Vuelta a España 2022
17 Σεπτεμβρίου 2022
Μερικές σκέψεις ως ανασκόπηση του φετινού Γύρου Ισπανίας. Ο εντυπωσιακός Ρέμκο Έβενπουλ, τα οκτώ δραματικά δευτερόλεπτα που μας στέρησαν μια επική μάχη με τον Ρόγκλιτς, τα συμπεράσματα από τους υπόλοιπους διεκδικητές της γενικής, οι πρωταγωνιστές της διοργάνωσης, μια παρένθεση για την Quickstep και το “αντίο” δυο μεγάλων, των Βαλβέρδε και Νίμπαλι.
Η 77η Vuelta a España ολοκληρώθηκε με τη μεγάλη νίκη του Ρέμκο Έβενπουλ, ο οποίος, πριν συμπληρώσει τα 23 του χρόνια, κέρδισε τον πρώτο μεγάλο γύρο της καριέρας του, καταρρίπτοντας αρκετά ρεκόρ: ο πρώτος Βέλγος που κατακτά ένα Grand Tour μετά από 44 χρόνια (τελευταίος ήταν ο Γιόχαν ντε Μούινκ το 1978 στο Giro), ο τέταρτος νεώτερος που κατακτά τη Vuelta (και ο μικρότερος σε ηλικία από το 1961 και μετά) και βέβαια, ο πρώτος αθλητής γεννημένος στον 21ο αιώνα (25/1/2000) που κατακτά έναν μεγάλο γύρο. Σε όλα αυτά προσθέστε και το γεγονός ότι η Quickstep, στην 20η σεζόν της, μπόρεσε να πανηγυρίσει για πρώτη φορά στην ιστορία της τη νίκη στη γενική ενός Grand Tour.
Σήμερα, στη μικρή αυτή ανασκόπηση του Γύρου της Ισπανίας, θα κινηθούμε σε τέσσερις βασικούς άξονες: ο πρώτος, ο Ρέμκο και η ομάδα του, ο δεύτερος, η προοπτική που ανοίγεται τόσο στον Έβενπουλ όσο και στην Quickstep σε ό,τι αφορά τους γύρους των τριών εβδομάδων, ο τρίτος, τα υπόλοιπα φαβορί και ο τέταρτος, ο Ρόγκλιτς και η εγκατάλειψή του. Ξεκινάμε από τον μεγάλο πρωταγωνιστή, τον πιτσιρικά που εντυπωσίασε στη διάρκεια της Vuelta, φτάνοντας με την κόκκινη φανέλα μέχρι τη Μαδρίτη. Αυτή τη φορά, η προετοιμασία του ήταν η ιδανική, ενώ ο συνολικός προγραμματισμός της ομάδας του άγγιξε το τέλειο.
Η ΑΨΟΓΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ QUICKSTEP
Δεν είδαμε τις περσινές “παλαβομάρες” της ομάδας του Λεφέβρ, όταν αποφάσισε να στείλει τον Ρέμκο στον Γύρο Ιταλίας τελείως ανέτοιμο, χωρίς ούτε ένα αγωνιστικό χιλιόμετρο στα πόδια του μετά τον σοβαρό τραυματισμό του στη Λομβαρδία εννιά μήνες νωρίτερα, δίνοντάς του μάλιστα τα γαλόνια του αρχηγού. Εκεί οι άνθρωποι της Quickstep κατάφεραν όχι μόνο να στείλουν τον μικρό στο στόμα του λύκου, αλλά και να κάψουν τελείως το άλλο δυνατό χαρτί τους, τον Ζοάο Αλμέιντα. Εκείνο όμως το φιάσκο αποτέλεσε ένα μεγάλο μάθημα για όλους: για τον Ρέμκο, που συνειδητοποίησε ότι οι γύροι των τριών εβδομάδων δεν είναι παίξε-γέλασε, για τους υπεύθυνους του σχεδιασμού, που κατάλαβαν τα πολλά – και αδικαιολόγητα – λάθη τους, αλλά και για τον ίδιο τον Λεφέβρ, που καμωνόταν ότι ο μικρός ήταν έτοιμος για το μεγάλο βήμα.
Έτσι λοιπόν, φέτος, γνωρίζοντας τις διαδρομές των τριών μεγάλων γύρων, πολύ σωστά επέλεξαν τη Vuelta για τον Έβενπουλ. Δεν έφαγαν καν το τυράκι μετά τον τραυματισμό του Αλαφιλίπ στο Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ, μένοντας σταθεροί στην απόφασή τους ότι ο νεαρός Βέλγος θα έτρεχε στην Ισπανία και δε θα πήγαινε στο Tour για να αντικαταστήσει τον παγκόσμιο πρωταθλητή. Ο Ρέμκο αγωνίστηκε στο τέλος Ιουνίου στο πρωτάθλημα Βελγίου (1ος στο χρονόμετρο) και στη συνέχεια πήγε στο Λιβίνιο της Ιταλίας – μαζί με τους συναθλητές του – για να προετοιμαστεί στο υψόμετρο υπό την επίβλεψη και τις οδηγίες του Βασίλη Αναστόπουλου. Έκανε ένα μικρό διάλειμμα δίνοντας μια πραγματική παράσταση στην κλασική του Σαν Σεμπαστιάν και αμέσως μετά συνέχισε την προετοιμασία του στην Ντένια (Αλικάντε), όπου εγκλιματίστηκε στη ζέστη της νότιας Ισπανίας, διαμένοντας όμως στο ξενοδοχείο του Αλεξάντρ Κόλομπνεφ με τα ειδικά δωμάτια “υψομέτρου”.
ΤΑ ΤΡΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΡΕΜΚΟ
Οι άνθρωποι της Quickstep πρόσεξαν και την παραμικρή λεπτομέρεια. Δεν επέλεξαν τυχαία τη Vuelta. Ο φετινός γύρος Ισπανίας, σε πλήρη αντίθεση με το Giro και το Tour, συνδύασε δυο τεράστια πλεονεκτήματα για τον Ρέμκο. Το πρώτο ήταν ότι απουσίαζαν τελείως τα ετάπ με τις μεγάλες και διαδοχικές ανηφόρες. Στο φετινό Tour για παράδειγμα, είχαμε τέσσερα ετάπ μεγάλων βουνών, όπου στη διάρκεια της διαδρομής του καθενός από αυτά, υπήρχαν τρεις μεγάλες ανηφόρες (1ης ή/και εκτός κατηγορίας): τα δυο αλπικά (11 & 12), με το Τελεγκράφ, το Γκαλιμπιέ και το Γκρανόν στο πρώτο και το Γκαλιμπιέ, το Κρουά ντε Φερ και το Αλπ ντ’Ουέζ στο δεύτερο, καθώς και τα δυο των Πυρηναίων (17 & 18), με το Ασπάν, το Βαλ Λουρόν Αζέ και το Περαγκίντ στο πρώτο και το Ομπίσκ, το Σποντέλ και το Οτακάμ στο δεύτερο.
Κάτι αντίστοιχο είχαμε και στο Giro, με πιο χαρακτηριστικά ετάπ το 16ο (Γκολέτο ντι Καντίνο, Μορτιρόλο και Σάντα Κριστίνα) και το 20ο (Σαν Πελεγκρίνο, Πορντόι και Μαρμολάντα). Αυτού του είδους τα ετάπ είναι τελείως αχαρτογράφητα νερά για τον Έβενπουλ, είναι γνωστό άλλωστε ότι οι μεγάλες και – κυρίως – διαδοχικές ανηφόρες, δεν είναι το δυνατό του χαρτί, αντίθετα, προς το παρόν τουλάχιστον, αποτελούν το πιο αδύνατο σημείο του. Το δεύτερο ήταν ότι η τρίτη εβδομάδα της Vuelta (εκεί δηλαδή που εστίαζαν όλοι στο αναπάντητο ερώτημα, αν ο Ρέμκο θα αντέξει τις 21 αγωνιστικές ημέρες), ήταν σαφέστατα η πιο εύκολη από τις τρεις του αγώνα, αλλά και μακράν η λιγότερο δύσκολη τα αρκετά τελευταία χρόνια, ειδικά λόγω της απουσίας κάποιου εκ των παραδοσιακών ισπανικών “κολοσσών”, όπως πέρυσι η Κοβαδόνγκα και το Γκαμονιτέιρου, πρόπερσι η Κοβατίγια, το 2018 τα δυο ετάπ στην Ανδόρρα ή το 2017 το Ανγκλίρου.
Ένας ακόμα παράγοντας που προστέθηκε στα υπέρ του Έβενπουλ, ήταν τα δυο χρονόμετρα. Στο ομαδικό όλοι γνώριζαν πως η Quickstep θα έφερνε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, κάτι που σήμαινε ότι με το “καλημέρα” ο Ρέμκο θα έπαιρνε προβάδισμα έναντι όλων των αντιπάλων του – εκτός του Ρόγκλιτς – όπως και αποδείχτηκε. Το ατομικό χρονόμετρο, πέραν του ότι διεξαγόταν σε επίπεδο τερέν και είχε πολλά χιλιόμετρα (αμφότερα βόλευαν τον Βέλγο), ήταν τοποθετημένο στη μέση του αγώνα, γεγονός που επίσης είχε τη σημασία του, αφού σε εκείνο το χρονικό σημείο της Vuelta, ο Ρέμκο θα βρισκόταν στο “peak” της απόδοσής του και θα μπορούσε έτσι να έχει τα περισσότερα δυνατά οφέλη έναντι των υπόλοιπων διεκδικητών, κάτι που επίσης αποδείχτηκε περίτρανα, αυτή τη φορά ούτε του Ρόγκλιτς εξαιρουμένου.
Η Quickstep φρόντισε να πλαισιώσει τον Έβενπουλ με μια αξιοπρεπέστατη – για τη Vuelta – ομάδα, με βοηθούς για τα επίπεδα ετάπ τους Καβανιά και Σερί και για τα βουνά τους Μασνάντα, Ντέβενινς, Βαν Βίλντερ και Βερβάεκε. Συν φυσικά τον “πασπαρτού” Αλαφιλίπ, ο οποίος πήρε το μήνυμα από τον Λεφέβρ, ότι θα έπρεπε να αφήσει στην άκρη τις προσωπικές του φιλοδοξίες, να μη χρησιμοποιήσει τον αγώνα ως προετοιμασία για το παγκόσμιο και να αφοσιωθεί 100% στις υπηρεσίες του αρχηγού του. Ο “Λουλού”, όπως θα δούμε και παρακάτω, ανταποκρίθηκε απόλυτα σε αυτόν τον ρόλο και βοήθησε τα μέγιστα τον Ρέμκο, πριν εγκαταλείψει στο 11ο ετάπ λόγω μιας πτώσης. Κάπως έτσι λοιπόν, παρουσιάστηκε η “αγέλη” στις 19 Αυγούστου στην Ουτρέχτη, έτοιμη να “υπερασπιστεί” τα προγνωστικά που έδιναν στον αρχηγό της τον τίτλο του δεύτερου φαβορί, πίσω μόνο από τον Ρόγκλιτς.
Η ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΡΩΤΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΕΒΕΝΠΟΥΛ
Όπως είπαμε και πιο πάνω, στο ομαδικό χρονόμετρο, η Quickstep έχασε μόλις 14″ από την Jumbo και 1″ από την Ineos, κερδίζοντας όμως χρόνο από τον Γέιτς (17″), από τους Αλμέιντα και Αγιούσο (19″), από τον Χίντλεϊ (27″), από τον Λάντα (28″), από τον Μας (29″), από τον Λόπες (32″), από τον Ο’ Κόνορ (41″) και από τον Κάρθι (1:05″). Μετά τα δυο μαζικά σπριντ στην Ολλανδία και τις ισάριθμες νίκες του Σαμ Μπένετ, στο 4ο ετάπ, το πρώτο επί ισπανικού εδάφους, ο Ρόγκλιτς πήρε τη νίκη στη Λαγουάρδια, μάζεψε 13″ μπόνους και άφησε τον Ρέμκο στα 27″ πίσω του. Εκεί φάνηκε ότι ο Σλοβένος θα ξεκινούσε μια ακόμα κυριαρχική εμφάνιση, που θα ολοκληρωνόταν με την τέταρτη σερί νίκη του στην ισπανική πρωτεύουσα. Όμως δυο μέρες αργότερα, στο 6ο ετάπ, με τον πρώτο ανηφορικό τερματισμό στο Πίκο Χάνο, ο Έβενπουλ φώναξε για πρώτη φορά “παρών” και μάλιστα με τον πιο πειστικό τρόπο.
Μετά από την εκπληκτική δουλειά του Αλαφιλίπ στο ξεκίνημα της ανηφόρας, ο Ρέμκο επέβαλλε έναν εξοντωτικό ρυθμό στα τελευταία 8,5 χλμ, αφήνοντας τους πάντες πίσω, εκτός από τον Μας, που ήταν ο μοναδικός ο οποίος άντεξε τον “καθισμένο” στη σέλα του Βέλγο, σε μια εμφάνιση που θύμισε τον Μιγκέλ Ιντουράιν ή τον Γιαν Ούλριχ. Εκεί ο Ρέμκο τερμάτισε 2ος πίσω από τον Βάιν, φόρεσε την κόκκινη φανέλα και – το σημαντικότερο – κέρδισε χρόνο από όλους τους αντιπάλους του: 46″ από τον Αγιούσο, 1:28″ από τους Ρόγκλιτς, Σίβακοφ, Γκέιγκεν Χαρτ, Χίντλεϊ, Ροντρίγκεθ, Γέιτς, Αλμέιντα και Ο’ Κόνορ, 1:41″ από τον Λόπες, 2:04″ από τον Κάρθι και 2:50″ από τον Καραπάς! Στην ανηφόρα του Πίκο Χάνο, παρατηρήσαμε και κάτι ακόμα, κατά τη γνώμη μου, αρκετά σημαντικό σε ό,τι αφορά την τακτική.
Στο γκρουπάκι του Ρόγκλιτς, υπήρχαν τρεις της Ineos (Σίβακοφ, Γκέιγκεν Χαρτ & Ροντρίγκεθ) και δυο της Bora (Χίντλεϊ & Κέλντερμαν), κανείς τους όμως δεν έδωσε ούτε μια αλλαγή στον Σλοβένο, ακριβώς επειδή θεωρούσαν εκείνον τον μεγάλο τους αντίπαλο στη μάχη της γενικής και ήθελαν να τον “σκάσουν”. Κάτι που θύμισε αρκετά τη συμπεριφορά των δυο αυτών ομάδων στο 5ο ετάπ του φετινού Tour, στα παβέ, όταν η τετράδα της Ineos (Τόμας, Ά. Γέιτς, Πίντκοκ & Μαρτίνες) και η τετράδα της Bora (Σάχμαν, Πόλιτ, Βλάσοφ & Κόνραντ), δεν είχαν δώσει επίσης καμία αλλαγή στους Λαπόρτ και Βαν Άερτ, που καταδίωκαν τον Πογκάτσαρ για να “σώσουν” τον Βίνγκεγκορντ. Τουλάχιστον στη Vuelta, “Βρετανοί” και “Γερμανοί” σίγουρα μετάνιωσαν αργότερα για τη συγκεκριμένη επιλογή τους.
Το σίγουρο είναι ότι στην κορυφή του Πίκο Χάνο, ο Έβενπουλ “έχτισε” τις πρώτες γερές βάσεις για την κατάκτηση της κόκκινης φανέλας. Με τον Μας στο μισό λεπτό, τον Ρόγκλιτς πλέον 3ο στο ένα και όλους τους υπόλοιπους με ακόμα μεγαλύτερες διαφορές, ο Ρέμκο είχε πετύχει τον διπλό του στόχο: να εξαφανίσει το μειονέκτημά του απέναντι στον Σλοβένο – γιατί μπορείτε να είστε σίγουροι ότι αυτόν υπολόγιζε ως τον βασικό του αντίπαλο στη γενική – και να το μετατρέψει σε πλεονέκτημα. Δυο μέρες αργότερα είχαμε τον δεύτερο ανηφορικό τερματισμό στην πολύ δύσκολη Φανκουάγια (9 χλμ στο 10%). Εκεί είδαμε μια κυριαρχική Quickstep, η οποία ανέβασε για αρκετά χιλιόμετρα τον Ρέμκο, που όταν πλέον έμεινε μόνος του, επανέλαβε τον ίδιο ρυθμό του Πίκο Χάνο: καθισμένος στη σέλα του και όποιος αντέξει. Μόνο οι Μας και Ρόγκλιτς τα κατάφεραν. Όλοι οι υπόλοιποι έχασαν από λίγο έως πολύ χρόνο, με την πρώτη τριάδα (τον Βέλγο, τον Ισπανό και τον Σλοβένο) να αρχίζει να ξεχωρίζει στην κορυφή της γενικής.
Την επόμενη ημέρα, στο 9ο ετάπ και τον τρίτο ανηφορικό τερματισμό της διοργάνωσης στο Πραέρες (4 χλμ στο 13%), ο Έβενπουλ ολοκλήρωσε το τρίπτυχο της επιτυχίας του στην θριαμβευτική για τον ίδιο πρώτη εβδομάδα. Η Quickstep και πάλι πρώτη στις επάλξεις, τον έφερε χωρίς προβλήματα στο ξεκίνημα της ανάβασης, εκεί όπου επιτέθηκε πρώτος ο Αγιούσο, για να τον ακολουθήσουν μόνο οι Μας, Ρόγκλιτς και φυσικά ο Ρέμκο. Ο Βέλγος αύξησε σταδιακά τον ρυθμό του, “καταπίνοντας” με απίστευτη δύναμη τις κολασμένες κλίσεις της ανηφόρας και αφήνοντας πίσω όλους τους αντιπάλους του. Τα κέρδη του στον τερματισμό ήταν και πάλι πολύ σημαντικά: 34″ από τον Αγιούσο, 44″ από τον Μας, 46″ από τον Ροντρίγκεθ και 52″ από τον Ρόγκλιτς. Ο αρχηγός της “αγέλης” είχε πλέον στη γενική τον Μας στο 1:12″, τον Ρόγκλιτς στο 1:53″ και όλους τους υπόλοιπους πάνω από τα δυόμισι λεπτά.
ΒΕΛΓΙΚΟ “ΜΑΣΤΙΓΙΟ” ΣΤΟ ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ
Ο Ρέμκο Έβενπουλ είχε πραγματοποιήσει ένα εκπληκτικό ξεκίνημα στη Vuelta, χωρίς καν να έχει χρησιμοποιήσει ακόμα το “υπερόπλο” του, δηλαδή το ατομικό χρονόμετρο των 31 χιλιομέτρων από το Έλτσε στο Αλικάντε. Ήταν ακριβώς το ετάπ που ακολουθούσε (10ο), αμέσως μετά τη δεύτερη ημέρα ξεκούρασης. Ο Ρεμί Καβανιά της Quickstep έμεινε για πολλή ώρα στην hot seat έχοντας τον καλύτερο χρόνο και σηκώθηκε από εκεί μόνο στο τέλος, όταν ο Ρόγκλιτς βελτίωσε τον χρόνο του κατά 12″. Πριν όμως ο Σλοβένος προλάβει να κατευθυνθεί στη θέση του πρωτοπόρου, ο Έβενπουλ πέρασε τη γραμμή του τερματισμού σαν σεληνιασμένος, σπάζοντας τα χρονόμετρα, παίρνοντας τη νίκη στο ετάπ και ανοίγοντας ακόμα περισσότερο την ψαλίδα σε σχέση με τους αντιπάλους του στη γενική: ο Ρόγκλιτς στα 2:41″, ο Μας στα 3:03″ και από εκεί και κάτω το χάος.
Το πρώτο μισό του αγώνα είχε ολοκληρωθεί και ο Ρέμκο βρισκόταν καβάλα στ’ άλογο. Κυριαρχικός, ψύχραιμος, ανεπηρέαστος, εντυπωσιακός, ο νεαρός Βέλγος είχε πλέον χτίσει το μισό οικοδόμημα, έχοντας τα πάντα υπέρ του. Κάτι πολύ σημαντικό ήταν η διπλή απώλεια της Jumbo, η εγκατάλειψη του Αφίνι και – κυρίως – του Κους. Η Quickstep είχε ήδη χάσει τον Σερί λόγω κόβιντ και την επόμενη μέρα, στη διάρκεια του 11ου ετάπ, θα έχανε και τον Αλαφιλίπ λόγω πτώσης. Όμως το πολύ θετικό για τον Έβενπουλ ήταν ότι το τοπίο είχε ξεκαθαρίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μετά το χρονόμετρο, οι μόνοι που βρίσκονταν σχετικά κοντά του στη γενική, ήταν ο Ρόγκλιτς και ο Μας. Όλοι οι υπόλοιποι απείχαν πάνω από πέντε λεπτά από την κορυφή, με διαφορές που για αρκετούς ήταν πλέον απαγορευτικές για οποιαδήποτε σκέψη διεκδίκησης της κόκκινης φανέλας (Αλμέιντα, Λόπες, Σίβακοφ, Γκέιγκεν Χαρτ, Ο’ Κόνορ, Χίντλεϊ, Κάρθι, Καραπάς).
ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΤΟΥ ΡΟΓΚΛΙΤΣ ΣΤΗΝ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑ
Στο δεύτερο μισό της Vuelta, όλοι περίμεναν να δουν την αντίδραση του Ρόγκλιτς, αφού ο Σλοβένος ήταν ο μοναδικός που θα μπορούσε να σταματήσει την ξέφρενη πορεία του Βέλγου. Υπήρχαν δυο ερωτήματα που έπρεπε να απαντηθούν. Το πρώτο, αν ο αρχηγός της Jumbo, που είχε έρθει στην Ισπανία με ελλιπή προετοιμασία, θα άρχιζε να βρίσκει τον γνωστό, καλό του εαυτό και το δεύτερο – με δυο σκέλη – αν ο Έβενπουλ θα άντεχε την τρίτη εβδομάδα και αν θα μπορούσε να διατηρήσει την αρχική του δυναμική ή θα ακολουθούσε πτωτική πορεία. Στο 12ο ετάπ, με τον τέταρτο ανηφορικό τερματισμό της διοργάνωσης στο Πένιας Μπλάνκας, ξεκίνησε το προσωπικό ρεσιτάλ του Καραπάς (που ολοκληρώθηκε με τρεις νίκες και την πουά φανέλα). Ρέμκο, Ρόγκλιτς και Μας πέρασαν μαζί τη γραμμή του τερματισμού, όμως όλοι περίμεναν το σαββατοκύριακο της δεύτερης εβδομάδας, το πιο κρίσιμο διήμερο της φετινής Vuelta στην Ανδαλουσία, με τους τερματισμούς στην Παντέρα και τη Σιέρα Νεβάδα.
Στο 14ο ετάπ, με την ανάβαση στην Παντέρα (8,5 χλμ στο 7.8%), η Quickstep οδήγησε το πελοτόν μέχρι την προτελευταία ανηφόρα, όμως εκεί, στο Πουέρτο δε λος Βιγιάρες, πήρε τη σκυτάλη η Jumbo, επιβάλλοντας έναν εξοντωτικό ρυθμό, τον οποίο ολοκλήρωσε ο Κρις Χάρπερ στο πρώτο μισό της Παντέρα. Από εκεί και μετά, στα τέσσερα τελευταία χιλιόμετρα, έκανε την επίθεσή του ο Ρόγκλιτς, με τον Έβενπουλ να μην μπορεί να ακολουθήσει. Ο Σλοβένος άρχισε να χτίζει διαφορά, ενώ και τα υπόλοιπα φαβορί άφησαν πίσω τους τον Βέλγο, που για πρώτη φορά έδειχνε σημάδια αδυναμίας. Ο Καραπάς κέρδισε το ετάπ και αμέσως μετά έφτασαν στην κορυφή οι Λόπες και Ρόγκλιτς, με τον Ρέμκο να χάνει 52″ από τον βασικό του αντίπαλο στη μάχη της κόκκινης φανέλας, αλλά να περιορίζει αρκετά τις απώλειές του, δείχνοντας εξαιρετική διαχείριση ακόμα και στις στιγμές της μίνι κρίσης του.
Με τη διαφορά ανάμεσα στον Έβενπουλ και τον Ρόγκλιτς να έχει πέσει πλέον στο 1:49″, αλλά και την ομάδα της Quickstep να δείχνει ευάλωτη στα βουνά, όλοι έβλεπαν τη Vuelta να “ζωντανεύει” και πάλι. Το βασικό συμπέρασμα ήταν ότι ο Σλοβένος άρχιζε να νιώθει καλύτερα, το ερώτημα ήταν αν θα μπορούσε να προβληματίσει ακόμα περισσότερο τον Ρέμκο στο βασιλικό ετάπ που ακολουθούσε, αλλά και στη διάρκεια της τρίτης εβδομάδας. Η Σιέρα Νεβάδα με τα 22 χλμ στο 7% φάνταζε απειλητική και η Jumbo θέλησε να παίξει από πολύ νωρίς το χαρτί της, εξαπολύοντας μια τρομακτική ομαδική επίθεση στους πρόποδες του βουνού, εκεί όπου βρίσκονταν οι πιο δύσκολες κλίσεις. Οι “Ολλανδοί” κατάφεραν να σκορπίσουν την Quickstep, ρισκάροντας τα πάντα σε μια ζαριά, όμως ο Ρόγκλιτς δε βρέθηκε στην ιδανική μέρα για να το εκμεταλλευτεί.
Στα μισά της ανηφόρας ο Λόπες επιτέθηκε στο γκρουπ των φαβορί και λίγο αργότερα τον ακολούθησε ο Μας, όχι όμως και ο Σλοβένος που κρατιόταν με δυσκολία στη ρόδα του Ο’ Κόνορ, ενώ ο Έβενπουλ “τραβούσε” και τους δυο στην ανηφόρα, σε ένα λάθος τακτικής το οποίο δε φρόντισαν να αποτρέψουν οι DS της βέλγικης ομάδας. Στα δυο χλμ πριν την κορυφή, ο Ρόγκλιτς έφυγε κερδίζοντας 15″ από τον Ρέμκο στον τερματισμό, με τη γενική να συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο: στο 1:34″ ο Σλοβένος, στα 2:01″ ο Μας. Όμως ο Βέλγος είχε ξεπεράσει με επιτυχία το πιο δύσκολο τεστ της Vuelta και ατένιζε με αισιοδοξία τη συνέχεια. Από την άλλη, κανείς δεν μπορούσε να παραβλέψει το γεγονός ότι ο Ρόγκλιτς είχε μειώσει τη διαφορά σε δυο συνεχόμενα ετάπ, με τη μάχη να παρουσιάζεται “εξασφαλισμένη” μέχρι τη Μαδρίτη.
ΤΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ 8″ ΣΤΟ ΤΟΜΑΡΕΣ
Παρατηρώντας τα ετάπ της τρίτης εβδομάδας, ένας ουδέτερος παρατηρητής θα κατέληγε στο εξής παράδοξο. Όλες οι ανηφόρες ταίριαζαν στα χαρακτηριστικά του Έβενπουλ, την ίδια στιγμή που όλοι οι τερματισμοί ταίριαζαν στον Ρόγκλιτς. Υπήρχε μια τριάδα (17, 18 & 20), στην οποία αναμενόταν να δοθεί η τελική μάχη ανάμεσα στους δυο πρωτοπόρους. Όμως το πείσμα, η φιλοδοξία και η αναμφισβήτητη αξία του Σλοβένου, βρήκαν τερέν ήδη από το 16ο ετάπ (το πρώτο μετά την τελευταία ημέρα ξεκούρασης), σε ένα μικρό ανηφοράκι τρία χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό. Εκεί, στη μοναδική ράμπα που έφτανε στο 8%, ενώ απέμεναν 2,6 χλμ, ο Ρόγκλιτς εξαπέλυσε την επίθεσή του, παίρνοντας μαζί του τους Πέντερσεν, Άκερμαν, Ντ. Φαν Πόπελ και Ράιτ, ενώ από πίσω δημιουργήθηκε αμέσως “τρύπα” στο πελοτόν. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ο Έβενπουλ σταμάτησε στην άκρη του δρόμου (στα 2,8 χλμ πριν τον τερματισμό, άρα με τον κανονισμό των τριών τελευταίων χιλιομέτρων σε κανονική ισχύ), έχοντας σκασμένο ελαστικό.
Μπροστά, αφού είχε κάνει όλη τη δουλειά και είχε δημιουργήσει τη διαφορά από το πελοτόν, ο Ρόγκλιτς έφυγε από την κεφαλή του γκρουπ με σκοπό να μπει πέμπτος, να ακολουθήσει το σπριντ και να πάρει τον χρόνο του νικητή. Όμως εκεί ακριβώς ήταν που το δράμα χτύπησε την πόρτα του Σλοβένου, αλλά και της Vuelta. Σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου, ο Ράιτ έκανε μια επικίνδυνη μανούβρα και το τιμόνι του – άθελά του προφανώς – χτύπησε το τιμόνι του Ρόγκλιτς, με αποτέλεσμα μια τρομακτική πτώση του νούμερο δυο της γενικής. Ο άτυχος Σλοβένος σηκώθηκε, ανέβηκε στο ποδήλατο, τερμάτισε, πήρε τον χρόνο του νικητή Πέντερσεν και κάθισε στο οδόστρωμα, εμφανώς σοκαρισμένος, χαμένος και απογοητευμένος με την εξέλιξη, γνωρίζοντας ότι κατά πάσα πιθανότητα η συμμετοχή του στον αγώνα είχε τελειώσει τόσο άδοξα, κάτι που δυστυχώς επιβεβαιώθηκε το πρωί της επόμενης μέρας από την ομάδα του.
Πίσω, ο Ρέμκο άλλαξε ποδήλατο και τερμάτισε παίρνοντας και αυτός τον χρόνο του (δεύτερου) γκρουπ στο οποίο βρισκόταν όταν προέκυψε το μηχανικό πρόβλημα. Οι θεωρίες συνωμοσίας δεν άργησαν να κατακλύσουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πρώτα για το αν ο Ρέμκο βρισκόταν μέσα στα τελευταία 3 χιλιόμετρα όταν σταμάτησε (σε αυτό βοήθησε και η μεγάλη καθυστέρηση των διοργανωτών να δώσουν την καινούργια γενική) και μετά για το αν πράγματι είχε πάθει ελαστικό (οι φωτογραφίες και τα βίντεο που κυκλοφόρησαν δεν έδιναν 100% ξεκάθαρη εικόνα, είναι η αλήθεια). Προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο Έβενπουλ πρέπει να είχε αντιληφθεί νωρίτερα ότι το πίσω ελαστικό του έχανε αέρα και περίμενε να μπει στην ασφαλή ζώνη για να κάνει την αλλαγή. Κατηγορήθηκε και για αυτό, αλλά εδώ πλέον μιλάμε για υπερβολές, αφού το ίδιο ακριβώς που έκανε ο Βέλγος (και το οποίο ήταν πέρα για πέρα νόμιμο), θα είχε κάνει και οποιοσδήποτε άλλος ποδηλάτης.
Αν κάτι με ενόχλησε εκείνη την ημέρα στον Ρέμκο, ήταν πρώτον, ότι όταν άλλαξε το ποδήλατο, τερμάτισε σαν σε περίπατο (τη στιγμή που οι αθλητές του δεύτερου γκρουπ πήγαιναν σαν τρελοί για να περιορίσουν τις απώλειες από τον Ρόγκλιτς) και δεύτερον, ότι είπε στους δημοσιογράφους πως δεν ήξερε αν ίσχυε ο κανονισμός των τριών χιλιομέτρων. Σε ό,τι αφορά το πρώτο, δεν ισχυρίζομαι ότι θα έπρεπε να σπριντάρει, αλλά σίγουρα θα μπορούσε να τερματίσει με ένα διαφορετικό τέμπο ώστε να μην προκαλέσει. Στο δε δεύτερο, αρνούμαι να δεχτώ ότι αγνοούσε τον κανονισμό, είμαι σίγουρος πως οι DS στην πρωινή συνάντηση είχαν ενημερώσει όλη την ομάδα. Απλά θέλησε να προσθέσει λίγο “δράμα” στο όλο συμβάν, κάτι που πάντως θα πρέπει να διορθώσει στο μέλλον, μαζί με κάποιες άλλες λεπτομέρειες στη συμπεριφορά του (θυμηθείτε για παράδειγμα το “κράξιμο” στο αυτοκίνητο της διοργάνωσης, μετά την πτώση του, όταν κατηγόρησε τον οδηγό της μηχανής, ανασκευάζοντας την επόμενη μέρα).
Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΗΣ VUELTA & Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΡΕΜΚΟ
Όταν οι διοργανωτές έδωσαν τα τελικά αποτελέσματα, είδαμε ότι ο Ρόγκλιτς είχε κερδίσει άλλα 8″ από τον Έβενπουλ (στο 1:26″ στη γενική), έχοντας ροκανίσει τη μισή διαφορά που τους χώριζε μέσα σε τρία συνεχόμενα ετάπ. Ήταν προφανές ότι θα παρακολουθούσαμε μια επική μάχη στο επόμενο τετραήμερο, αλλά ο Σλοβένος πλήρωσε τελικά πολύ ακριβά το μικρό του κέρδος στον τερματισμό. Το ίδιο ακριβά πλήρωσε και η Vuelta εκείνα τα 8″, αφού μετά την εγκατάλειψη του Ρόγκλιτς, χάθηκε κάθε ενδιαφέρον για τη μάχη της κόκκινης φανέλας, ο Ρέμκο δεν μπορούσε να κινδυνεύσει από κανέναν άλλο αντίπαλο, όσο και αν ο δεύτερος πλέον Μας, υποσχόταν ότι θα τα έδινε όλα για την ανατροπή. Η απόδειξη ήρθε το επόμενο τετραήμερο, με τον Βέλγο και τον Ισπανό να τερματίζουν συνεχώς μαζί. Το κερασάκι στην τούρτα για τον Έβενπουλ, ήρθε στο 18ο ετάπ, στην κορυφή του Πιορνάλ, εκεί όπου ο ίδιος και ο Μας έπιασαν στα τελευταία μέτρα τον Χέσινκ, με τον αρχηγό της Quickstep να προσπερνάει στο τελικό σπριντ τον Ισπανό και να προσθέτει μια ακόμα νίκη στον προσωπικό του λογαριασμό.
Ξεπερνώντας χωρίς το παραμικρό πρόβλημα και το 20ο ετάπ στη Σιέρα της Μαδρίτης, ο Ρέμκο ολοκλήρωσε με απόλυτη επιτυχία την 77η Vuelta, κατέκτησε τον πρώτο του μεγάλο γύρο, ανέβηκε θριαμβευτής στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στην Καστεγιάνα και γνώρισε – δίκαια – την αποθέωση από τους φιλάθλους, τους διοργανωτές, τους συναδέλφους του και όλους ανεξαιρέτως τους ειδικούς του αθλήματος. Όπως γράψαμε και στην αρχή, η Quickstep πήγε στην Ολλανδία έχοντας ένα συγκεκριμένο σενάριο στο μυαλό της, ένα σενάριο που το είχε προετοιμάσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και που λειτούργησε αγγίζοντας σχεδόν την τελειότητα. Ο Ρέμκο αποδείχτηκε πανάξιος νικητής, έδειξε στα 22 του χρόνια ψυχραιμία, νηφαλιότητα, καθαρό μυαλό, αγωνιστικές αρετές και τακτική ωριμότητα, χαρακτηριστικά σπάνια για την ηλικία του. Όμως, πέρα από όλα αυτά, είχε μαζί του σε πολύ μεγάλο – ίσως και καθοριστικό – βαθμό και την εύνοια της τύχης, στοιχείο πάντα απαραίτητο για όλους τους πρωταθλητές.
Η ΤΥΧΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΒΕΝΠΟΥΛ
Τι εννοούμε όμως ακριβώς όταν λέμε ότι ο Έβενπουλ είχε μαζί του τη θεά τύχη; Καταρχάς, φυσικά, το ότι δεν είχε κανένα σοβαρό απρόοπτο σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Η πτώση του στο 12ο ετάπ ήταν ένα “πταίσμα”, ενώ το σκασμένο ελαστικό στο 16ο, σώθηκε όπως είπαμε, λόγω του κανονισμού των τελευταίων τριών χιλιομέτρων. Συνεχίζουμε με την απουσία του Πογκάτσαρ, που είχε δηλώσει πως θα έτρεχε στη Vuelta, για να αλλάξει τελικά την απόφασή του μετά την ήττα του στο Tour. Εκεί ο Βέλγος απέφυγε ένα ακόμα φαβορί που θα βρισκόταν πάνω από αυτόν στη σχετική θεωρητική λίστα. Πάμε σε ένα άλλο, πολύ σημαντικό στοιχείο: κανείς από τους αθλητές που πήραν μέρος στο φετινό Giro, δε βρέθηκε σε καλή κατάσταση στη Vuelta. Τόσο το τελικό βάθρο (Χίντλεϊ, Καραπάς, Λάντα), όσο και οι Λόπες, Κάρθι και Αλμέιντα, κινήθηκαν σε μέτρια επίπεδα και σε καμία στιγμή δεν έδειξαν ικανοί να απειλήσουν ούτε την κόκκινη φανέλα, ούτε καν το βάθρο.
Δεν είδαμε δηλαδή να επαναλαμβάνεται ένα όχι και τόσο ασυνήθιστο μοτίβο τα τελευταία χρόνια, που λέει ότι ποδηλάτες που πρωταγωνιστούν στο Giro, διακρίνονται και στη Vuelta: Τρία πρόσφατα παραδείγματα είναι αυτά του Φάμπιο Άρου το 2015 (2ος στην Ιταλία, 1ος στην Ισπανία), του Σάιμον Γέιτς το 2018 (πρωτοπόρος στο Giro μέχρι το 18ο ετάπ, 1ος στην Ισπανία) και του Πρίμος Ρόγκλιτς το 2019 (3ος στην Ιταλία, 1ος στην Ισπανία). Ο μοναδικός που πήγαινε καλύτερα από όλους τους υπόλοιπους “Ιταλούς”, ο Σάιμον Γέιτς, υποχρεώθηκε σε εγκατάλειψη στο 11ο ετάπ λόγω κόβιντ και ενώ ήταν 5ος στη γενική. Προσοχή όμως, για να είμαστε ξεκάθαροι. Σε καμία περίπτωση δε λέω ότι αν ήταν παρών ο Πογκάτσαρ ή αν οι “Ιταλοί” – ή έστω κάποιοι από αυτούς – είχαν παρουσιαστεί σε καλύτερη κατάσταση στη Vuelta, αυτό θα σήμαινε πως ο Έβενπουλ δε θα κέρδιζε τον αγώνα. Σίγουρα η διεκδίκηση της κόκκινης φανέλας θα ήταν πιο ανταγωνιστική, αλλά μέχρι εκεί. Σε τελική ανάλυση, αυτά που είδαμε επί τρεις εβδομάδες από τον Βέλγο, ήταν τόσο πραγματικά και τόσο εντυπωσιακά, που κανένα υποθετικό σενάριο δεν μπορεί να αφαιρέσει το παραμικρό από την αίγλη της νίκης του.
Σε αυτές τις τελευταίες παραγράφους, απλά αναφέρω μερικούς παράγοντες που είτε στη θεωρία (Πογκάτσαρ), είτε στην πράξη (“Ιταλοί”), έπαιξαν τον ρόλο τους, βοηθώντας τον Ρέμκο να εστιάσει στον μοναδικό πραγματικό κίνδυνο, που δεν ήταν άλλος από τον Ρόγκλιτς. Το γεγονός ότι ο Σλοβένος δεν παρουσιάστηκε 100% έτοιμος στην Ολλανδία, αυτό ναι μεν υπήρξε ένα ακόμα πλεονέκτημα για τον Ρέμκο (το οποίο φρόντισε να εκμεταλλευτεί με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο), όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε δυο βασικά πράγματα, όσο απλοϊκά και αν ακούγονται: πρώτον, ο Βέλγος δεν είχε καμία ευθύνη για τον τραυματισμό του Ρόγκλιτς στο Tour και δεύτερον, δεν ήταν ο Βέλγος εκείνος που αποφάσισε να εμφανιστεί ο Σλοβένος στην εκκίνηση της Vuelta. Οι αγώνες κρίνονται αποκλειστικά και μόνο στον δρόμο, αποκλειστικά και μόνο ανάμεσα στους συμμετέχοντες, εκεί όπου ο κάθε ποδηλάτης παίρνει την ευθύνη για την κατάστασή του και τις δυνατότητές του. Και εκεί, στον δρόμο, ο Ρέμκο απέδειξε ότι ήταν ο σαφέστατα ανώτερος ανάμεσα στους 183, ο κορυφαίος αθλητής του Γύρου Ισπανίας πέραν πάσης αμφισβήτησης και αμφιβολίας.
ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ Ο ΡΕΜΚΟ ΑΘΛΗΤΗΣ ΜΕΓΑΛΩΝ ΓΥΡΩΝ;
Πάμε τώρα στο μεγάλο ερώτημα που ζητάει απάντηση και είναι αυτό ακριβώς που είχε τεθεί πριν ξεκινήσει η φετινή Vuelta, αν δηλαδή ο Έβενπουλ μπορεί να λογίζεται ως ένας αθλητής μεγάλων γύρων. Το πρώτο λογικό συμπέρασμα είναι ότι ναι, ο νεαρός Βέλγος απέδειξε με τη νίκη του στην Ισπανία πως μπορεί να σταθεί επάξια ανάμεσα στην αφρόκρεμα των διεκδικητών των αγώνων διάρκειας τριών εβδομάδων. Το δεύτερο, πιο προσεκτικό συμπέρασμα, συμφωνεί με το πρώτο, αλλά ζητάει μια λίγο μεγαλύτερη ανάλυση. Υπάρχουν εδώ δυο διαφορετικά γκρουπ στα οποία καλούμαστε να εντάξουμε τον Ρέμκο, το Α και το Β. Το Β – που είναι και το μεγαλύτερο – αποτελείται από εκείνους τους ποδηλάτες που πριν από κάθε μεγάλο γύρο αποτελούν τους θεωρητικούς διεκδικητές της ροζ, της κίτρινης ή της κόκκινης φανέλας. Το Α – σαφώς μικρότερο – είναι εκείνο στο οποίο ανήκουν οι αθλητές που πρακτικά έχουν τον πρώτο λόγο στην κατάκτηση της κορυφής.
Τι εννοώ με αυτό; Ας πούμε ότι στο γκρουπ Β ανήκουν οι Πογκάτσαρ, Βίνγκεγκορντ, Ρόγκλιτς, Τόμας, Καραπάς, Μπερνάλ, Σ. Γέιτς, Μας, Λάντα, Χίντλεϊ κλπ. Σε αυτό το γκρουπ ανήκει πλέον – χωρίς αμφιβολία – και ο Έβενπουλ. Στο γκρουπ Α όμως, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τα κουκιά είναι μετρημένα: Πογκάτσαρ, Βίνγκεγκορντ, Ρόγκλιτς και υπό προϋποθέσεις ο Μπερνάλ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι τρεις εξ αυτών έχουν κατακτήσεις τους τέσσερις τελευταίους Γύρους Γαλλίας, ενώ ο τέταρτος έχει πάρει τρεις σερί Γύρους Ισπανίας. Σε κάθε παρουσίαση ενός μεγάλου γύρου, οι διεκδικητές χωρίζονται πάντα σε φαβορί πρώτης και δεύτερης γραμμής. Για να παρουσιαστείς ως φαβορί δεύτερης γραμμής (ή ως αουτσάιντερ αν το προτιμάτε), αρκεί να ανήκεις στο γκρουπ Β, να έχεις δηλαδή σε γενικές γραμμές σταθερά πλασαρίσματα ψηλά στην πρώτη δεκάδα (όπως οι περιπτώσεις των Λάντα και Μας) ή να έχεις κερδίσει κάποιο μεγάλο γύρο, συνδυάζοντάς τον επίσης με υψηλές θέσεις (ή βάθρα) σε άλλους μεγάλους γύρους (όπως είναι οι περιπτώσεις των Τόμας, Καραπάς και Σ. Γέιτς).
Για να βρεθείς όμως στα φαβορί πρώτης γραμμής, δηλαδή στο γκρουπ Α, εκεί τα πράγματα ζορίζουν. Θα πρέπει να έχεις πείσει, πέραν πάσης αμφιβολίας, για το ταλέντο σου, την αξία σου, την ανταγωνιστικότητά σου στο υψηλότατο επίπεδο, τις επιδόσεις σου σε όλα τα τερέν, συνοδεύοντας όλα αυτά με “χειροπιαστά” αποτελέσματα, αλλά και σταθερότητα σε βάθος χρόνου. Εδώ το βασικό σημείο αναφοράς είναι ο Γύρος Γαλλίας, από εκεί και μετά ακολουθούν οι υπόλοιποι μεγάλοι Γύροι, αλλά και οι σημαντικότεροι εβδομαδιαίοι γύροι στο καλεντάρι της UCI (κατά πρώτο λόγο το Παρίσι-Νίκαια, το Dauphiné και το Tirreno-Adriatico και κατά δεύτερο, η Καταλονία, η Χώρα των Βάσκων, η Ρομανδία και η Ελβετία).
Στα φαβορί πρώτης γραμμής, τη δεδομένη χρονική στιγμή, σε οποιονδήποτε από τους τρεις μεγάλους γύρους, χωράνε μόνο τρία ονόματα, αυτά των Πογκάτσαρ, Βίνγκεγκορντ και Ρόγκλιτς, ενώ αν επανέλθει στην κατάσταση που ήταν πριν τον τραυματισμό του (και μόνο τότε), μπορεί να προστεθεί και ένα τέταρτο, αυτό του Μπερνάλ. Σε ό,τι αφορά τον Έβενπουλ, η άποψή μου είναι ότι προς το παρόν δε βρίσκεται σε αυτό το επίλεκτο γκρουπ, “χτυπάει μεν την πόρτα”, αλλά είναι μάλλον νωρίς για να τον ορίσουμε ως φαβορί πρώτης γραμμής είτε στο Giro και τη Vuelta, είτε, πολύ περισσότερο, στο Tour. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, μιλάω για υποθετικές εκκινήσεις, στις οποίες θα βρίσκονταν οι τρεις του γκρουπ Α και απέναντί τους ο Ρέμκο. Σε ένα τέτοιο σενάριο λοιπόν, προς το παρόν τουλάχιστον και θεωρώντας ότι ο καθένας από αυτούς θα ξεκινούσε τον εκάστοτε μεγάλο γύρο χωρίς προβλήματα, ο Έβενπουλ θα ήταν ένα σκαλί πιο κάτω.
Ο ΡΕΜΚΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΠΑΝΙΣΧΥΡΟ ΓΚΡΟΥΠ “Α”
Το ίδιο ακριβώς θα συνέβαινε, ακόμα και αν ο Ρέμκο είχε να αντιμετωπίσει μόνο έναν από αυτούς, σε οποιονδήποτε μεγάλο γύρο. Ο Πογκάτσαρ, ο Βίνγκεγκορντ ή ο Ρόγκλιτς, θα ήταν – προς το παρόν – τα θεωρητικό φαβορί και ο Έβενπουλ θα ήταν το αουτσάιντερ. Προσοχή όμως, όλο αυτό το σκεπτικό περιορίζεται – αυθαίρετα, είναι αλήθεια, αλλά αυτός είναι ο συλλογισμός μου – στα αυστηρά του τουλάχιστον πλαίσια, μόνο για την επόμενη σεζόν, δηλαδή για τους τρεις μεγάλους γύρους του 2023. Και αυτό επειδή ο Ρέμκο είναι μόλις 22 ετών, έχει δηλαδή μπροστά του όλο τον χρόνο για να βελτιωθεί εκεί όπου προς το παρόν υστερεί της τριάδας (ίσως, όπως είπαμε και τετράδας), αλλά και να δει την Quickstep να ισχυροποιείται τόσο, ώστε αν όχι να καλύψει, τουλάχιστον να μειώσει την τεράστια απόσταση που τη χωρίζει από ομάδες όπως η UAE, η Ineos και κυρίως η Jumbo.
Ο νεαρός Βέλγος είναι εκπληκτικός στο χρονόμετρο, θα μπορούσαμε να πούμε ισάξιος σε γενικές γραμμές της τριάδας Πογκάτσαρ, Βίνγκεγκορντ και Ρόγκλιτς και σαφέστατα ανώτερος του Μπερνάλ. Τα δυο βασικά του μειονεκτήματα είναι οι μεγάλες – και διαδοχικές – ανηφόρες (κάτι που δεν αντιμετώπισε στη φετινή Vuelta) και βέβαια, όπως είπαμε και πιο πάνω, η ομάδα του. Αυτά τα δυο συνδυάζονται σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Δώσαμε στην αρχή του κειμένου παραδείγματα για τα δύσκολα ετάπ που συναντάμε συνήθως στο Giro και στο Tour, εκεί όπου οι μεγάλες και δύσκολες ανηφόρες διαδέχονται η μια την άλλη, λέγοντας ότι αυτό είναι το πιο αδύνατο σημείο του Ρέμκο. Και εκεί είναι που μπαίνει και ο παράγοντας ομάδα. Ο ίδιος πριν λίγες μέρες, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους ποια είναι τα σχέδιά του για του χρόνου, Giro ή Tour, είπε ότι περισσότερες πιθανότητες για το 2023 συγκεντρώνει η Ιταλία (και μου φαίνεται η πιο σωστή επιλογή ανάμεσα στις δυο).
Η QUICKSTEP ΣΤΗΝ ΕΞΙΣΩΣΗ ΤΟΥ ΕΒΕΝΠΟΥΛ
Προς το παρόν δε γνωρίζουμε πώς θα παρουσιαστεί η Quickstep του χρόνου, αν και κατά πόσο θα ενισχυθεί. Επειδή όμως οι απαιτήσεις από εδώ και πέρα θα είναι πολύ μεγαλύτερες και λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι ανεξάρτητα από ό,τι μπορεί να γράφω εγώ εδώ, κάθε φορά που ο Ρέμκο θα βρίσκεται πλέον στην εκκίνηση ενός μεγάλου γύρου, θα υπολογίζεται ως βασικός διεκδικητής, ο Λεφέβρ θα πρέπει να τον πλαισιώσει με πολύ δυνατούς και έμπειρους ποδηλάτες, ειδικά ανηφορίστες. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, απαιτεί υπομονή, σωστές όσο και στοχευμένες κινήσεις και βέβαια μπάτζετ. Βλέπουμε για παράδειγμα την UAE να παίρνει τα δυο τελευταία χρόνια αρκετούς σημαντικούς βοηθούς για τον Πογκάτσαρ, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πορτοφόλι των Εμιράτων είναι γεμάτο (40+ εκ. ευρώ για το 2022), σε αντίθεση με εκείνο των Βέλγων (20 εκ. ευρώ για το 2022), που θα πρέπει να αναδιοργανώσουν σε σημαντικό βαθμό την ομάδα τους, αν δε θέλουν να δουν τον Ρέμκο να μένει αβοήθητος στους μεγάλους γύρους.
Ειδικά όταν θα φτάσει η στιγμή για τη συμμετοχή στο Tour, εκεί ο Έβενπουλ δε θα έχει απέναντί του τις “δεύτερες” συνθέσεις των Jumbo, UAE και Ineos, αλλά τις πιο δυνατές οκτάδες που θα μπορούν να κατεβάσουν αυτές οι ομάδες. Σκεφτείτε ότι αυτή τη στιγμή, οι καθαρόαιμοι ανηφορίστες της Quickstep είναι οι Μασνάντα, Ντέβενινς, Νοξ, Βανσέβεναντ, Βαν Βίλντερ και Βερβάεκε. Αν εξαιρέσουμε τον Ντέβενινς, κανείς από τους υπόλοιπους δεν έχει τρέξει το Tour! Και βέβαια, πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε τον Αλαφιλίπ (υπερπολύτιμο για τον Ρέμκο στο πρώτο δεκαήμερο, μέχρι που εγκατέλειψε), ειδικά στον γύρο Γαλλίας, να “καταπίνει” τον εγωισμό του και να τίθεται και πάλι στις υπηρεσίες του αρχηγού του ως βοηθός πολυτελείας. Πέρα λοιπόν από την “υποχρεωτική” βελτίωσή του σε ατελείωτες, διαδοχικές, πολύ σκληρές ανηφόρες, οι οποίες μάλιστα πολύ συχνά έρχονται σε συνεχόμενα ετάπ, ο Έβενπουλ θα πρέπει να “θωρακιστεί” στα βουνά με τις σωστές μεταγραφές.
ΜΙΑ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ QUICKSTEP
Να πούμε και δυο πράγματα για την Quickstep, η οποία στην 20η της σεζόν, κατέκτησε για πρώτη φορά έναν μεγάλο γύρο, μετά τα δυο βάθρα με τον Ριγκομπέρτο Ουράν το 2014 (2ος στο Giro) και τον Ενρίκ Μας το 2018 (2ος στη Vuelta). Πρόκειται φυσικά για τεράστια επιτυχία μιας ομάδας που στο DNA της έχει τα πάντα, εκτός από τους μεγάλους γύρους, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Πρωταγωνίστρια σε αυτή την εικοσαετία στους μονοήμερους, στις κλασικές, στα “μνημεία”, στους εβδομαδιαίους, αλλά και στις νίκες σε ετάπ κυριολεκτικά παντού, σε κάθε μικρό και μεγάλο γύρο. Θα έχει πλέον τεράστιο ενδιαφέρον το πώς θα διαχειριστεί το “κεφάλαιο” Έβενπουλ και πώς θα συνδυάσει την μέχρι σήμερα αγωνιστική της ταυτότητα με τη νέα πρόκληση που της παρουσιάζεται.
Θα μου επιτρέψετε όμως μια μικρή παρένθεση. Τα τελευταία τρία χρόνια, ακούω και διαβάζω από σχετικούς και άσχετους, ότι η “αγέλη” είναι η κορυφαία ομάδα στον κόσμο. Θα διαφωνήσω. Η Quickstep είναι η πολυνίκης ομάδα των πολλών τελευταίων χρόνων, ναι. Η Quickstep είναι μια από τις κορυφαίες ομάδες στον κόσμο, ναι. Ας σταματήσουν όμως κάποιοι να την χαρακτηρίζουν ως την κορυφαία ομάδα στον κόσμο, γιατί δεν είναι. Εκτός αν νομίζουν ότι έτσι προσφέρουν κάποια “εκδούλευση” στον Βασίλη Αναστόπουλο. Πιστέψτε με, δεν την έχει ανάγκη. Η δουλειά του μιλάει από μόνη της. Και για να κλείσω την παρένθεση, μιλάμε για τους ίδιους που δίσταζαν – ή και αρνούνταν – να χαρακτηρίσουν τον Κάβεντις ως τον κορυφαίο σπρίντερ της ιστορίας και το έκαναν μόνο μετά τις 4 νίκες του πέρυσι στο Tour. Αλλά είπαμε, εκδούλευση…
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΦΑΒΟΡΙ & ΟΙ ΔΙΑΚΡΙΘΕΝΤΕΣ
Κλείνουμε την ενότητα του Ρέμκο και της Quickstep και πάμε να δούμε τώρα τί έκαναν τα υπόλοιπα φαβορί, ξεκινώντας από τον δεύτερο της γενικής, Ενρίκ Μας. Ο Ισπανός, μετά την απογοήτευση του Tour, παρουσιάστηκε αναγεννημένος και μεταμορφωμένος προς το καλύτερο, ανεβαίνοντας για τρίτη φορά στην καριέρα του (μετά το 2018 και το 2021) στο δεύτερο σκαλί του βάθρου. Τα έχουμε ξαναπεί, το στιλ του μπορεί να μην εμπνέει ενθουσιασμό, αλλά τα αποτελέσματα τον δικαιώνουν. Αυτό που πρέπει να σκεφτεί πολύ σοβαρά, είναι το πόσο αδικεί τον εαυτό του με το χρονόμετρο. Φέτος έχασε 29″ στο ομαδικό και 1:51″ στο ατομικό, συνολικά δηλαδή 2:20″. Η διαφορά του από τον Έβενπουλ στη γενική ήταν 2:02″, κάτι που σημαίνει ότι σε γενικές γραμμές ήταν ισάξιος του Βέλγου στα βουνά. Επειδή είναι ακόμα μόνο 27 ετών, έχει περιθώρια να βελτιωθεί στο χρονόμετρο, το ερώτημα είναι αν θέλει. Είτε έτσι πάντως, είτε αλλιώς, φέτος πραγματοποίησε μια πολύ καλή Vuelta, δίνοντας και υπερπολύτιμους βαθμούς στην Movistar για την παραμονή της στη μεγάλη κατηγορία.
Η ισπανική ποδηλασία είδε επιτέλους να διακόπτεται το αρνητικό σερί της στους μεγάλους γύρους. Μετά από 121 ετάπ χωρίς νίκη (η τελευταία ήταν στο 6ο ετάπ της Vuelta του 2020 με τον Γιόν Ιθαγκίρε), πρώτα ο Μαρκ Σολέρ (5ο ετάπ) και μετά ο Χεσούς Εράδα (7ο ετάπ), κατάφεραν να τερματίσουν πρώτοι στο Μπιλμπάο και την Θιστιέρνα αντίστοιχα, επαναφέροντας τα χαμόγελα στους Ισπανούς φιλάθλους. Εκείνο όμως που αναπτέρωσε το ηθικό τους ακόμα περισσότερο, ήταν οι εμφανίσεις των δυο αθλητών που παρουσιάζονται ως οι μεγάλες ελπίδες του μέλλοντος, του Χουάν Αγιούσο της UAE και του Κάρλος Ροντρίγκεθ της Ineos. Αμφότεροι στην πρώτη τους συμμετοχή σε μεγάλο γύρο, εντυπωσίασαν και έδειξαν ότι είναι ικανοί να πάρουν τη σκυτάλη από την προηγούμενη γενιά των Κονταδόρ, Βαλβέρδε και Πουρίτο.
Ο 20χρονος Αγιούσο ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου και έγινε ο δεύτερος νεώτερος ποδηλάτης που τερματίζει στην πρώτη τριάδα ενός μεγάλου γύρου μετά τον Ανρί Κορνέ που το 1904 είχε κερδίσει το Tour. Καταπληκτικός στα βουνά, χρειάζεται μεν βελτίωση στο χρονόμετρο, αλλά το μέλλον είναι όλο δικό του. Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι στη διάρκεια του αγώνα πέρασε και κόβιντ, κάτι που σίγουρα επηρέασε μέχρι κάποιο βαθμό την απόδοσή του. Θα μπορούσε να έχει περισσότερες βοήθειες από την ομάδα του, όμως η UAE έτρεξε αρκετά άναρχα σε αυτή τη Vuelta, κρατώντας – αρκετά ανεξήγητα – ως συναρχηγό τον Αλμέιντα μέχρι το τέλος. Το ίδιο εντυπωσιακός ήταν και ο 21χρονος Ροντρίγκεθ, που σίγουρα θα τα είχε πάει καλύτερα χωρίς την πτώση στο 18ο ετάπ, που τον έφερε από την 4η στην 7η θέση της τελικής γενικής. Και αυτός πολύ καλός στις ανηφόρες, αξιοπρεπέστατος στο χρονόμετρο και βέβαια, ο μοναδικός της Ineos μέσα στην πρώτη δεκάδα.
Για την Ineos τα έχουμε ξαναπεί αμέτρητες φορές τα δυο τελευταία χρόνια. Η βρετανική ομάδα κατέβασε πάλι μια ομάδα με τέσσερις αρχηγούς (Καραπάς, Γκέιγκεν Χαρτ, Σίβακοφ και Ροντρίγκεθ), όμως συνέχισε να μην πείθει σε ό,τι αφορά τη σύνθετη στρατηγική, αλλά και τη συνολική ανταγωνιστικότητά της στη μάχη της κορυφής. Ο Καραπάς, φανερά – και ανεξήγητα – ανέτοιμος για τη γενική, εξαργύρωσε την αναμφισβήτητη αξία του με τρεις νίκες σε ετάπ και την πουά φανέλα, σώζοντας για μια ακόμα φορά – μαζί με τον Ροντρίγκεθ – την τιμή της ομάδας του. Συνεχίζω να μην αντιλαμβάνομαι τον λόγο για τον οποίο η Ineos βιάστηκε τόσο πολύ να ξεφορτωθεί τον πιο σταθερό και συνεπή αθλητή της στους μεγάλους γύρους, με ισάριθμα βάθρα σε κάθε έναν από αυτούς την τελευταία τριετία.
Αν αυτή η απόφασή της έχει να κάνει με τις φήμες που κυκλοφορούν το τελευταίο δίμηνο, ότι δηλαδή σκοπεύει να πάρει τον Ρόγκλιτς, τότε ναι, έχει λογική. Αν όχι, θα δούμε μέσα στο 2023 αν θα δικαιωθεί αυτή η επιλογή. Συνεχίζουμε με τον Λόπες (Astana), ο οποίος υπήρξε αρκετά ασταθής, ανεβάζοντας πάντως κατακόρυφα την απόδοσή του στο δεύτερο μισό του αγώνα, γεγονός που του χάρισε την 4η θέση της γενικής. Σίγουρα ήθελε κάτι παραπάνω, είτε νίκη σε ετάπ, είτε παρουσία στο βάθρο, πλησίασε αρκετά και στα δυο, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Ο Αλμέιντα (UAE) έχασε κι αυτός πολύτιμο έδαφος στο πρώτο μισό του αγώνα, ανέβηκε στη συνέχεια, αλλά χωρίς να εντυπωσιάσει ιδιαίτερα και τερμάτισε στην 5η θέση της γενικής, επτάμισι όμως ολόκληρα λεπτά μακριά από τον Ρέμκο.
Ο Τίμεν Άρενσμαν (DSM) ήταν μια ακόμα ευχάριστη έκπληξη της φετινής Vuelta. Ο 22χρονος Ολλανδός (του χρόνου θα αγωνίζεται στην Ineos) πραγματοποίησε έναν πολύ καλό αγώνα, τον οποίο συνδύασε με την 6η θέση της γενικής και τη νίκη στο “βασιλικό” ετάπ στη Σιέρα Νεβάδα. Σταθερός στα βουνά, χρειάζεται βελτίωση στο χρονόμετρο (έχασε τρία λεπτά από τον Ρέμκο στο Αλικάντε), αλλά έδειξε πολύ καλά στοιχεία και φιλοδοξεί, όπως είπε ο ίδιος, να καθιερωθεί ως διεκδικητής μεγάλων γύρων. Ο Μπεν Ο’ Κόνορ (AG2R), 4ος πέρυσι στο Tour, πρόσθεσε ένα ακόμα μονοψήφιο πλασάρισμα στο παλμαρέ του με την 8η θέση στη Vuelta. Είναι καλός τόσο στα βουνά όσο και στο χρονόμετρο, χρειάζεται όμως βελτίωση και στα δυο και κυρίως πρέπει να βρει σταθερότητα, γιατί τα διαρκή σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, είναι το πιο αδύνατο σημείο του.
Ο Ριγκομπέρτο Ουράν (EF) πήρε την 9η θέση, χωρίς να εντυπωσιάσει, αλλά ούτε και να απογοητεύσει. Ο 35χρονος “Ρίγκο” παραμένει αξιοπρεπής αγωνιστικά, παρά το γεγονός ότι τα καλύτερά του χρόνια έχουν παρέλθει προ πολλού. Απέδειξε πάντως ότι το “έχει” ακόμα, με τη νίκη του στο 17ο ετάπ, στο Μοναστήρι της Τεντουδία. Την πρώτη δεκάδα έκλεισε ο Τζάι Χίντλεϊ (Bora), θριαμβευτής του φετινού Giro, αλλά και απογοήτευση στη Vuelta. Ο 26χρονος Αυστραλός παρουσιάστηκε και αυτός ανεξήγητα ανέτοιμος, μετριότατος τόσο στα βουνά όσο και στο χρονόμετρο. Από εκεί και μετά, ο Λουίς Μέιντγες (Intermarché) είχε μια ακόμα εξαιρετική παρουσία με τη νίκη του στο Πραέρες και την 11η θέση στη γενική. Αντίθετα, πέρασαν τελείως απαρατήρητοι ο Λάντα (15ος), ο Κέλντερμαν (18ος) και ο Κάρθι (25ος), που πριν δυο χρόνια είχε ανέβει στο 3ο σκαλί του βάθρου της Vuelta.
Ας δούμε τώρα αθλητές που πέτυχαν σημαντικές νίκες, ξεκινώντας από τον αναγεννημένο Σαμ Μπένετ (Bora) με τις δυο νίκες του στα μαζικά σπριντ της Ολλανδίας, που όμως στάθηκε άτυχος αφού υποχρεώθηκε σε εγκατάλειψη στο 10ο ετάπ λόγω κόβιντ. Εξίσου άτυχος στάθηκε και ο εντυπωσιακός Τζέι Βάιν (Alpecin), με δυο νίκες στις κορυφές του Πίκο Χάνο και της Φανκουάγια, συν την πουά φανέλα που φορούσε μέχρι και το 18ο ετάπ, όταν εγκατέλειψε λόγω μιας πτώσης. Εκπληκτικός ήταν και ο Μαντς Πέντερσεν (Trek), που μοιράστηκε με τον Καραπάς τον τίτλο του πολυνίκη της φετινής διοργάνωσης με τις τρεις νίκες του σε ισάριθμα μαζικά σπριντ στο δεύτερο μισό του αγώνα. Ο Δανός θα μπορούσε να πάρει και μια τέταρτη στη Μαδρίτη, αλλά ο Χουάν Σεμπαστιάν Μολάνο (UAE) αποδείχτηκε πιο γρήγορος τόσο από αυτόν, όσο και από τον συναθλητή του, Άκερμαν, στον οποίο έκανε lead-out για το σπριντ!
ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΟΚΛΙΣΗ ΣΤΟΝ ΠΡΙΜΟΣ ΡΟΓΚΛΙΤΣ
Δε θα μπορούσαμε να κλείσουμε αυτή την ανασκόπηση, χωρίς να αφιερώσουμε μερικά λόγια στον Πρίμος Ρόγκλιτς, για τον οποίο ένας DS της Jumbo είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ότι “είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής στο να συνέρχεται από τα χτυπήματα της μοίρας”. Ο Σλοβένος είναι σπάνια πάστα αθλητή αλλά και ανθρώπου. Το έχω ξαναγράψει, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον μέσα στο πελοτόν, γνωρίζει πώς να αντιμετωπίζει την ήττα με αξιοπρέπεια και πώς να θέτει το συμφέρον της ομάδας πάνω από το δικό του. Τον έχουμε δει αρκετές φορές να έχει πτώσεις και να εγκαταλείπει αγώνες για τους οποίους έχει δουλέψει και προετοιμαστεί σκληρά, κυρίως από άτυχες συγκυρίες. Πάντα όμως επιστρέφει, πάντα σηκώνεται, αφήνει πίσω του τα σημάδια και κοιτάζει μπροστά. Είμαι πεπεισμένος ότι το ίδιο ακριβώς θα κάνει και τώρα, μετά τη Vuelta.
Όμως αυτή η εγκατάλειψή του ήταν ίσως η πιο άδικη απ’ όλες, η πιο σκληρή, η πιο δραματική. Και αυτό γιατί έφτασε ακριβώς τη στιγμή που ο ίδιος είχε ξεκινήσει μια υπερπροσπάθεια για να σώσει μια σεζόν που τον ταλαιπώρησε όσο καμία άλλη στην καριέρα του. Είχαν προηγηθεί ο τραυματισμός στο γόνατο στη Χώρα των Βάσκων, αλλά και οι μεγάλες νίκες στο Παρίσι-Νίκαια και το Dauphiné. Ακολούθησε η πτώση στο Tour, σε εκείνο το – δήθεν – προστατευτικό δεμάτι με άχυρα στο ετάπ των παβέ, η καθοριστική συνεισφορά του στην επική ανατροπή του Γκρανόν και η εγκατάλειψή του λίγες μέρες αργότερα, με δυο σπασμένα πλευρά. Η αποθεραπεία του καθυστέρησε την προετοιμασία του, τον πήγε πίσω, όμως αποφάσισε να βρεθεί στην εκκίνηση της Vuelta για να διεκδικήσει μια τέταρτη συνεχόμενη κόκκινη φανέλα.
Το ξεκίνημα ήταν ιδανικό, τόσο με το ομαδικό χρονόμετρο, όσο και με τη νίκη του στο 4ο ετάπ στη Λαγουάρδια, όμως μετά πήρε μπροστά η “μηχανή” Έβενπουλ και ο Σλοβένος, στα μισά του αγώνα, βρέθηκε σχεδόν 3 λεπτά πίσω από τον Βέλγο στη γενική. Με τις μέρες να περνούν, ένιωσε καλύτερα και σαν δηλωμένος μαχητής που είναι, αφού πρώτα ξεκαθάρισε ότι μια δεύτερη θέση δεν θα πρόσθετε κάτι το ιδιαίτερο στο παλμαρέ του, ξεκίνησε την αντεπίθεση. Κέρδισε χρόνο από τον Ρέμκο σε τρία συνεχόμενα ετάπ, 52″ στην Παντέρα, 15″ στη Σιέρα Νεβάδα και 8″ στο Τομάρες, μειώνοντας τη διαφορά του στο μισό, όμως εκείνα τα οκτώ δευτερόλεπτα στο 16ο ετάπ, τα πλήρωσε πολύ ακριβά, τόσο ακριβά όσο ορίζει η ίδια η ποδηλασία. Ένα άθλημα στο οποίο ο θρίαμβος από την καταστροφή απέχουν χιλιοστά, τόσα όσα θα χρειάζονταν ώστε να μην ακουμπήσουν τα τιμόνια του Ρόγκλιτς και του Ράιτ.
Ήταν η πιο δραματική στιγμή της φετινής Vuelta, ακριβώς επειδή χάσαμε την τρίτη εβδομάδα, επειδή χάσαμε την μέχρι τελικής πτώσης μάχη ανάμεσα στους δυο μεγάλους πρωταγωνιστές του αγώνα, επειδή χάσαμε την ευκαιρία να δούμε τον Σλοβένο να ξεπερνάει τα όριά του σε ένα άνευ όρων στοίχημα που είχε βάλει με τον εαυτό του. Δεν έχει σημασία αν θα πετύχαινε την ολική ανατροπή ή όχι, σημασία έχει ότι όλοι οι φίλοι του αθλήματος, τον θέλαμε εκεί, πάνω στο ποδήλατο και όχι καθισμένο δίπλα στα κιγκλιδώματα με το βλέμμα χαμένο, το κορμί ματωμένο και τις ελπίδες του τσακισμένες στην άσφαλτο, λίγα μέτρα πριν τον τερματισμό. Όπως και να έχει, ο Ρόγκλιτς θα επιστρέψει. Γιατί το έχει μέσα του και γιατί του αξίζει. Γιατί, σε τελική ανάλυση, αξίζει στην ίδια την ποδηλασία να έχει τέτοιους αθλητές και ανθρώπους.
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΟΥΣ
Η τελευταία ενότητα σε αυτή την ανασκόπηση, αφορά δυο πραγματικά μεγάλους (χωρίς εισαγωγικά), δυο τεράστιες προσωπικότητες που είπαν το δικό τους “αντίο” στους μεγάλους γύρους στη φετινή Vuelta και που σε λίγες εβδομάδες θα αποσυρθούν οριστικά από την αγωνιστική δράση. Αναφέρομαι φυσικά στον Αλεχάνδρο Βαλβέρδε και τον Βιντσέντσο Νίμπαλι. Στα 42 του ο πρώτος, κοντά στα 38 ο δεύτερος, υπήρξαν αμφότεροι ποδηλατικά “ορόσημα”, από τους κορυφαίους όχι μόνο της εποχής τους, αλλά ολόκληρης της ιστορίας του αθλήματος. Αν κάτι με στεναχωρεί, είναι ότι ο “καρχαρίας της Μεσίνα” δεν κατάφερε να κλείσει την καριέρα του με μια νίκη στο φετινό Giro, όπως αντίστοιχα και ο “Μπάλα” δεν μπόρεσε να κάνει το ίδιο στην Ισπανία. Θα άξιζε και στους δυο να ολοκληρώσουν την πορεία τους με τον ίδιο τρόπο που το είχε κάνει το 2017 ο Αλμπέρτο Κονταδόρ στο Ανγκλίρου.
Δεν έχει νόημα να παραθέσουμε τα αψεγάδιαστα παλμαρέ και των δυο, γεμάτα με πολυάριθμες όσο και εντυπωσιακές νίκες. Ο καθένας τίμησε με το παραπάνω κάθε φανέλα που κλήθηκε να φορέσει, και οι δυο τους τίμησαν το άθλημα και έκαναν πιο όμορφη την ποδηλασία. Αν θα έπρεπε να διαλέξω μια στιγμή από τον καθέναν που δε θα ξεχάσω ποτέ, για τον μεν Βαλβέρδε θα ήταν οι κραυγές του όταν κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2018 στο Ίνσμπρουκ, για τον δε Νίμπαλι, η θερμή αγκαλιά του με τους γονείς του Εστέμπαν Τσάβες, στο προτελευταίο ετάπ του Giro του 2016, όταν πήρε τη ροζ φανέλα από τον Κολομβιανό, κατακτώντας τελικά τη γενική στον Γύρο Ιταλίας. Αμφότεροι θα μνημονεύονται για πάντα από τα βιβλία και τους φίλους της ποδηλασίας. Adiós Alejandro, arrivederci Vincenzo!
* Κεντρική φωτογραφία: Ο Έβενπουλ και οι συναθλητές του πανηγυρίζουν την κατάκτηση της Vuelta στη Μαδρίτη (11/9/2022). Photo credits: Unipublic/Charly Lopez (mediacontent.aso.fr)
Κείμενο: Θανάσης ΚρεκούκιαςΦωτογραφίες: mediacontent.aso.frΑπαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου του άρθρου ή των φωτογραφιών.
Share story
Λόγια και εικόνες από την ποδηλασία εντός και εκτός Ελλάδας
