), υπήρξε όσο ανταγωνιστικός του επέτρεψε η ελλιπής προετοιμασία του. Μην ξεχνάμε ότι δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο σε οποιοδήποτε από τα υπόλοιπα φαβορί της γενικής, να διεκδικήσει τη 2η θέση.
Στα δικά μου μάτια, ο Δανός συνεχίζει να είναι ο κορυφαίος ανηφορίστας στον κόσμο. Για να του στερήσει αυτόν τον τίτλο ο Πόγκι, θα πρέπει να το αποδείξει σε μια μεταξύ τους μονομαχία, όπου αμφότεροι θα είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Το σκορ αυτή τη στιγμή στη μάχη του Γύρου Γαλλίας, είναι 3-2 υπέρ του Σλοβένου, στην πραγματικότητα όμως ο Βίνγκεγκορντ προηγείται 2-1, αφού το 2020 δεν είχε αγωνιστεί, ενώ το 2021 πήρε τα γαλόνια του αρχηγού μετά την πτώση και εγκατάλειψη του Πρίμος Ρόγκλιτς στο 9ο ετάπ. Το σίγουρο είναι ότι αμφότεροι θα συνεχίσουν να μας προσφέρουν θέαμα υψηλού επιπέδου στο Tour τα επόμενα αρκετά χρόνια, το καλύτερο όμως είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αυτή τη στιγμή, ποιος από τους δυο θα κατακτήσει περισσότερες φορές την τελική νίκη.
Η ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΗΣ VISMA LEASE A BIKE
Αφού αναφερθήκαμε στον Βίνγκεγκορντ, ας πούμε δυο λόγια και για την Visma. Η μακράν κορυφαία ομάδα του 2023, με το απίστευτο 3 στα 3 στους μεγάλους Γύρους και το ακόμα πιο απίστευτο, ότι δηλαδή το πέτυχε με τρεις διαφορετικούς αθλητές (Ρόγκλιτς, Βίνγκεγκορντ & Κους), είχε ένα τόσο άτυχο 2024 από κάθε πιθανή άποψη, που είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, να βρούμε σε προηγούμενα χρόνια τόσα μαζεμένα απρόοπτα, συγκεντρωμένα σε μια ομάδα στη διάρκεια μιας και μόνο σεζόν. Για τον Δανό τα είπαμε ήδη, η πτώση του στη Χώρα των Βάσκων καθόρισε ολόκληρη τη σεζόν για τον ίδιο, μια σεζόν που είχε ξεκινήσει και πάλι κυριαρχικά, πρώτα στο Gran Camiño (γενική συν 3 ετάπ) και κατόπιν στο Tirreno-Adriatico (γενική συν 2 ετάπ).
Η κακοδαιμονία της Visma ξεκίνησε μια εβδομάδα πριν την πτώση του Βίνγκεγκορντ στην Itzulia. Στις 27 Μαρτίου, στη διάρκεια του μονοήμερου κλασικού αγώνα Dwars Door Vlaanderen, ο Βάουτ Βαν Άερτ είχε πτώση (σπασμένη κλείδα και πλευρά), με αποτέλεσμα να χάσει όλες τις υπόλοιπες κλασικές, μαζί και έναν από τους βασικούς στόχους της χρονιάς, τη συμμετοχή του στον Γύρο Ιταλίας. Ο Βέλγος έκανε αρκετό καιρό να συνέλθει, έτρεξε ανέτοιμος το Tour, πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο χρονόμετρο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και επέστρεψε στα δικά του, γνώριμα υψηλά στάνταρντ στη Vuelta, όπου φόρεσε την κόκκινη φανέλα, κέρδισε τρία ετάπ, είχε σχεδόν εξασφαλίσει τη φανέλα των πόντων και είχε στην κατοχή του και εκείνη των βουνών, όμως μια νέα πτώση στο 16ο ετάπ τον υποχρέωσε σε εγκατάλειψη – ευτυχώς χωρίς κάποιο κάταγμα – με αποτέλεσμα να χάσει και το Παγκόσμιο.
Όμως οι ατυχίες της Visma δεν σταμάτησαν εκεί. Δυο από τους σημαντικότερους βοηθούς του Βίνγκεγκορντ, οι Ντίλαν Φαν Μπάαρλε και Στέιφεν Κράισβαϊκ, είχαν πτώσεις στο Dauphiné, χάνοντας έτσι το Tour. Σαν να μην έφτανε αυτό, 48 ώρες πριν την εκκίνηση του Γύρου Γαλλίας, ο Σεπ Κους βρέθηκε θετικός στον Covid-19 και αντικαταστάθηκε, στερώντας από τον Δανό τον πολυτιμότερο σύμμαχό του στα βουνά. Ο Φαν Μπάαρλε επέστρεψε στη Vuelta, όπου εγκατέλειψε μόλις στο 2ο ετάπ, μετά από νέα πτώση. Ο Covid-19 «χτύπησε» και τον Κίαν Άιτεμπρουκς, που επίσης εγκατέλειψε στην Ισπανία. Και όλα αυτά, είναι μόνο τα σημαντικότερα απρόοπτα που σημάδεψαν το 2024 της Visma.
Πτώσεις, τραυματισμοί και ασθένειες, ακολούθησαν τους αθλητές της σε ολόκληρη τη σεζόν, μόνο ο Βαν Άερτ έπεσε συνολικά 9 φορές φέτος! Αν σε όλα αυτά, προσθέσουμε την αναχώρηση του Ρόγκλιτς για την Bora, αλλά και την μετριότατη έως απαρατήρητη εμφάνιση του Κους στη Vuelta, όπου κατέβηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του ως μοναδικός αρχηγός για να υπερασπιστεί την κόκκινη φανέλα του 2023, τερματίζοντας τελικά στη 14η θέση, πάνω από 20 λεπτά πίσω από τον νικητή Ρόγκλιτς, καταλαβαίνουμε την έκταση του προβληματικού 2024 για την Visma. Παρόλα αυτά, τερμάτισε στη 2η θέση της βαθμολογίας της UCI, δείχνοντας το βάθος και την αξία των αθλητών της, που σίγουρα ελπίζουν του χρόνου να κλείσουν την αρνητική παρένθεση και να διεκδικήσουν ξανά πρωτιές σε όλα τα μέτωπα.
Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΗ ΣΛΟΒΕΝΙΑ
Να ανοίξουμε εμείς μια άλλη παρένθεση εδώ, για να αναφερθούμε στο εντυπωσιακό επίτευγμα της Σλοβενίας, που έγινε μόλις η 4η χώρα στην ιστορία της ποδηλασίας, που αθλητές της κατέκτησαν στην ίδια χρονιά και τους τρεις μεγάλους Γύρους. Είχαν προηγηθεί η Γαλλία το 1964 με τους Ζακ Ανκετίλ (Giro & Tour) και Ρεμόν Πουλιντόρ (Vuelta), η Ισπανία το 2008 με τους Αλμπέρτο Κονταδόρ (Giro & Vuelta) και Κάρλος Σάστρε (Tour) και η Μεγάλη Βρετανία το 2018 με τους Κρις Φρουμ (Giro), Γκέρεντ Τόμας (Tour) και Σάιμον Γέιτς (Vuelta). Η Σλοβενία το πέτυχε φέτος με το “double” του Πογκάτσαρ σε Giro και Tour και την 4η συνολικά νίκη του Ρόγκλιτς στη Vuelta.
Σε αντίθεση όμως με τις άλλες τρεις χώρες, οι Σλοβένοι, εκτός από τα 3 Grand Tours, κέρδισαν και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα, συμπληρώνοντας ένα εντυπωσιακό «καρέ» για πρώτη φορά στην ιστορία. Αυτό που προκαλεί πάντως τη μεγαλύτερη εντύπωση, είναι χωρίς άλλο, το γεγονός, ότι σε αντίθεση με τις Γαλλία, Ισπανία και Μεγάλη Βρετανία, η Σλοβενία είναι μια μικρή χώρα με μόλις 2 εκατομμύρια κατοίκους. Παρόλα αυτά, έχει καταφέρει να πρωταγωνιστεί τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο με τους Πογκάτσαρ και Ρόγκλιτς (που μαζί μετράνε 9 μεγάλους Γύρους), αλλά και με μια σειρά από πολύ καλούς αθλητές, όπως είναι ο Ματέι Μόχοριτς, ο Λούκα Μέζγκετς, ο Ντόμεν Νόβακ και ο Γιάν Τράτνικ.
Η Σλοβενία της εποχής μας, μου θυμίζει πολύ την Ελβετία της δεκαετίας του ’90, τότε που ένα ακόμα πολύ μικρό κράτος, πρωταγωνιστούσε στην επαγγελματική ποδηλασία, με μια εκπληκτική φουρνιά αθλητών, όπως ο Τόνι Ρόμινγκερ (3 φορές νικητής της Vuelta και μια του Giro), ο Άλεξ Τσίλε (2 φορές νικητής της Vuelta), ο Πασκάλ Ρισάρ (χρυσός Ολυμπιονίκης το 1996 στην Ατλάντα), ο Όσκαρ Καμενζίντ (παγκόσμιος πρωταθλητής το 1998 συν 2 μνημεία), ο Λοράν Ντουφό (2 Dauphiné συν ετάπ σε Tour & Vuelta) και ο Μάουρο Τζανέτι (2ος στο Παγκόσμιο του 1996 συν ένα Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ). Αυτά με τις συγκρίσεις και την αναφορά στη Σλοβενία, κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε με ένα ακόμα ρεκόρ της φετινής σεζόν.
Η VUELTA ΕΙΝΑΙ Η ΙΘΑΚΗ ΤΟΥ ΡΟΓΚΛΙΤΣ
Ο Πρίμος Ρόγκλιτς είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση μέσα στο πελοτόν. Το έχω γράψει κατ’ επανάληψη, πρόκειται για τον νούμερο ένα αθλητή που δέχεται τις ατυχίες – και δεν είναι καθόλου λίγες – με μια μοναδική στωικότητα, αλλά και μια αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια, που με τη σειρά τους μετατρέπουν κάθε πιθανό εμπόδιο σε μια σιωπηλή αποφασιστικότητα για τον εκάστοτε επόμενο στόχο. Η «κατάρα» του Γύρου Γαλλίας τον κατατρέχει από το 2020, όταν έχασε την κίτρινη φανέλα από τον Πόγκι στο χρονόμετρο του Λα Πλανς ντε Μπελ Φιγ, και τον ακολουθεί από τότε στις τρεις επόμενες συμμετοχές του (2021, 2022 & 2024), με ισάριθμες πτώσεις και εγκαταλείψεις. Όμως ο Σλοβένος, που πέρυσι κατέκτησε το Giro με εντυπωσιακή ανατροπή και δραματικό τρόπο, είναι προφανές ότι έχει βρει τη δική του «Ιθάκη» στο πρόσωπο, ή μάλλον στις διαδρομές της Vuelta.
Φέτος βρέθηκε στην εκκίνηση του Γύρου Ισπανίας για έκτη συνεχόμενη χρονιά (έχοντας ήδη 3 νίκες, μια 3η θέση πέρυσι και μια εγκατάλειψη το 2022), αυτή τη φορά με καινούργια ομάδα, την Red Bull Bora, μετά από μια σεζόν που χαρακτηρίστηκε από τις πτώσεις του στην Itzulia και στο Tour (αμφότερες ευτυχώς χωρίς κατάγματα). Στη Vuelta είχε τον τίτλο του μεγάλου φαβορί και επιβεβαίωσε τα προγνωστικά, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά, ότι είναι ο τρίτος τη τάξει κορυφαίος αθλητής μεγάλων γύρων, πίσω μόνο από τον Πόγκι και τον Γιόνας (και αρκετά μπροστά, τουλάχιστον προς το παρόν, από τον Έβενπουλ). Χωρίς να βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή φόρμα του, ξεκίνησε από το 6ο ετάπ και μετά, μια εντυπωσιακή προσπάθεια για να πάρει πίσω τα 5 λεπτά της διαφοράς από τον Μπεν Ο’Κόνορ, ψαλιδίζοντας σχεδόν καθημερινά και επί δυο εβδομάδες το πλεονέκτημα του Αυστραλού.
Στις καλές του μέρες πήρε νίκες (3 συνολικά) ή κέρδισε χρόνο απέναντι στα υπόλοιπα φαβορί, στις δε μέτριες (επειδή κακές δεν είχε) πήρε «ισοπαλίες» από τους άλλους διεκδικητές, χωρίς να κινδυνεύσει ποτέ στη μάχη της γενικής. Ψύχραιμος, μετρημένος, σοβαρός και προσηλωμένος στον στόχο, πήρε τελικά την κόκκινη φανέλα από τον Ο’Κόνορ στο 19ο ετάπ και στέφθηκε νικητής μετά το χρονόμετρο της Μαδρίτης για 4η φορά στην καριέρα του, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Ρομπέρτο Έρας. Ο Ρόγκλιτς, που πριν λίγες μέρες έκλεισε τα 35 του χρόνια, μετράει ήδη 5 μεγάλους Γύρους στο παλμαρέ του και το πιθανότερο είναι να τον ξαναδούμε του χρόνου στη Γαλλία, σε μια ακόμη προσπάθεια να κατακτήσει την κίτρινη φανέλα. Πολύ δύσκολη αποστολή, σχεδόν αδύνατη, αλλά ο Σλοβένος δεν πρόκειται να τα παρατήσει, τουλάχιστον όχι ακόμα. Και φυσικά, πάντα θα υπάρχει η Vuelta, για μια πέμπτη νίκη και το απόλυτο ρεκόρ του αγώνα.
PROJECT 35, ΕΝΑΣ ΑΘΛΟΣ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΩΜΑ
Το ημερολόγιο έδειχνε 3 Ιουλίου 2024, όταν το πελοτόν ξεκίνησε από το Σεν Ζαν ντε Μοριέν για να διανύσει τα 177,4 χλμ του 5ου ετάπ στον Γύρο Γαλλίας. Σε μια επίπεδη διαδρομή, όλοι περίμεναν ένα μαζικό σπριντ στον τερματισμό του Σεν Βιλμπά. Στα τελευταία μέτρα, η εμπειρία και το πείσμα ενός 39χρονου, νίκησαν την αφρόκρεμα των σπρίντερ, γράφοντας ιστορία όχι μόνο στο Tour, αλλά σε ολόκληρη την παγκόσμια ποδηλασία. Ο σερ Μαρκ Κάβεντις, ο κορυφαίος σπρίντερ όλων των εποχών, πέτυχε εκείνη τη μέρα την 35η νίκη του σε ετάπ του Γύρου Γαλλίας, παίρνοντας το ρεκόρ από τον «κανίβαλο» Έντι Μερξ, ένα ρεκόρ που κρατούσε από το 1975 και που ο Βρετανός είχε ισοφαρίσει το 2021. Ο “Manx Missile”, για μια ακόμα φορά υπό την καθοδήγηση του Βασίλη Αναστόπουλου, ξεπέρασε τις δυσκολίες, τα εμπόδια, την περσινή του πτώση και εγκατάλειψη, τον ίδιο του τον εαυτό και πέτυχε αυτό που για σχεδόν μισό αιώνα φάνταζε ακατόρθωτο.
Μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του, αλλά και όσα ένιωσε μετά τη νίκη του στο Σεν Βιλμπά, τα περιέγραψε ο ίδιος σε συνέντευξη που μου παραχώρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο στο oneman.gr. Ο Βρετανός πήρε την πρώτη του νίκη στο Tour το 2008 και την 35η μετά από 16 ολόκληρα χρόνια, γεγονός που δείχνει την απίστευτη διάρκεια της καριέρας του, κάτι πρωτόγνωρο, πραγματικά μοναδικό για σπρίντερ. Αμέσως μετά τον θρίαμβο στο Σεν Μπιλμπά, πλησίασε τον Ταντέι Πογκάτσαρ και του είπε “don’t break it!” (μην το καταρρίψεις). Ο Σλοβένος, στα 26 του χρόνια, έχει ήδη 17 νίκες σε ετάπ του Γύρου Γαλλίας και είναι ο μοναδικός που μπορεί να απειλήσει το τεράστιο ρεκόρ του Κάβεντις. Αν τελικά δεν το πετύχει, η επίδοση του Βρετανού θα παραμείνει στην κορυφή για αρκετές δεκαετίες ακόμη. Ίδωμεν…
ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΡΕΚΟΡ ΤΟΥ ΡΕΜΚΟ ΕΒΕΝΠΟΥΛ
Περνάμε σε ένα ακόμα – εξίσου με τα προηγούμενα – εντυπωσιακό ρεκόρ, αυτό του Ρέμκο Έβενπουλ, που κατέκτησε ισάριθμα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο Παρίσι, τόσο στο χρονόμετρο όσο και στην αντοχή. Ο νεαρός Βέλγος είναι μόλις ο πρώτος ποδηλάτης στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων, που κερδίζει την πρωτιά και στα δυο ολυμπιακά αγωνίσματα της ποδηλασίας δρόμου, πετυχαίνοντάς το μάλιστα στην ίδια διοργάνωση. Ο Ρέμκο άφησε δεύτερο τον Πίπο Γκάνα (που μάταια μέχρι σήμερα προσπαθεί να ξορκίσει το «φάντασμα» του μεγάλου αντιπάλου του) και τρίτο τον Βάουτ Βαν Άερτ στην ατομική χρονομέτρηση, όμως εκεί που παρέδωσε ένα πραγματικό ρεσιτάλ, ήταν στα 272 χλμ της αντοχής, όταν έφυγε από τα υπόλοιπα φαβορί με μια φοβερή επίθεση 38 χλμ πριν τον τερματισμό.
Ο Γάλλος Βαλεντάν Μαντουάς ήταν ο μοναδικός που κρατήθηκε στη ρόδα του, στην τελευταία όμως ανάβαση στον λόφο της Μονμάρτης, ο Έβενπουλ έβαλε μπρος το «τούρμπο» και εξαφανίστηκε. Ενώ απέμεναν κάτι λιγότερο από 4 χλμ για την ολοκλήρωση του αγώνα, ο Βέλγος υποχρεώθηκε να αλλάξει ποδήλατο λόγω σκασμένου ελαστικού, όμως η διαφορά του ήταν τέτοια, που του επέτρεψε να πάρει άνετα τη νίκη, σφραγίζοντάς τη με μια από τις πλέον εμβληματικές φωτογραφίες των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων, όπου ποζάρισε πανηγυρίζοντας με φόντο τον Πύργο του Άιφελ. Ο Ρέμκο πήγε στη συνέχεια στη Ζυρίχη, όπου κέρδισε τον δεύτερο συνεχόμενο παγκόσμιο τίτλο του στην ατομική χρονομέτρηση (με τον Γκάνα και πάλι στη δεύτερη θέση, όπως και πέρυσι) και ετοιμάστηκε να διεκδικήσει ένα μοναδικό «καρέ» στην ιστορία της ποδηλασίας, θέλοντας να αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής και στην αντοχή.
Όμως εκεί, η «παράσταση» του Ταντέι Πογκάτσαρ (για την οποίο γράψαμε πιο πάνω), τον άφησε τελικά στην 5η θέση. Ο Έβενπουλ, ένα από τα «θύματα» της πτώσης τον Απρίλιο στην Itzulia (σπασμένη κλείδα και ωμοπλάτη), είχε ένα πολύ καλό ξεκίνημα στη σεζόν (γενική στο Αλγκάρβε συν ένα ετάπ και 2η θέση στο Παρίσι-Νίκαια συν ένα ετάπ), έχασε λόγω του τραυματισμού του τις κλασικές των Αρδεννών, επανήλθε στο Dauphiné (κέρδισε το χρονόμετρο) και βρέθηκε στην εκκίνηση του παρθενικού του Γύρου Γαλλίας. Εκεί εντυπωσίασε με τη σταθερότητα, αλλά και την αγωνιστική του ωριμότητα, κέρδισε ένα ακόμα χρονόμετρο, κατέκτησε τη λευκή φανέλα και τερμάτισε στην 3η θέση της γενικής, πίσω μόνο από τους εκτός συναγωνισμού Πογκάτσαρ και Βίνγκεγκορντ. Σίγουρα άφησε υποσχέσεις για το μέλλον, όμως μια νίκη στο Tour, με τον Σλοβένο και τον Δανό στο «κάδρο», μοιάζει ένας σχεδόν αδύνατος στόχος.
ΙΣΟΠΑΛΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΟΝΟΗΜΕΡΟΥΣ
Ήδη απονείμαμε τον τίτλο του κορυφαίου ποδηλάτη του 2024 στον Ταντέι Πογκάτσαρ, όμως τι γίνεται με τους μονοήμερους αγώνες, τις κλασικές, τα «μνημεία»; Ήταν και εκεί κυρίαρχος ο Σλοβένος μέσα στη σεζόν; Με μια πρώτη ματιά, η απάντηση θα μπορούσε να είναι κάλλιστα «ναι». Ο Πόγκι κέρδισε δυο «μνημεία», το Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ και τη Λομβαρδία (αυτή την τελευταία για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά!), συν το Strade Bianche, το Γκραν Πρι του Μόντρεαλ, το Giro dell’Emilia και φυσικά το Παγκόσμιο. Θα έλεγε κάποιος, όχι αρκετές, αλλά υπέρ-αρκετές νίκες για να τον φέρουν στην κορυφή και στους μονοήμερους.
Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Και αυτό, επειδή το αντίπαλο δέος του Σλοβένου σε αυτούς τους αγώνες, ο Ματιέ Φαν ντερ Πουλ, πέτυχε μέσα στο 2024 εξίσου εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ο Ολλανδός όχι μόνο κέρδισε και αυτός δυο «μνημεία» στη φετινή σεζόν, αλλά πήρε αυτές τις νίκες στα δυο σημαντικότερα (τόσο στη δυσκολία, όσο και στο πρεστίζ), δηλαδή τη Φλάνδρα και το Παρί-Ρουμπέ, αμφότερες με εκπληκτικές εμφανίσεις και επιθέσεις από μακριά (στη μεν Φλάνδρα έφυγε από τους υπόλοιπους 45 χλμ πριν τον τερματισμό, στο δε Παρί-Ρουμπέ έκανε το ίδιο 60 χλμ πριν τον τερματισμό, δημιουργώντας τη μεγαλύτερη χρονική διαφορά από τον δεύτερο τα τελευταία 22 χρόνια!).
Ο Φαν ντερ Πουλ όμως δεν αρκέστηκε σε αυτούς τους θριάμβους. Στο πρώτο «μνημείο» της σεζόν, το Μιλάνο-Σαν Ρέμο, απάντησε σε όλες τις επιθέσεις του Πογκάτσαρ στο Πότζο, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για τη νίκη στον συναθλητή του, Γιάσπερ Φίλιπσεν, ενώ ήταν πρώτος και στο Ε3 Saxo Classic, με μια ακόμη επίθεση από μακριά (43 χλμ από τον τερματισμό). Τέλος, πήρε και το χάλκινο μετάλλιο στην αντοχή στο Παγκόσμιο. Συμπέρασμα: στη δική μου ζυγαριά, στην κορυφή των μονοήμερων, ο Ολλανδός και ο Σλοβένος μοιράζονται την πρώτη θέση. Ο Πόγκι πήρε φέτος κεφάλι σε ό,τι αφορά τις συνολικές νίκες στα «μνημεία» μεταξύ τους (7 έναντι 6), σε μια «κόντρα» που σίγουρα θα συνεχιστεί αμείωτη και τα επόμενα χρόνια. Το σίγουρο είναι ότι και οι δυο εκπροσωπούν την εντυπωσιακά «μαχητική» ποδηλασία στον υπερθετικό βαθμό.
ΓΥΡΟΣ ΓΑΛΛΙΑΣ 2025
Όσο γραφόταν αυτό το κείμενο, έγινε η επίσημη παρουσίαση του Γύρου Γαλλίας της επόμενης χρονιάς, οπότε ας πούμε και δυο λόγια για το τι είδαμε σε αυτή και τι περιμένουμε στο Tour του 2025. Πρόκειται σε γενικές γραμμές για έναν «παραδοσιακό» σχεδιασμό που επαναφέρει μια πρώτη εβδομάδα μακριά από τα μεγάλα βουνά (αν και αυτό δε σημαίνει αυτόματα ότι προορίζεται για μαζικά σπριντ, αφού σε αρκετούς τερματισμούς υπάρχουν μικρές, αλλά εκρηκτικές ανηφόρες που ταιριάζουν περισσότερο σε punchers). Το πρώτο χρονόμετρο έρχεται αρκετά νωρίς στον αγώνα, μόλις στο 5ο ετάπ, μήκους 33 χιλιομέτρων σε μια απόλυτα επίπεδη διαδρομή που δίνει σίγουρα ένα προβάδισμα στον σπεσιαλίστα Ρέμκο Έβενπουλ.
Η πρώτη εβδομάδα θα διαρκέσει δέκα μέρες (αντί για τις συνηθισμένες 9), επειδή η 14η Ιουλίου πέφτει Δευτέρα, άρα η πρώτη ημέρα ξεκούρασης θα μεταφερθεί στην Τρίτη. Εκεί, στο 10ο ετάπ, θα έχουμε το πρώτο ραντεβού των φαβορί με τα βουνά, με 7 μικρές, αλλά δύσκολες ανηφόρες. Στη δεύτερη εβδομάδα ακολουθεί το τρίπτυχο των Πυρηναίων, με τρεις συνεχόμενους ανηφορικούς τερματισμούς. Πρώτα στο Οτακάμ, εκεί όπου το 2022 ο Βαν Άερτ «έσκασε» τον Πογκάτσαρ και ο Βίνγκεγκορντ σφράγισε το πρώτο του Tour. Την επόμενη ημέρα έρχεται το δεύτερο χρονόμετρο, μήκους 11 χλμ με τη χρονοανάβαση στο Περαγκίντ (8 χλμ στο 8%) και αμέσως μετά έχουμε την κλασική διαδρομή Τουρμαλέ, Ασπάν, Περεσούρντ και τερματισμό στο Σούπερμπανιέρ με 5.000 υψομετρικά.
Η τρίτη εβδομάδα θα ξεκινήσει με τον «γίγαντα της Προβηγκίας», το Μον Βαντού (15,7 χλμ στο 8,8%) και δυο μέρες μετά οι αθλητές θα φτάσουν στα δυο αλπικά ετάπ. Το πρώτο από αυτά, το 17ο, είναι το «βασιλικό» της διοργάνωσης, με 5.500 υψομετρικά, το Γκλαντόν, την Μαντλέν και το Κολ ντε λα Λοζ (από την «εύκολη» πλευρά του). Το δεύτερο θα τερματίσει στο Λα Πλαν (19 χλμ στο 7,2%) και λογικά εκεί θα γνωρίζουμε τον τελικό νικητή, αφού το 20ο είναι ένα ετάπ μέσης δυσκολίας που πιθανότατα θα καταλήξει στους αποσπασμένους. Αμέσως μετά, το πελοτόν θα μεταφερθεί στο Παρίσι, όπου μετά την περσινή παρένθεση της Νίκαιας, θα έχουμε για μια ακόμα φορά τη γνωστή «παρέλαση» και το τελικό σπριντ στα Ηλύσια Πεδία.
Το Tour de France, μετά από τρεις συνεχόμενες εκκινήσεις από το εξωτερικό (Δανία, Ισπανία & Ιταλία), του χρόνου θα ξεκινήσει από γαλλικό έδαφος και θα κινηθεί αποκλειστικά μέσα στη Γαλλία. Η διαδρομή θα είναι αριστερόστροφη, δεν θα υπάρχουν ούτε παβέ ούτε χωματόδρομοι, ενώ τουλάχιστον για του χρόνου, αφαιρούνται τελείως τα bonus points. Υπάρχουν 44 χλμ ατομικής χρονομέτρησης, 51.500 μ. υψομετρικής διαφοράς και επτά τερματισμοί σε ανηφόρα. Τι γίνεται όμως με τα φαβορί; Για τον Ρέμκο τα είπαμε, θα προτιμούσε σίγουρα δυο «ορθόδοξα» χρονόμετρα, αντί της χρονοανάβασης. Ο Πογκάτσαρ από τη μεριά του, θα ήθελε είτε παβέ, είτε gravel, αφού σε τέτοια τερέν έχει πλεονέκτημα απέναντι στους αντιπάλους του.
Στον Ρόγκλιτς σίγουρα θα αρέσουν οι μικροί, εκρηκτικοί τερματισμοί της πρώτης εβδομάδας. Εκεί πάντως, στη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας, ειδικά στο πρώτο τετραήμερο μέχρι το χρονόμετρο, τα φαβορί θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά, αφού θα γίνουν πολύ μεγάλες μάχες ανάμεσα σε σπρίντερ και punchers για την κίτρινη φανέλα. Ο Βίνγκεγκορντ βλέπει μια διαδρομή που σε γενικές γραμμές του ταιριάζει, αφού επιστρέφουν τα – πολλά – ετάπ με τις συνεχόμενες μεγάλες και δύσκολες ανηφόρες. Σίγουρα έχει ευχάριστες αναμνήσεις από τρεις ανηφόρες τερματισμού, στις οποίες στο παρελθόν είτε απλά προβλημάτισε (Μον Βαντού 2021), είτε διέλυσε (Οτακάμ 2022, Κολ ντε λα Λοζ 2023) τον Πογκάτσαρ.
Αυτά βέβαια είναι απλά θεωρία, η πράξη μπορεί να αποδειχτεί πολύ διαφορετική. Το ιδανικό θα είναι να παρουσιαστούν στην καλύτερη δυνατή τους κατάσταση στις 5 Ιουλίου στη Λιλ όλοι οι “fantastic four” (Πόγκι, Γιόνας, Ρόγκλας και Ρέμκο), ώστε να παρακολουθήσουμε μια κορυφαία μάχη σε όλα τα τερέν με όλους τους πρωταγωνιστές. Με την ευκαιρία, ο Πογκάτσαρ ανανέωσε μέχρι το 2030 με τα Εμιράτα και θα παίρνει 8 εκ. ευρώ και κάτι ψιλά τον χρόνο (θα τρέξει Tour και Vuelta το 2025), ο Βίνγκεγκορντ έχει ξεκινήσει ήδη την προετοιμασία του (Tour και ίσως Giro), ο Έβενπουλ αποκάλυψε ότι «ναυάγησε» η πρόταση της Red Bull για να τον αποκτήσει (θα τρέξει και πάλι σίγουρα Tour, ίσως και Giro) και ο Ρόγκλιτς (Tour και ίσως Giro ή Vuelta) είπε χαριτολογώντας ότι θα τρέξει αγώνες στους οποίους δεν θα είναι παρών ο Ταντέι! Αυτά από εμένα για τη φετινή μίνι ανασκόπηση, εύχομαι να έχουμε μια απολαυστική σεζόν 2025, γεμάτη θέαμα, αγωνία, ανατροπές και ποδηλατική μαγεία!
* Ευχαριστούμε τον Κωνσταντίνο Μπαντούνα για τη σύνθεση της κεντρικής φωτογραφίας.
