Φινάλε για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ζυρίχης με έναν αγώνα που θα μνημονεύεται για χρόνια. Όπως πολλοί άλλωστε από τους αγώνες του θαυματουργού 26χρονου από την Komenda της Σλοβενίας, ο οποίος κάθε χρονιά προσθέτει ακόμα μία χρυσή σελίδα στην εκπληκτική καριέρα του.

Ο Tadej Pogacar, μετά τις φετινές νίκες του σε Tour de France και Giro d’ Italia, προσθέτει στη συλλογή του και τη φανέλα του Παγκόσμιου Πρωταθλητή και γράφει το όνομά του δίπλα σε αυτά των θρύλων Eddy Merckx και Stephen Roche, των μοναδικών στην ιστορία της παγκόσμιας ποδηλασίας που μέχρι πριν λίγη ώρα είχαν καταφέρει το “triple-crown” στην ίδια σεζόν.

Όμως ο αγώνας δεν θα μείνει στην ιστορία μόνο γι’ αυτό. Ο τρόπος που επιτεύχθηκε η σημερινή νίκη του Pogacar είναι βγαλμένος από τις πιο τρελές φαντασιώσεις κάθε fan της ποδηλασίας.

Μία επίθεση 100 χιλιόμετρα (!) από τον τερματισμό, στο ξεκίνημα του πέμπτου από τα οκτώ περάσματα από το Witikon, τη βασική ανάβαση της ημέρας (2,3 χλμ στο 5,7%), ήταν κάτι που σίγουρα δεν περίμενε κανείς από ένα εκ των φαβορί για τη φανέλα. “Υπό κανονικές συνθήκες θα τη χαρακτηρίζαμε “suicide attack”, δήλωσε ο Remco Evenepoel μετά τον αγώνα.

Ο Σλοβένος βρήκε για λίγο τη βοήθεια του συμπατριώτη του Jan Tratnik, ο οποίος άφησε το ξεκόλημμα στο οποίο βρισκόταν, προκειμένου να περιμένει τον αρχηγό της εθνικής ομάδας της Σλοβενίας (ο ίδιος ο Pogacar σε δηλώσεις του πριν τον αγώνα, έδωσε την απάντηση στο ερώτημα αν θα ήταν εκείνος ή ο Primoz Roglic), αλλά και από το συναθλητή του στην UAE Team Emirates Pavel Sivakov, όμως σύντομα έμεινε μόνος να οδηγεί προς την κατάκτηση του rainbow jersey.

Τα άλλα φαβορί αρχικά δεν φάνηκε να ανησυχούν από μία επίθεση που φαινόταν πολύ πρόωρη, ακόμα και για τα δεδομένα του Pogi, ο οποίος νωρίτερα φέτος είχε επιτεθεί με 80 χιλιόμετρα να απομένουν, για να πάρει τη νίκη στο Strade Bianche. Χρειάστηκε να φτάσουμε 20 χιλιόμετρα από τον τερματισμό, με τη διαφορά να κυμαίνεται σε όλο αυτό το διάστημα μεταξύ 40-60 δευτερολέπτων, ώστε το ολιγομελές γκρουπ που καταδίωκε να κάνει μία σοβαρή προσπάθεια να καλύψει την απόσταση, χωρίς όμως να καταφέρνει να τη μειώσει σε λιγότερο από 35 δευτερόλεπτα, και τους Evenepoel (Βέλγιο) και Mathieu van der Poel (Ολλανδία) να μη φαίνονται σε ιδανική κατάσταση.

Έτσι λοιπόν, όταν ο Σλοβένος έγραφε ιστορία περνώντας πρώτος τη γραμμή του τερματισμού μέσα σε μια εκπληκτική ατμόσφαιρα από χιλιάδες φίλους της ποδηλασίας, ο Ben O’ Connor (Αυστραλία) μετά την εκπληκτική του πορεία στη Vuelta, κατάφερνε να αποσπαστεί από το γκρουπ και 34” αργότερα να κατακτά το αργυρό μετάλλιο. Ο Toms Skujins (Λετονία) άνοιξε πρώτος το σπριντ για το χάλκινο, όμως ο van der Poel παρ’ όλο που δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τον τίτλο του, δεν ήταν διατεθειμένος να απουσιάζει εντελώς από το βάθρο και ήταν εκείνος που κέρδισε το σπριντ.

«Είναι απίστευτη ημέρα, δεν μπορώ να πιστέψω τι έχει συμβεί. Πιέστηκα πολύ μετά από μια δύσκολη σεζόν και υπήρχε πίεση και από την ομάδα. Ήρθαμε εδώ για τη νίκη. Ο αγώνας εξελίχθηκε πολύ γρήγορα. Έγινε μια επικίνδυνη κίνηση μπροστά και ίσως έκανα μια «ηλίθια» επίθεση, αλλά ευτυχώς ο Jan ήταν μαζί μου, και δεν σταμάτησα ποτέ την προσπάθεια μέχρι το τέλος.
Δεν ήταν αυτό το σχέδιο, θέλαμε να έχουμε τον έλεγχο του αγώνα, όμως οι κινήσεις άρχισαν αρκετά νωρίς. Δεν ήξερα τι σκεφτόμουν, επιτέθηκα και εγώ, και ευτυχώς τα κατάφερα.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια που πάλευα στους μεγάλους γύρους, το παγκόσμιο πρωτάθλημα ήταν ο ξεκάθαρος στόχος μου και θέλω να ευχαριστήσω την εθνική ομάδα για την οποία είμαι πολύ υπερήφανος και που χωρίς τη βοήθειά της δεν θα τα κατάφερνα», δήλωσε μετά τον αγώνα ο νέος Παγκόσμιος Πρωταθλητής.

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΗΛΙΑΣ

Η Ελλάδα και η Εθνική ομάδα εκπροσωπήθηκαν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανδρών από τον Περικλή Ηλία του Κρόνου Νίκαιας. Ο Έλληνας πρωταθλητής βγήκε εκτός αγώνα μετά από 4 ώρες και 12 λεπτά και μας μίλησε για την εμπειρία του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

“Δυστυχώς έπεσα σε μια ατυχή συγκυρία μετά την πρώτη στροφή, καθώς υπήρξε μια πτώση σε ένα ανηφοράκι και έκοψαν εντελώς οι αθλητές, ενώ εγώ βρισκόμουν στην ουρά του γκρουπ. Αμέσως μετά ακολουθούσε η κατηφόρα μέσα στο δάσος, και άνοιξαν πάρα πολύ οι διαφορές, αφού εκείνη τη στιγμή μπροστά γίνονταν επιθέσεις ώστε να πιαστούν οι αποσπασμένοι. Λόγω κακού positioning, εκεί έχασα την επαφή με το γκρουπ και από κει και πέρα πήγα μόνος μου για το υπόλοιπο.

Όπως εξελίχθηκε ο αγώνας, ακόμα και πριν την επίθεση του Πογκάτσαρ, δεν ήταν εύκολο να κρατηθείς στο γκρουπ, αφ’ ενός γιατί η διαδρομή δεν ευνοούσε καθόλου το γκρουπάρισμα, και αφ’ ετέρου γιατί το ξεκόλλημα άργησε να γίνει, οπότε ο ρυθμός ήταν δυνατός από την αρχή σχεδόν.

Υποθετικά δεν έχει νόημα να μιλάμε, αλλά ήμουν πάρα πολύ καλά – τα νούμερα το επιβεβαιώνουν – και θα μπορούσα να μείνω σίγουρα άλλες δύο στροφές μέσα στο γκρουπ αν είχα καλύτερο positioning και γιατί όχι, να τερμάτιζα τον αγώνα.

Ακόμα κι έτσι όμως, είμαι πολύ χαρούμενος που συμμετείχα σε αυτόν τον αγώνα, ο κόσμος, η ατμόσφαιρα και αυτά που ένιωσα ήταν εξωπραγματικά!”.